Заглавная страница Избранные статьи Случайная статья Познавательные статьи Новые добавления Обратная связь FAQ Написать работу КАТЕГОРИИ: АрхеологияБиология Генетика География Информатика История Логика Маркетинг Математика Менеджмент Механика Педагогика Религия Социология Технологии Физика Философия Финансы Химия Экология ТОП 10 на сайте Приготовление дезинфицирующих растворов различной концентрацииТехника нижней прямой подачи мяча. Франко-прусская война (причины и последствия) Организация работы процедурного кабинета Смысловое и механическое запоминание, их место и роль в усвоении знаний Коммуникативные барьеры и пути их преодоления Обработка изделий медицинского назначения многократного применения Образцы текста публицистического стиля Четыре типа изменения баланса Задачи с ответами для Всероссийской олимпиады по праву Мы поможем в написании ваших работ! ЗНАЕТЕ ЛИ ВЫ?
Влияние общества на человека
Приготовление дезинфицирующих растворов различной концентрации Практические работы по географии для 6 класса Организация работы процедурного кабинета Изменения в неживой природе осенью Уборка процедурного кабинета Сольфеджио. Все правила по сольфеджио Балочные системы. Определение реакций опор и моментов защемления |
Вытокі I традыцыі нлроднлгл мастлцтва Беларусі↑ Стр 1 из 82Следующая ⇒ Содержание книги
Похожие статьи вашей тематики
Поиск на нашем сайте
НАРОДНАЕ МАСТАЦТВА БЕЛАРУСІ Я.М.САХУТА НАРОДНАЕ МАСГАЦТВА БЕЛАРУСІ М І Н С К «БЕЛАРУСКАЯ ЭНЦЫКЛАПЕДЫЯ» імя Петруся Броўкі ББК 85.12(4Бен) С22 УДК 745(476) Галоўная рэдакцыя «Беларускай Энцыклапедыі»: Г.П.ПАШКОЎ, П.Ц.ПЕТРЫКАЎ, С.П.САМУЭЛЬ, І.П.ХАЎРАТОВІЧ Рэцэнзенты: доктар мастацтвазнаўства Н.Ф.ВЫСОЦКАЯ, доктар мастацтвазнаўства Ю.П.ЛАШЧУК, доктар гістарычных навук В.С.ЦІТОЎ Мастак А.М.Хількевіч 7450476000 — 004 С 8—97 М 318 (03) — 97 ISBN 985-11-0075-7 3 Вьвдавецтва «Беларуская Энцыклапедыя» імя Петруся Броўкі, 1997 5 Аўтар. Я.М.Сахута, 1997 5 Афармленне. А.М.Хількевіч, 1997 УВОДЗІНЫ Народнае мастацтва Беларусі — адзін з найбольш значных раздзелаў нацыянальнай мастацкай культуры. Таму важна не проста захоўваць і развіваць народнае мастацтва, але і навукова асэнсаваць яго традыцыі і сучасны стан. Гэта мае не толькі навуковую цікавасць, але і заклікана аказаць уздзеянне на сучасную творчую практыку, на працэс развіцця народнага мастацтва і мастацкіх промыслаў Беларусі. У сённяшніх умовах на- вукова-тэхнічнага прагрэсу народнае мастацтва набывае базісную функцыю культуры, што ставіць перад навукай задачу паглыбленага вывучэння і актыўнага заснавання яго дасягненняў. Вывучэнне, зберажэнне і развіццё народнага мастацтва разглядаецца сёння не толькі як важная народнагаспадарчая, але і духоўная задача, вырашэнне якой мае непасрэдныя адносіны да нацыянальна-культурнага адраджэння Беларусі. Адносіны да народнага мастацтва як да нацыянапьнага здабытку, асновы для развіц- ця сучасных мастацкіх промыслаў, прафесійнага мастацтва і іншых відаў культуры вы- значаны ў законе «Аб культуры ў Рэспубліцы Беларусь», Канстытуцыі Рэспублікі Бела- русь і іншых дзяржаўных дакументах і пастановах. Гэта вельмі важна падкрэсліць, бо яшчэ нядаўна бытавала «тэорыя» непазбежнага адмірання народнага мастацтва, несу- мяшчальнага з навукова-тэхнічнылл прагрэсам. Аднак у апошні час усё больш настой- ліва звяртаецца ўвага на неабходнасць дбайнага збірання і вывучэння лепшых дасягнен- няў народнага мастацтва — важнейшай галіны нацыянальнай мастацкай культуры. Апошнія дзесяцігоддзі на Беларусі, як і ў іншых суседніх усходнеславянскіх краінах адзначаны прыкметнымі дасягненнямі ў вывучэнні народнага мастацтва і мастацкіх промыслаў. У Расіі грунтоўна даследаваны многія традыцыйныя і сучасныя віды і фо- рмы народнага мастацтва, яго асобныя «школы» і рэгіёны. Нямала зроблена даследчы- камі народнага мастацтва Украіны. Тым не менш яшчэ і сёння лічыцца, што ва ўсходне- славянскім мастацтвазнаўстве «абагульненняў сабранага матэрыялу, хоць бы па маста- цтве якога-небудзь аднаго народа, няма»1. Калі ў адносінах да рускага