Заглавная страница Избранные статьи Случайная статья Познавательные статьи Новые добавления Обратная связь FAQ Написать работу КАТЕГОРИИ: АрхеологияБиология Генетика География Информатика История Логика Маркетинг Математика Менеджмент Механика Педагогика Религия Социология Технологии Физика Философия Финансы Химия Экология ТОП 10 на сайте Приготовление дезинфицирующих растворов различной концентрацииТехника нижней прямой подачи мяча. Франко-прусская война (причины и последствия) Организация работы процедурного кабинета Смысловое и механическое запоминание, их место и роль в усвоении знаний Коммуникативные барьеры и пути их преодоления Обработка изделий медицинского назначения многократного применения Образцы текста публицистического стиля Четыре типа изменения баланса Задачи с ответами для Всероссийской олимпиады по праву Мы поможем в написании ваших работ! ЗНАЕТЕ ЛИ ВЫ?
Влияние общества на человека
Приготовление дезинфицирующих растворов различной концентрации Практические работы по географии для 6 класса Организация работы процедурного кабинета Изменения в неживой природе осенью Уборка процедурного кабинета Сольфеджио. Все правила по сольфеджио Балочные системы. Определение реакций опор и моментов защемления |
Разгром нямецка-фашысцкіх войск пад масквой. Яго ваенна- палітычнае і міжнароднае значэнне.Содержание книги
Поиск на нашем сайте
6 верасня 1941 г. Гітлер выдаў новую дырэктыву аб наступленні на Маскву. Галоўная стаўка ў ёй рабілася на танкавыя злучэнні і авіяцыю, асаблівая ўвага звярталася на скрытнасць падрыхтоўкі аперацыі. Спачатку прадугледжвалася разграміць савецкія войскі ў раёнах Вязьмы і Бранска, затым, знішчаючы адыходзячыя на Маскву злучэнні Заходняга фронту ў паласе ад верхняга цячэння Волгі да Акі, авалодаць сталіцай СССР. Генеральнае наступленне на Маскву пачалося 30 верасня 1941 г. (аперацыя «Тайфун») ударам 2-й танкавай арміі ворага па леваму крылу Бранскага фронту, а 2 кастрычніка на пазіцыі войск Заходняга фронту абрушыліся асноўныя сілы немцаў. 7 кастрычніка 1941 г. немцы ў раёне Вязьмы завяршылі акружэнне 19-й, 20, 24 і 32-й армій. У «кацёл» пад Бранскам трапілі часці 3, 13 і 50-й армій. Па дадзеных айчынных гісторыкаў, у акружэнне папала 7 (з 15) палявых упраўленняў арміямі, 64 (з 95) дывізіі, 11 (з 13) танкавых брыгад, 50 (з 64) артпалкоў. Да сваіх з акружэння ўдалося прабіцца 34 савецкім дывізіям і 13 артпалкам. Ворага ўдалося прыпыніць на мажайскай лініі, прыкладна ў 100 - 110 км ад Масквы. Над сталіцай навісла смяротная пагроза. Цяжкія баі на маскоўскім накірунку разгарэліся 13 - 18 кастрычніка 1941 г. Немцамі ўзяты Мажайск, Малаяраславец і Таруса, узнікла пагроза выхада іх да Масквы. 19 кастрычніка 1941 г. ДКА аб'явіў Маскву на асадным становішчы. Частка цэнтральных урадавых і партыйных устаноў эвакуіравалася ў Куйбышаў (зараз Самара). У сталіцы заставаліся Палітбюро ЦК ВКП(б), СНК СССР, ДКА і Стаўка Вярхоўнага Галоўнакамандавання. Да канца кастрычніка 1941 г. вораг быў спынены. Першае «генеральнае» наступленне нямецка-фашысцкіх войск на Маскву закончылася няўдачай. 6 лістапада 1941 г. у падземнай зале станцыі метро «Плошча Маякоўскага» адбылося ўрачыстае пасяджэнне Маскоўскага Савета, на якім з дакладам аб 25-й гадавіне Вялікай Кастрычніцкай сацыялістычнай рэвалюцыі выступіў І.