Агульнае паняцце аб мастацкім творы

і асаблівасцях яго складу.

Паэтыка. ТЭАРЭТЫЧНАЯ ПАЭТЫКА

Агульнае паняцце аб мастацкім творы

І асаблівасцях яго складу

Літаратурны твор — прадукт своеасаблівай, немеханічнай дзей­­­насці ча­лавека, створаны з дапамогай творчых высілкаў,— з’яў­ляецца ас­ноў­най адзінкай мастацкай літаратуры і адпаведна ас­ноў­ным аб’ектам на­ву­ко­вага даследавання.

У сувязі з тым, што літаратурна-мастацкі твор, па-першае, ёсць рэч да­волі своеасаблівая, спецыфічная па свайму прызна­чэнню (за­да­валь­няць эстэтычныя патрэбы), а, па-другое, утварэнне штуч­нае, сучасныя ву­чоныя-літаратуразнаўцы вылу­чаюць у яго агуль­ным складзе два ас­пек­ты: унутраны, зрокава нябачны эстэтычны аб’ект, які валодае па­тэн­цыялам мастацкага ўздзеяння на чытача, і ар­тэфакт (ад лац. ar­te­fac­tum — штучна зробленае) — знешняе аблічча гэтага аб’екта, ма­тэ­рыя­лі­за­­ва­нае і замацаванае на паперы з дапамогай літар і слоў.

Сучаснае тэарэтычнае літаратуразнаўства побач з уласна тво­рам як цэ­ласнай і завершанай літаратурнай адзінкай вылучае так­са­ма ў гэтым (ці блізкім) плане цыкл і фрагмент.

Пад літаратурным цыклам (ад ст.-грэч. kýklos — круг, кола) «звы­чай­на падразумяваецца група твораў, складзеная і аб’яднаная са­мім аў­та­рам і прадстаўляючая сабой мастацкае цэлае» [72]. Літа­ра­тур­ны цыкл вы­я­віў сябе ва ўсіх родах мастацкай літаратуры. Аднак най­­больш рас­паў­сю­джа­ны ён у лірыцы.

Фрагмент як паняцце ўжываецца ў літаратуразнаўстве ў двух ас­ноў­­ных значэннях. Па-першае, пад ім падразумяваюць урывак з тво­ра, што не дайшоў да нас цалкам. Наогул, гэта частка тэксту, якая не ва­ло­дае самадастатковасцю. Па-другое (менавіта гэтае змяс­тоў­нае на­паў­нен­не паняцця «фрагмент» нас зараз цікавіць), ім называецца «спецыфічная жан­равая форма творчасці, што ха­рак­та­ры­зуецца, з аднаго боку, знеш­най «незакончанасцю», з другога — якас­цю мастац­кай цэласнасці і ўнут­ра­най завершанасці» [73]. Кла­січ­ныя прыклады фрагмента ў такім яго зна­чэн­ні — раманы «Генрых фон Офтэн­дзінгер» Наваліса, «Рускія ночы» У. Адо­еўскага, твор «Так гава­­рыў Заратустра» Ф. Ніцшэ.

Літаратурны твор, пры ўсім тым, што ён адзіны і цэласны, з’яў­ля­ец­ца шматпланавым утварэннем, якое мае розныя грані (бакі, ра­курсы, уз­роў­ні, аспекты). Склад і будова літаратурна-мастацкага тво­ра харак­та­ры­зу­юцца літаратуразнаўцамі з дапамогай цэлага шэ­ра­гу паняццяў і тэр­мі­наў, у вылучэнні і ўжыванні якіх, зазначым, па­куль што няма пэўнага адзін­ства і агульнапрынятай сістэмы.

Найбольш часта вучонымі пры аналізе складанай і шмат­ас­пект­най бу­довы літаратурна-мастацкага твора прымяняецца паня­цій­­ная пара «змест» і «форма». Як вядома, яна складае таксама ас­но­ву філасофскага тэр­міналагічна-паняційнага апарату. «Змест» і «фор­ма» служаць дзеля ра­зумовага аддзялення знешняга ад унут­ра­на­га, сутнасці і сэнсу — ад іх ува­саблення, ад спосабаў іх існавання. Змес­там пры гэтым імянуецца ас­но­ва прадмета, яго вызначальны бок. Форма ж — гэта арганізацыя і знеш­ні выгляд прадмета, яго вы­зна­чаемы бок.