народнага ма- стацтва, якому прысвечаны шматлікія працы манаграфічнага і абагульняльнага характару, такое сцверджанне можна лічыць спрэчным, то нельга не пагадзіцца з тым, што «горш у гэтых адносінах справа ў Беларусі, дзе вывучэнне народнага мастацтва фактычна толькі пачынаецца»2. Сапраўды, беларуская мастацтвазнаўчая навука пакуль не мае не толькі абагульняльных прац, але і асобных даследаванняў па многіх відах на- роднага мастацтва. Першы этап вывучэння народнага мастацтва Беларусі прыпадае на дарэвапюцыйны перыяд, калі цікавасць даследчыкаў да народнага мастацтва беларусаў яшчэ толькі па- чала зараджацца. Пытанні гэтай галіны народнай культуры зрэдку закраналіся ў этна- графічных і фалькпорных працах, на той час досыць шматлікіх. У іх пераважаюць апі- санні розных абрадаў і звычаяў беларускага сялянства, некаторых бакоў яго матэры- яльнай культуры. Уласна народнаму дэкаратыўна-прыкладному мастацтву як асобай галіне народнай культуры ў гэтых працах увагі не прыдавалася. Пэўна, варта пагадзіцца з думкаю вядомага беларускага этнографа Е.Раманава, які асноўнай прычынай гэтага лічыў параўнаўча позняе ажыўленне беларускай этнаграфіі. У той час як французы, чэхі, немцы, палякі напісалі шматлікія працы нават па асобных відах народнага маста- цтва, у беларусаў яшчэ нічога не было зроблена. Такім чынам, беларускія даспедчыкі. Народнае мастацтва Беларусі апынуўшыся перад непачатым краем работы, перш за ўсё кінуліся ратаваць вусную на- родную творчасць, якой, на іх думку, пагражапа больш хуткае знікненне, чым лягчэй- шай дпя апісання і больш кансерватыўнай матэрыяпьнай творчасці3. Тым не менш асобныя працы прадстаўнікоў дарэвапюцыйнай этнаграфічнай навукі даюць звесткі і пра некаторыя віды мастацкай творчасці народа. Гэта работы М.Нікіфа- роўскага, Е.Раманава, І.Сербава, П.Шэйна, Ю.Крачкоўскага, А.Харузіна і інш.4 Вынікам росту цікавасці да народнага мастацтва з'явілася разгортванне збіральніцкай і выставачнай дзейнасці. Сабраныя дарэвалюцыйнымі этнографамі калекцыі народнага адзення, ткацтва, керамікі, разьбы захоўваюцца сёння ў многіх музеях Беларусі і су- седніх краін. Другі этап вывучэння беларускага народнага мастацтва пачаўся ў першыя паспярэ- валюцыйныя гады — перыяд нацыянальна-культурнага адраджэння Беларусі. Нала- джваліся шматлікія экспедыцыі па вывучэнні матэрыяпьнай і духоўнай культуры народа, музейныя экспазіцыі папаўняліся ўзорамі народнага мастацтва. Асабліва шырокую ра- боту ў гэтай галіне разгарнуў Інстытут беларускай культуры. Спецыяльны краязнаўчы часопіс «Наш край» публікаваў рэкамендацыі і анкеты па методыцы збірання і вывучэн- ня розных відаў народнай культуры. Народнае мастацтва пачало займаць раўнапраў- нае месца сярод іншых відаў мастацтва, на яго звярталі ўвагу многія даспедчыкі. Вось, напрыклад, што пісаў этнограф М.Каспяровіч: «Наша краіна багата хараством. Наш на- род любіць яго і заўсёды стараецца прыаздобіць сябе. Калі ён будуе хатку сваю — прыхарошыць яе рознай разьбою, калі тчэ — выснуе ўзоры, на тканіне вышые арна- ментаваныя ўпрыгожанні, a то і наб'е, надрукуе іх набойкамі. Усё, чым ён карыстаец- ца, нават пугаўё, што паганяе валоў, узбагачаецца арнаментам, упрыгожаннямі»5 Неабходнасць руплівага і планамернага збірання ўзораў народнага мастацтва адзначаў і вядомы беларускі мастацтвазнавец М.Шчакаціхін6. Першым вынікам такой планамернай збіральніцкай і даследчыцкай дзейнасці з'яві- ліся два невялікія выданні І.Фурмана і А.Шлюбскага, прысвечаныя набоечнаму промы- слу, які ў той час у ж о прыйшоў у заняпад7. Асноўная каштоўнасць гэтых выданняў — дакументальныя звесткі пра гісторыю і характар гэтага промыслу ў Беларусі, а таксама багаты ілюстрацыйны матэрыял. Адна з першых прац, дзе народнае мастацтва заняло значнае месца, — кніга М.Нікольскага «Жывёпы ў звычаях, абрадах і вераваннях беларускага сялянства»8. На вялікім фактычным матэрыяле вучоны паказвае ролю дзікіх і дамашніх жывёл і птушак, якую яны выконвапі ў жыцці чалавека, атрымаўшы пры гэтым адлюстраванне ў вусна- паэтычнай творчасці і дэкаратыўным мастацтве беларускага сялянства. Кніга каштоўная унікальным фактычным матэрыялам (на жаль, амаль не дакументаваным), які ледзь не ўвесь прапаў у часы Вялікай Айчыннай вайны і нідзе больш не рэпрадуцыраваўся. Багаты матэрыял па народным мастацтве Беларусі сабраў у даваенныя часы вядомы беларускі этнограф І.Сербаў. Ён падрыхтаваў да друку двухтомны альбом «Белару- скае народнае мастацтва», аднак цапкам ажыццявіць сваю задуму не паспеў. Зда- дзены ў вытворчасць матэрыял аднаго апьбома (па ткацтве і вышыўцы) уцалеў у бла- кадным Ленінградзе і быў выдадзены ў 1951 г.9 Іншыя матэрыялы, у тым ліку і сабра- ныя беларускімі даследчыкамі, загінулі ў ваенныя часы. Некаторыя звесткі пра народнае мастацтва заходніх тэрыторый Беларусі, што ў 1920—30-я гады ўваходзілі ў склад Польшчы, ёсць у працах польскіх даспедчыкаў10. Асобна трэба адзначыць грунтоўную работу польскага этнографа К.Машынскага пра культуру славян". На гэтае выданне фалькларысты, этнографы, даследчыкі народнага мастацтва абапіраюцца і сёння. Трэці этап у вывучэнні народнага мастацтва Беларусі пачаўся ў пасляваенныя часы. У збіральніцкай, даспедчай і музейнай дзейнасці давялося фактычна ўсё пачынаць спа- чатку, таму ў першае пасляваеннае дзесяцігоддзе значныя працы яшчэ не маглі з'явіц- ца. Пераважна гэта былі выданні альбомнага характару, якія змяшчапі эмпірычны ма- тэрыял з самым агульным яго аглядам. Метадапогія іх, вядома, адлюстроўвае ўзро- вень тагачаснай навуковай думкі. Асабліва паказапьны ў гэтых адносінах альбом «На- роднае і прыкладное мастацтва Савецкай Беларусі», выдадзены па матэрыялах 6 Уводзіны Скульптурная разьба па дрэве разглядаецца ў кнізе А.Лявонавай «Народная дере- вянная скульптура Белорусснн»'8. У раздзеле, які апісвае традыцыі гэтага віду белару- скага народнага мастацтва, аўтар разглядае ўласна скульптуру, што мела культавы ха- рактар, а таксама розныя драўляныя вырабы бытавога прызначэння. Такі прынцып — лічыць аб'ёмны драўляны посуд і хатняе начынне своеасаблівым відам скульптуры — прыняты многімі даследчыкамі. Варта адзначыць, што ў раздзелах, прысвечаных саве- цкаму перыяду, выявілася тэарэтычная нераспрацаванасць пытання: многія прадстаўле- ныя творы — яўна пераймальніцкага, самадзейнага плану. Даследаванне сучасных мастацкіх промыслаў пляцення з саломы і лазы зроблена М.Шкутам у манаграфіі «Белорусскпе художественные промыслы»'9. Тут даецца так- сама агляд гісторыі і традыцый народных промыслаў салома- і лозапляцення, аднак разглядаюцца яны галоўным чынам як галіна матэрыяльнай культуры беларусаў. Першай спробай комплексна паказаць традыцыйнае народнае мастацтва Беларусі з'яўляецца кніга М.Кацара «Народно-прнкладное нскусство Белорусснн»20. Аднак яе змест не адпавядае ў поўнай меры назве. Яна прысвечана галоўным чынам цэхавым і мануфактурным рамёствам, іх развіццю ад старадаўніх часоў і да савецкага перыяду. Уласна народнае мастацтва пададзена коратка, у апошнім раздзеле, некаторыя яго віды толькі пазначаны адным-двума абзацамі, хоць у цэлым у кнізе шмат новых зве- стак і фактаў. Багаты фактычны матэрыял змешчаны ў выданнях альбомнага характару, а таксама каталогах музейных фондаў і экспазіцый2'. 3 другой паловы 1960-х гадоў у сувязі з падрыхтоўкай гісторыка-этнаграфічнага рэгіянальнага атласа Беларусі, Украіны і Малдавіі шырокую дзейнасць па вывучэнні ро- зных бакоў матэрыяльнай культуры беларусаў — земляробчай тэхнікі, жылля, адзен- ня, промыслаў і рамёстваў — разгарнулі беларускія этнографы. Даследаванні вяліся дэкаднай выстаўкі Беларускага мастацтва 1955 г. ў Маскве12. Многія ўзоры народнага мастацтва падабраны ў адпаведнасці з крытэрыямі, выпрацаванымі на матэрыялах пра- фесійнай творчасці, формы іх пампезныя, перагружаныя арнаментам, пераважаюць станковыя, індывідуалізаваныя творы. Багаты ілюстрацыйны матэрыял пададзены ў альбоме пра беларускую народную архітэктурную разьбу13. Упершыню была сабрана і класіфікавана такая значная коль- касць фактычнага матэрыяпу па адным з найбольш пашыраных відаў беларускага на- роднага мастацтва. Змястоўны суправаджальны тэкст этнографа Л.