Аднак не ўсе вучоныя-літаратуразнаўцы адзінадушныя ў вы­ка­рыс­тан­ні пры аналізе складу літаратурна-мастацкага твора па­няц­цяў «змест» і «фор­ма». Некаторыя з іх, і асабліва прадстаўнікі фар­маль­най арыен­та­цыі ў літаратурнай навуцы, даволі крытычна ад­но­сяц­ца да гэтых па­няц­цяў, указваючы на іх устарэласць і ў выніку тэр­міналагічную вы­чар­па­насць і непрыгоднасць. Аднымі з першых па­чалі крытыкаваць паняцці «змест» і «форма» прадстаўнікі рускай «фар­мальнай школы». Струк­ту­ра­лісты ж наогул прапанавалі за­мя­ніць іх іншымі тэрмінамі: спачатку, ка­лі ўсталёўвалася і па­шы­ра­ла­ся ў навуковым асяроддзі іх метадалогія, па­няццямі «структура» і «ідэя», а крыху пазней — тэрмінамі «знак» і «зна­чэнне». Пост­струк­ту­раліс­ты пачалі настойваць на замене паняццяў «змест» і «форма» па­няццямі «тэкст» і «сэнс».

Побач з дыхатамічным (двухсастаўным, двухузроўневым, двух­слой­­ным) па­ды­хо­дам да складу мастацкага твора ў літаратуразнаўстве маюць мес­ца так­са­ма і іншыя канцэпцыі. Так, напрыклад, А. Патэбня вы­­­лу­чаў тры ас­ноў­ныя аспекты ў творах мастацтва: знешнюю форму, унут­­­раную форму і змест (у дачыненні да літаратуры: слова, вобраз, ідэя). Бытуе ў літа­ра­ту­ра­­знаўстве і шматузроўневы (шматсастаўны, шмат­слойны) падыход, пра­па­на­ва­ны фенаменолагамі (Р. Ін­гардэн і інш.).

Як бы ні адносілася частка вучоных да паняццяў-катэгорый «змест» і «форма», без іх нельга глыбока разабрацца ў асаблівасцях скла­ду мас­тац­кага твора. Аб гэтым сведчыць шматвяковы вопыт эс­тэ­тыкі і лі­та­ра­ту­разнаўства.

Прадстаўнікамі «ўмеранага» літаратуразнаўства ХХ ст., з’ары­ен­­­­та­­ва­нага на класічныя навуковыя традыцыі, было прапанавана вы­ка­рыс­тан­не словазлучэння-паняцця «змястоўная форма». Аднымі з першых аб змяс­тоўнай (змястоўна напоўненай) форме загаварылі ня­мецкія ву­чо­ныя, у прыватнасці, Й. Фолькельт (Gehalterfullte Form). У айчынным (у шы­­рокім сэнсе, г. зн. ва ўсходнеславянскім, у тым ліку і былым са­вец­кім) літаратуразнаўстве дадзенае паняцце аб­грун­таваў М. Бахцін, сцвяр­джа­ючы, што мастацкая форма без цес­най сувязі са зместам не мае сэн­су. У мастацкім творы яны ўяў­ляюць сабой непарыўнае адзінства. Спаў­на рэалізаванае адзінства фор­мы і зместу робіць мастацкі твор ар­га­ніч­ным цэлым, як бы жы­вой істотай, нечым, так бы мовіць, народжаным, а не разумова (ме­ха­нічна) сканструяваным.

Такім чынам, «у мастацкім творы вылучаюцца пачаткі фар­маль­на-змяс­тоўны і ўласна змястоўны. Першы ў сваю чаргу шмат­пла­навы. У скла­дзе формы, якая нясе змест, традыцыйна вы­лу­ча­юц­ца тры бакі, якія аба­вязкова маюць месца ў любым літаратурным тво­ры. Гэта, па-першае, прад­метны (прадметна-выяўленчы) па­ча­так: усе тыя адзінкавыя з’явы і фак­ты, якія абазначаны з дапамогай слоў і ў сваёй сукупнасці складаюць свет мастацкага твора (бы­туюць таксама словазлучэнні «паэтычны свет», «унутраны свет» тво­ра, «непасрэдны змест»). Гэта, па-другое, улас­на слоўная тканіна тво­ра: мастацкая мова, якая нярэдка фіксуецца тэр­мінамі «паэ­тыч­ная мова», «стылістыка», «тэкст». І, па-трэцяе, гэта су­ад­несенасць і раз­мяшчэнне ў творы адзінак прадметнага і слоўнага «ра­доў», г. зн. кам­пазіцыя. Дадзенае літаратуразнаўчае паняцце роднаснае та­кой ка­тэгорыі семіётыкі, як структура (суаднесенасць элементаў скла­да­­на арганізаванага прадмета)» [74].