Малчанавай дае асноўныя звесткі пра ўзнікненне і ступень распаўсюджання розных відаў архітэктурнага дэкору ў Беларусі на розных этапах яе гісторыі. Апьбом пра народнае мастацтва Случчыны — першая спроба дэтальнага асвятлення аднаго віду народнага мастацтва пэўнага рэгіёна'4. У ім падрабязна разглядаюцца тэ- хніка і тэхналогія народнага ткацтва, аналізуюцца кампазіцыя і арнаментыка розных ві- даў вырабаў. Вынікі шматгадовай збіральніцкай і даследчыцкай дзейнасці ў галіне народнага ма- стацтва асабліва прыкметна выявіліся ў апошнія тры дзесяцігоддзі. Са стварэннем Інсты- тута мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору Акадэміі навук Беларускай ССР (1957) гэтая работа стала мэтанакіраванай, да яе звярнуліся мастацтвазнаўцы, этнографы, гісторыкі. I хоць у ёй не заўважалася пэўнай сістэмы, некаторыя працы даволі грунтоў- на разглядаюць розныя бакі народнай культуры. У працах беларускіх мастацтвазнаўцаў гэтага перыяду заўважаюцца пэўныя стэрэа- тыпы. Звычайна гэта работы, прысвечаныя праблемам сучаснага мастацтва Беларусі, пераважна прафесійнага. Спрабуючы выявіць яго вытокі, суадносіны з народнымі традыцыямі, аўтары суправаджалі выданні кароткімІ нарысамі пра пэўныя віды белару- скага народнага мастацтва. Напрыклад, у манаграфіі І.Ялатамцавай пра мастацкую ке- раміку Савецкай Беларусі15, дзе асноўная ўвага аддаецца сучаснай кераміцы пра- фесійнага характару, аўтар дае і гістарычны агляд развіцця яе ў Беларусі, адвёўшы зна- чнае месца народнаму ганчарству і мастацкім асаблівасцям народнай керамікі. Ана- лагічна пабудавана і работа В.Жука'6. У кнізе Д.Трызны, прысвечанай беларускім дыванам і габеленам, таксама даецца агульны агляд народнага ткацтва17. Народнае мастацтва Беларусі этнографамі названых рэспублік па шырокай праграме, у якой выкарыстоўваліся мно- гія палажэнні з агульнаеўрапейскай. Вынікі такой мэтанакіраванай работы леглі ў аснову шэрагу выданняў, галоўным чынам манаграфічнага характару, прысвечаных асобным відам матэрыяльнай культуры беларусаў22. Зразумела, што асноўнае месца ў іх адводзіцца тэхналогіі, здабычы сыравіны, спосабам яе апрацоўкі, тэхніцы вырабу рэчаў і інш. Хоць у некаторых з выданняў (па жыллі, адзенні, ткацтве, вышыўцы) ёсць і хара- ктарыстыка дэкаратыўна-мастацкіх асаблівасцяў вырабаў. Багатыя матэрыялы пра беларускае адзенне, ткацтва, вышыўку, мастацкую апра- цоўку дрэва маюць даследаванні савецкіх этнографаў Я.Бломквіст, Н.Лебедзевай, Г.Маславай23. Каштоўнасць іх работ не толькі ў грунтоўным аналізе розных відаў ма- тэрыяльнай культуры ўсходніх славян, але і ў тым, што яны сталі праграмнымі дпя этно- графаў і даследчыкаў народнага мастацтва. Toe ж можна сказаць і пра кароткі, але насычаны фактычным матэрыялам нарыс Т.Станюковіч пра народнае мастацтва ў «Этнографкн восточных спавян»24. Аднак з-за недахопу публікацый па беларускім на- родным мастацтве аўтар часам робіць не зусім абгрунтаваныя вывады. Як відаць з кароткага аналізу апублікаваных прац, беларускае народнае мастацтва, з'яўляючыся аб'ектам увагі як мастацтвазнаўцаў, так і этнографаў, комплекснага асвя- тлення не атрымала. Некаторыя з гэтых выданняў даюць дастатковае ўяўленне пра асо- бныя яго віды, маюць каштоўны фактычны матэрыял, іншыя толькі коратка асвятляюць асобныя пытанні. Матэрыял па адным з найбагацейшых і найцікавейшых відаў культуры беларусаў — народным мастацтве, не абагульнены і не сістэматызаваны. Такім чы- нам, гэтае выданне з'яўляецца першай у беларускім мастацтвазнаўстве спробай аба- гульніць усе асноўныя віды народнага мастацтва Беларусі. У ім аналізуюцца заканаме- рнасці развіцця гэтага раздзелу нацыянальнай культуры, характарызуюцца яго маста- цкія асаблівасці і нацыянальная адметнасць, выяўляецца характар бытавання раней і сёння, вызначаецца месца ў культуры еўрапейскіх і перш за ўсё ўсходнеславянскіх на- родаў. Асноўным прадметам анапізу з'яўляюцца творы народнага мастацтва і традыцыйных народных мастацкіх промыслаў Беларусі мінулых часоў, а таксама твор- часць сучасных народных майстроў. Найбольш раннія з ацалелых узораў адносяцца да пачатку 19 ст., асноўны рэчавы матэрыял ахоплівае канец 19 — першую палову 20 ста- годдзя. Фальклорныя, літаратурныя, археалагічныя і іншыя крыніцы даюць магчымасць звярнуцца і да больш ранніх перыядаў таго ці іншага віду народнага мастацтва дпя вы- яўлення заканамернасцяў яго развіцдя. Пытанні тэхналогіі, семантыкі арнаменту, гістарычнай тыпалогіі матываў дэкору дэ- тальна не асвятляюцца, паколькі па гэтых тэмах ёсць грунтоўныя работы мастацтва- знаўцаў, этнографаў, гісторыкаў. Названыя аспекты закранаюццца толькі ў той сту- пені, у якой гэта неабходна дпя вырашэння асноўных задач выдання. 3-за вялікага аб'ёму матэрыялу тут разглядаюцца толькі самастойныя віды беларускага народнага мастацтва і апускаецца такі вельмі значны, апе «сінтэтычны» яго від, як народнае адзенне, якое ўключае ткацтва, вышыўку, набойку, аплікацыю, карункапляценне і інш. Метадалагічнай асновай работы паслужылі працы вучоных у галіне тэорыі і гісторыі мастацтва народаў былога СССР у цэлым і ўсходніх славян у прыватнасці. Вызначапь- ную ролю адыгралі працы даследчыкаў рускага народнага мастацтва А.Бакушынскага, В.Воранава, Б.Рыбакова, В.Васіленкі, М.Някрасавай, Г.Маславай, М.Воранава, І.Багу- спаўскай, Т.Станюковіч, С.Раждзественскай, Т.Разінай, А.Канцэдзікаса і інш. Дастатко- вая распрацаванасць асноўных тэарэтычных палажэнняў у гапіне народнага мастацтва дазволіла аўтару засяродзіць асноўную ўвагу на вырашэнні канкрэтных задач. Аднак з-за адсутнасці адзінай думкі пра характар і асаблівасці сучаснага народнага мастацтва аўтар вымушаны быў абапірацца на тыя навуковыя ўяўленні, якія, на яго думку, най- больш адпавядаюць спецыфіцы гэтага раздзела сучаснай культуры Беларусі. У многіх выпадках давялося зыходзіць не з ідэальнай мадэлі народнага мастацтва, а разглядаць усе яго сучасныя праявы, абумоўленыя як сутнаснымі мастацкімі законамі, так і ро- знымі сацыяльна-эканамічнымі і вытворча-арганізацыйнымі ўзаемасувязяллі і ўзаема- дзеяннямі. Таму некаторыя віды сучаснага народнага мастацтва разглядаюцца не толькі ў іх генетычнай чысціні, але і як кампаненты самадзейнай і прафесійнай твор- часці, асабліва ў сферы промыслаў, арганізаваных на дзяржаўным узроўні. 8 Уводзіны Асноўным метадам даследавання з'яўляецца гісторыка-мастацтвазнаўчы падыход да вывучэння спадчыны беларускага народнага мастацтва і яго сучаснага стану, а так- сама параўнальны аналіз асноўных яго відаў на розных этапах ва ўзаемасувязях з куль- турамі суседніх народаў. Да тых узораў народнага мастацтва, якія даўно выйшлі з ужытку і не захаваліся, у многіх выпадках выкарыстаны метад рэтраспектыўнай рэкан- струкцыі. Дпя гэтых мэтаў была выкарыстана і замежная літаратура па народным ма- стацтве, этнаграфіі, фальклоры і іншых відах культуры народаў Еўропы, найперш сла- вян. Асноўная частка матэрыялу сабрана аўтарам у экспедыцыях, праведзеных за апо- шнія 2 дзесяцігоддзі практычна ва ўсе рэгіёны Беларусі. Збор матэрыялаў уключаў апытанне інфарматараў, фотаздымкі, апісанне характару вырабаў, асаблівасцяў іх формаў і арнаментыкі, спецыфікі вытворчасці, суадносінаў з іншымі бакамі народнага побыту і інш. Сабраныя матэрыялы ляглі ў аснову шэрагу манаграфічных прац аўтара25. Шмат каштоўнага матэрыялу дапі музейныя зборы. Найбольш багатыя калекцыі бе- ларускага народнага мастацтва маюць Нацыянальны музей гісторыі і культуры Бела- русі, Нацыянальны мастацкі музей Беларусі, Музей старажытнабеларускай культуры Інстытута мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору Акадэміі навук Беларусі, Бела- рускі дзяржаўны музей народнай архітэктуры і побыту. Вывучаны таксама калекцыі абласных краязнаўчых музеяў (Віцебск, Гродна, Брэст, Гомель, Магілёў, Маладзечна), рэгіянальных музеяў народнага мастацтва (Ветка Гомельскай вобл., Моталь Брэсцкай вобл.), многіх раённых, школьных і іншых музеяў. Усім ім аўтар выказвае шчырую ўдзячнасць. Варта адзначыць, што фонды ўсіх беларускіх музеяў, арганізаваных у даваенныя часы, былі