Змястоўны (уласна змястоўны) пласт твора «правамоцна аха­рак­та­­рызаваць не як яшчэ адзін (чацвёрты) бок твора, а як яго субстанцыю. Мас­тацкі змест уяў­ляе сабой адзінства аб’ектыўнага і суб’ектыўнага па­­чат­каў. Гэта су­куп­насць таго, што прыйшло ад аўтара звонку і ім па­зна­­на <...>, і таго, што ім выражана і ідзе ад яго поглядаў, інтуіцыі, рыс ін­дывіду­альнасці. <...> Тэр­міну «змест» (мастацкі змест) больш альбо менш сінанімічныя словы «кан­цэпцыя» (альбо «аўтарская кан­цэпцыя»), «ідэя», «сэнс» (у М.М. Бах­ці­на: «апошняя сэнсавая ін­стан­цыя»). В. Кайзер, аха­­рак­та­ры­за­ваў­шы прад­метны слой твора (Ge­halt), яго мову (Sprachliche For­men) і кам­пазіцыю (Aufbau) як ас­ноў­ныя паняцці аналізу, назваў змест па­­няц­цем сінтэзу. Мастацкі змест і на самой справе з’яўляецца сін­тэ­зу­ю­чым па­чаткам твора. Гэ­та яго глыбінная аснова, якая складае прызначэнне (функ­­цыю) фор­мы як цэлага» [75].

І яшчэ адзін важны момант, на які звяртае ўвагу В. Халізеў пры ха­рак­тарыстыцы змястоўнага боку твора і на чым нам таксама ха­целася б аба­вязкова з’акцэнтаваць увагу: «Мастацкі змест ува­саб­ля­ецца (ма­тэ­рыя­лі­зуецца) не ў якіхсьці асобных словах, слова­злу­чэн­нях, фразах, а ў су­куп­насці таго, што ў творы мае месца» [76].

Літаратура

Абрамович Г.Л. Введение в литературоведение.— 7-е изд., испр. и доп.— М., 1979.

Бахтин М.М. Работы 1920-х годов.— Киев, 1994.

Введение в литературоведение / Под. ред. Г.Н. Поспелова.— 2-е изд., доп.— М., 1983.

Волков И.Ф. Теория литературы.— М., 1995.

Гуляев Н.А. Теория литературы.— М., 1985.

Дарвин М.Н. Фрагмент; Цикл // Введение в литературоведение. Литературное про­из­­ве­­дение: Основные понятия и термины / Под ред. Л.В. Чернец.— М., 2000.

Кожинов В.В. Форма и содержание // Литературный энциклопедический словарь / Под общ. ред. В.М. Кожевникова, П.А. Николаева.— М., 1987.

Лазарук М.А., Ленсу А.Я. Уводзіны ў літаратуразнаўства.— 2-е выд., дапрац. і дап.— Мн., 1982.

Основы литературоведения / Под. ред. В.П. Мещерякова.— М., 2000.

Поспелов Г.Н. Теория литературы.— М., 1978.

Рагойша В. Змест і форма; Твор літаратурны // Рагойша В. Тэорыя літаратуры ў тэр­мі­нах: Дапаможнік.— Мн., 2001.

Суслова Н.В., Усольцева Т.Н. Артефакт; Форма и содержание // Суслова Н.В., Усоль­це­ва Т.Н. Новейший литературоведческий словарь-справочник для ученика и учи­теля.— Мозырь, 2003.

Тимофеев Л.И. Основы теории литературы.— 5-е изд., испр. и доп.— М., 1976.

Федотов О.И. Основы теории литературы: В 2 ч.— Ч. 1: Литературное твор­че­с­тво и ли­те­ратурное произведение.— М., 2003.

Хализев В.Е. Теория литературы.— 2-е изд.— М., 2000.

Чернец Л.В. Литературное произведение как художественное единство // Введение в ли­­тературоведение. Литературное произведение: Основные понятия и термины / Под ред. Л.В. Чернец.— М., 2000.