знішчаны ці разрабаваны ў час Вялікай Айчыннай вайны, і той матэрыял па этнаграфіі і народным мастацтве, які яны сёння маюць, сабраны ў паспяваенны перыяд. Нярэдка гэтая работа вялася бессістэмна, у поле зроку музейных работнікаў траплялі галоўным чынам сучасныя матэрыялы. Узоры традыцыйнага народнага мастацтва, якія даўно выйшлі з побыту, прадметам мэтанакіраванай цікавасці не з'яўляліся. Таму сёння ў музеях Беларусі практычна адсутнічаюць калекцыі глінянай і драўлянай цацкі, маста- цкага кавальства, выцінанак і іншых калісьці распаўсюджаных узораў народнага маста- цтва. Спецыяльныя заказы сучасным майстрам з выкарыстаннем метаду рэтрас- пектыўнай рэканструкцыі дазволілі запоўніць некаторыя прагалы ў музейных зборах. Цікавы, часам унікальны матэрыял ёсць у некаторых музеях за межамі Беларусі: Дзяржаўным музеі этнаграфіі ў Санкт-Пецярбургу, Дзяржаўным музеі этнаграфіі Літвы (Вільнюс) і інш. Яны захавапі каштоўныя калекцыі, сабраныя беларускімі этногра- фамі (Е.Раманавым, І.Сербавым і інш.) у канцы 19 — пачатку 20 стагоддзя. Акрамя ў ж о разгледжаных грунтоўных мастацтвазнаўчых і этнаграфічных выданняў апошнім часам з'явілася таксама вялікая колькасць разнастайных публікацый, што за- кранаюць многія нярэдка малавядомыя ці забытыя старонкі традыцыйнай народнай культуры. Усе яны маюць каштоўны фактычны матэрыял і таксама ўключаны ў гэтае выданне. Як дадатковы матэрыял выкарыстаныя публікацыі па фалькларыстыцы, гісто- рыі, археалогіі, мовазнаўстве і іншых сумежных навуках. Усё гэта ў сукупнасці і дазво- ліла стварыць адносна дастатковую карціну традыцыйнага бытавання і сучаснага стану асноўных відаў народнага мастацтва Беларусі. 1 Этнографмя восточных славян. М., 1987. С.458. 2 Тамсама. 3 Романов Е.Р. Внешннй быт Быховского белоруса / / Зап. Северо-Западного отд. Пмп. рус. геогр. о-ва. Внльна, 1911. Кн.2. С.75. 4 Нмкнфоровскнй Н.Я. О ч е р к н простонародного жмтья-бытья в Внтебском Белорусснм п опнсанне пред- метов обнходностн: (Этногр. данмые). Вктебск, 1895; Романов Е.Р. Белорусскнй сбормнк. Вып.8. Внльма, 1912; Сербов Н. А. Белорусы-сакуны: Краткмй этногр. очерк. ПГ., 1915; Шейм П.В. Матерпалы для нзуче- ння быта н языка р у с с к о г о маселення Северо-Западного края. Т.З. СП6., 1902; Крачковскнй Ю. Ф. Быт за- падно-русского селяннна. М., 1874; Харузнн А. Славянское жплніде в Северо-Западном крае. Внльма, 1907. 5 Каспяровіч М.І. Народны армамент / / Віцебшчына. Віцебск, 1925. Т.1. Народнае мастацтва Беларусі 6 Шчакаціхін М. Спосабы збірання матэрьіялаў з беларускага мастацтаа / / Наш край. 1926. № 2—3. С.63. 7 Ф у р м а н І.П. Крашаніна: Матэрыялы да гісторыі яе на Віцебшчыме. Віцебск, 1925; Шлюбскі А. Краша- ніна (набіванка). Віцебск, 1926. 8 Нікольскі Н. М. Жывёлы ў звычаях, абрадах і вераваннях беларускага сялянства. М н., 1933. 9 Беларускае народнае мастацтва: [ А л ь б о м ]. Ск. Т. 1. Ткацтва, каўрадзелле, вьішыванне, вязанне, ма- бойка. М н., 1951. 10 Dynowski W. Barwne kufry chtopskie z okolic Wileriszczyzny i Polesia. Wilno, 1934; Яго ж. Sztuka ludowa Wilenszczyzny i Nowogrodczyzny. Wilno, 1935; Schrammowna H. Sztuka ludowa i jej znaczenie dla kultury arlystycznej. Wilno, 1939. 11 Moszynski K. Kultura ludowa stowian. Cz.1. Krakow, 1929. 12 Народнае i прыкладное мастацтва Савецкай Беларусі: [ А л ь б о м ]. Мн., 1958. 13 Беларуская народмая архітэктурная разьба; [ А л ь б о м ]. Мм., 1958. 14 Народнае мастацкае ткацтва Случчыны: [Альбом]. М н., 1959. 15 Елатомцева Н. Художественная керамнка Советской Белорусспн. Мм., 1966. 16 Ж у к В.М. Современмая белорусская керамнка: Тенденцнн развнтня. М н., 1984. 17 Трызна Д. С. Беларускія дываны і габелены. М н., 1981. 18 Леонова А. К. Народная деревянная скульптура Белоруссмм. Мм., 1977. 19 Ш к у т Н.Н. Белорусскне художественные промыслы: (нзделпя нз соломкн н лозы). М н., 1985. 20 Кацер М. С. Народно-прмкладное нскусство Бепоруссмм (от первобытного обідества д о 1917 г.). М н., 1972. 21 Раманюк М. Беларускае народнае адзенне: [Альбом]. Мн., 1981; Мастацтва сяла Неглюбка: [Аль- б о м ]. М н., 1976; Беларускія народныя тканіны ў з б о р ы Дзяржаўнага мастацкага музея БССР: Кат. Мн., 1979; М у з е й старажытнабеларускай культуры: Кат. экспазіцыі. М н., 1983. 22 Беларускае народнае жыллё. М н., 1973; Беларускае народнае адзенне. М н., 1975; Курнловмч А.Н. Белорусское народное ткачество. М н., 1981; Мнлюченков С.А. Белорусское народное гончарство. Мн., 1984; Молчанова Л. А. Матернальная культура белорусов. Мн., 1968; Промыслы і рамёствы Беларусі. М н., 1984; Фадзеева В.Я. Беларуская народная вышыўка. Мн., 1991. 23 Бломквкст Е.Э. Крестьянскпе постройкм русскмх, украмнцев н белорусов / / Восточнославянскнй этнографнческмй сборннк. М., 1956; Лебедева Н.М. Пряденне н ткачество восточных славян в XIX — на- чале XX в. / / Тамсама; Маслова Г.С. Народная одежда русскнх, украннцев н белорусов в XIX — начале XX в. / / Тамсама. 24 Станюковнч Т.В. Народное декоратнвно-нзобразктельное мскусство / / Этнографня восточных сла- вян. М., 1987. 25 Сахута Я.М. Народная разьба ла дрэву. М н., 1978; Яго ж. Беларускае народнае мастацтва: [Аль- б о м ]. М н., 1980; Яго ж. Народное мскусство м художественные промыслы Белорусснн. М н., 1982; Яго ж. Беларуская народная кераміка. Мн., 1987; Яго ж. Беларускае народнае мастацкае кавальства. М н., 1990; Сахута Е. М., Говор В.А. Художественные ремесла н лромыслы Белорусскк. М н., 1988. НАРОДНАЕ МАСТАЦТВА БЕЛАРУСІ НА РОЗНЫХ ЭТАПАХ ЯГО БЫТАВАННЯ ВЫТОКІ I ТРАЛЬійЫІ НЛРОЛНАГЛ MACTAUTBA БЕЛЛРУСІ ПРЛБЛЕМЫ I ТЭНЛЭНйЫІ РАЗВІЦЦЯ СУЧЛСНЛГЛ НЛРОЛНЛГА MACTAUTBA БЕААРУСІ і- — 1 Народнае мастацтва Беларусі І. і Сцю3. Скага раёна. БДМНАЛ. Эпоху неаліту5. Ват больш познія эпохі. Я гады. Ветка. Народнае мастацтва Беларусі Стагоддзі. 3 13 ст. Беларусь уваходзіла ў склад Вялікага княства Літоўскага, а паспя Люб- лінскай уніі (1569) і да ўключэння ў Расій- Клець. Пачатак 20 cm. Скага раёна. Баравікі Валожын- Дні. Скага раёна. Кавай павіннасці11. У 15 ст. ў Беларусі ўзнікаюць першыя Фэркі і інш. Кага раёна. Народнае мастацтва Беларусі часць габеленаў, паясоў, сукна, вырабаў з Бразных сістэм. Менавіта ў такім трансфармаваным вы- Не маем. Тагачасным мастацтве. Народнае мастацтва Беларусі глядзе хатняй вытворчасці на ўласныя па- трэбы. Як ужо адзначалася, яно ўзба- Сельскай. Усю гэтую разнастайнасць праяў народ- Матывамі, зместам. МАСТАЦТВА БЕЛАРУСІ Скага раёна. практычная патрэба ў многіх самаробных Грунтаванне18. Часткі нашай культуры19. Безумоўна, маштабы бытавання суча- снага народнага мастацтва ўжо далёка не ранейшыя. Калі ў мінулыя часы яно насы- чала ўвесь сялянскі побыт з яго натураль- ным ці паўнатуральным укладам, то сёння- шнія карэнныя змены ў яго характары мо- БДМНАП. Народнае мастацтва Беларусі Дзечанскага раёна. Перш за ўсё нельга не адзначыць, што бы- Вырабляць. Аднак прамысловыя рэчы не заўсёды вы- значаюцца тым узроўнем мастацкай насы- чанасці, які ўласцівы прадметам сялянскай Чую галіну. Узмацненне дэкаратыўнага пачатку свед- Снымі, светлымі гранямі. Аднак развітая дэкаратыўнасць — з'ява Цкага раёна. Народнае мастацтва Беларусі Раёна. Здымак 1914 г. мадстве яна ўзмацнілася і паскорылася, абумовіўшы розныя формы яго сучаснага Бытавання21. Днымі майстрамі. Творчасць». Праблема ўскладняецца тым, што ў су- Чатку 20 cm. Народнае мастацтва Беларусі Пагост Жыткавіцкага раёна. Эстэтычнаму выхаванню. Сапраўды, тэарэтычная нераспрацава- Пралля. Шапчыцы Рагачоўскага раёна. Зды- Мак пачатку 20 cm. Чына. Здымак пачатку 20 cm. Народнае мастацтва Беларусі Часы. Чатку 20 cm. Дукцыі. Мак пачатку 20 cm. твораныя ў фабрыкі, перабудоўваліся на прамысповы ўзор, укаранялася механіза- Рознымі майстрамі. Чына. Здымак 1904 г. Народнае мастацтва Беларусі мастацкіх промыслаў, чым затушоўвалася сапраўдная карціна іх развіцця. Сцю. Калі ўсё ж нейкія віды традыцыйнага на- роднага мастацтва працягвалі сваё жыццё ў складзе такіх «зборных» промыслаў, яны непазбежна адчувалі ўплыў уніфікацыі і нівеліроўкі. Гандлёвыя ўстановы, а за імі і АТК фабрык мастацкіх вырабаў патраба- Народнае мастацтва Беларусі Аснове традыцый. Адным са шляхоў выкарыстання дася- гненняў мінулага з'яўляецца цытаванне яго ўзораў — стварэнне розных вырабаў з вы- НацыянальНы каларыт. Верагодным уяўляецца дэкаратыўнае ўз- багачэнне традыцыйных вырабаў, напры- Культуры. Cm. Камянецкі раён. стоўваюць звыклыя рэчы, а новыя формы і Я. М. Сахутз. Народнае мастацтва Беларусі Най культуры. Страм. Заспугоўвае ўвагі яшчэ адна форма Горталь Івацэвіцкага раёна. фонду БССР. Ахоплівала яна параўнаўча невялікае кола народных майстроў, аднак, пазбаўленая ў значнай ступені недахопаў Скага раёна. Гічынскага раёна. БДМНАП. Мастацкім патрабаванням. Русь. БДМНАП. Народнае мастацтва Беларусі ўзроўню развіцця, які быў немагчымы ні ў Лення. Развіццё народнага мастацтва ў сістэме Віж. Народнае мастацтва Беларусі 1992 г. Беларускі саюз майстроў народнай Творчасці. Гуле прадухіліць. Самад зейнасць. Глыбокае і ўсебаковае асэнсаванне ўсіх гэтых працэсаў, вызначэнне асаблівасцяў Самі. Ямка. Кнев, 1965. ГБМ. М н., 1987. Т.1. С.15. Л., 1966. Вулька I Лунінецкага раёна. Народнае мастацтва Беларусі МНА; № 165). ГБМ. Т.1. С.18. Новоспбнрск, 1976. Стве. М., 1974. С.48—51. С.179. Цебск, 1925. Т.1. С.42. 1 2 У Магілёве рамеснікі складалі 4 5 — 4 6 працэнтаў ад усіх жыхароў (Мялешка В.І. Да пытання развіцця дробнатаварнай вытворчасці ў гарадах Беларусі ў дру- Л., 1928). Тр. М., 1972. С.36. М н., 1972. С.108—109. С.13. 17 Прыкметныя змены ў народмьім побыце белару- саў этнографы адзначалі яшчэ ў пачатку XX ст. (гл.: Романов Е.Р. Внешнмй быт Быховского белоруса / / Гг. НТР / / Тамсама. 21 Найбольш грунтоўна формьі бытавамня суча- Тамсама. С.208. С.136). 25 Найбольш грумтоўна гэтае пытанне аналізуе Вып.1. С.17). Ства. М., 1982. С.52. 27 Прадукцыя беларускіх арцеляў была прадстаў- лена на выстаўках у Парыжы (1925, 1937), Нью-Йорку (1939), Маскве (1938, 1940) і імш. У 1956 г. вырабы беларускіх мастацкіх промыслаў экспанаваліся на 17 міжнародных выстаўках (Лабачэўская В. Зберагаючы Самабытнасць / / МБ. 1988. № 6. С.69). С. 3 2 — 3 3. Ство; 7 7 / 7 8. М., 1980. С.145. 30 Беспадстаўнасць апошняга даказвае, у прыва- М., 1978). МАСТАЦКАЯ АПРАЦОЎКА ДРЭВА • АРХІТЭКТУРНЫ ЛЭКОР • БЫТАВАЯ РАЗЬБА • СКУАЬПТУРА • ЛРАЎАЯНАЯ UAUKA Цыяй і г.д. Чаіснасці3. Народнае мастацтва Беларусі Раёна. Мастацтва. Перарваўшыся ў эпоху мезаліту, мастац- тва дробнай пластыкі адражаецца ў неаліце (5—3 тысячагоддзі). Аднак на гэты раз Нецкага раёна. Мастацкая апрацоўка дрэва дзве скульптуркі перадаюць еўрапеоідны Чных і рэальных жывёл. Ніка. Чымі галовамі і інш. Нешматлікія знаходкі ўзораў мастацкай апрацоўкі дрэва даюць падставу сцвяр- джаць, што па сваім узроўні яна была Цкага раёна. Народнае мастацтва Беларусі Якасці яго несумненныя. Раёна. Раёна. Мастацкая апрацоўка дрэва в.Фашчаўка на Шклоўшчыне збывалі сваю прадукцьію ў Оршы, Магіпёве, Талачыне, у Ларусі. Камянецкага раёна. Народнае мастацтва Беларусі Скага народнага мастацтва. Калі выключыць з поля зроку драўляныя Тура. АРХІТЭКТУРНЫ ДЭКОР Аздабленне свайго жылля ў той ці іншай ступені ўласцівае практычна ўсім народам. Віды дэкору выбіраліся ў адпаведнасці з Стацкую разьбу. Скага раёна. Ліштвы (злева направа): Апечкі Стаўбцоўскага раёна; Гнеўчыцы Іванаўскага раёна; Шляпы Вілейскага раёна; Ветка; Суднікі Стаўбцоўскага раёна; Слабодка Стаўбцоўскага раёна; Малькавічы Мастоўскага раёна; Народнае мастацтва Беларусі русаў у складзе Вялікага княства Літоўскага прывяло да страты традыцыі ўсходнесла- Жыплё гарадской знаці. Выя зфекты. Насечкамі і зарубкамі. Гэтак жа апрацоўваліся канцы бэлек, якія выступалі за сцены, і асабліва галоўнай Народнае мастацтва Беларусі Рэгіёна. Чак — ад слова вілы). Часцей за ўсё вільчакі ўяўляюць сабой выка |
||||
Последнее изменение этой страницы: 2016-07-16; просмотров: 836; Нарушение авторского права страницы; Мы поможем в написании вашей работы! infopedia.su Все материалы представленные на сайте исключительно с целью ознакомления читателями и не преследуют коммерческих целей или нарушение авторских прав. Обратная связь - 3.141.45.179 (0.023 с.) |