В. Сталін. 7 лістапада, на Краснай плошчы адбыўся традыцыйны парад савецкіх войск. 15 - 16 лістапада 1941 г. пачалося другое «генеральнае» наступленне нямецка-фашысцкіх войск на Маскву. Па задумцы гітлераўцаў магутныя танкавыя ўдары павінны былі ахапіць горад з поўначы і поўдня, а пяхотныя часці - нанесці франтальны ўдар. Да пачатку снежня 1941 г. вораг падышоў на 25 - 30 км да сталіцы, ў канцы лістапада - пачатку снежня 1941 г. вораг сутыкнуўся з фактам свайго бяссілля перад праціўнікам, немагчымасці прарваць абарону савецкіх войск нягледзячы на выкарыстанне амаль усіх сваіх рэзерваў. Варожыя групоўкі ў пачатку снежня 1941 г. вымушаны былі прыпыніць наступленне. Сканцэнтраваўшы буйныя сілы, Стаўка Вярхоўнага Галоўнакамандавання прыняла рашэнне аб пераходзе савецкіх войск у контрнаступленне, якое пачалі 5 - 6 снежня 1941 г. войскі Заходняга, Калінінскага і Паўднёва-Заходняга франтоў агульнай працягласцю ў 800 км. Знішчаючы ворага, савецкія войскі да 23 лютага 1942 г. адкінулі ворагаў на захад на 350 - 400 км, вызваліўшы ад іх цалкам Маскоўскую і Тульскую вобласці, шэраг раёнаў Калінінскай (зараз Цвярской) вобласці. Контрнаступленне савецкіх войск, якое пачалося пад Масквой, перарасло ў агульнае наступленне па ўсяму фронту. Яно працягвалася да красавіка 1942 г. 29 лістапада 1941 г. савецкія войскі вызвалілі Растоў-на-Доне. Разгром ударнай групоўкі праціўніка пад Ціхвінам (Ленінградская вобласць) сарваў план Гітлера і Маннергейма аб злучэнні нямецка-фашысцкіх і фінскіх войск для захопу Ленінграда. Разгром нямецка-фашысцкіх войск пад Масквой і паспяховае наступленне Чырвонай Арміі зімой 1941 - 1942 гг. мелі ваенна-палітычнае і міжнароднае значэнне. Перамога Чырвонай Арміі, па-першае, завяршыла крах гітлераўскай стратэгіі «бліцкрыга», маланкавай вайны супраць СССР. Па-другое, разгром нямецка-фашысцкіх войск зімой 1941 -1942 гг. канчаткова развеяў міф аб «непераможнасці» гітлераўскай арміі, моцна падарваў яе маральны дух і баяздольнасць. Па-трэцяе, перамога савецкіх войск пад Масквой натхніла народы міра на ўзмацненне вызваленчай барацьбы і партызанскага руху ў парабаваных германскім фашызмам і японскім мілітарызмам краінах Еўропы і Азіі, на актывізацыю руху Супраціўлення. Да восені 1942 г. былі створаны Нацыянальна-вызваленчы фронт у Грэцыі, Адзіны народна-вызваленчы фронт у Югаславіі, Нацыянальна-вызваленчы фронт у Албаніі, Фронт незалежнасці ў Бельгіі, Нацыянальны фронт у Францыі. У Югаславіі і Грэцыі ў 1941 -1942 гг. былі створаны народна-вызваленчыя арміі на чале з камуністамі. Рух Супраціўлення аслабляў тыл гітлераўскай Германіі, зніжаў магчымасць поўнага выкарыстання эканамічнага патэнцыяла парабаваных краін, прымушаў фашыстаў пэўныя сілы выдзяляць на ахову транспартных камунікацый і барацьбу з партызанамі. Па-чацвёртае, перамога савецкіх войск пад Масквой падзейнічала на ўрады Японіі і Турцыі, якія чакалі зручнага моманту для нападу на СССР. Гэтая перамога садзейнічала значнай змене сітуацыі на іншых тэатрах вайны, палегчыла, у прыватнасці, становішча Англіі на Міжземным моры і ў Афрыцы, зняла пагрозу ўварвання фашыстаў ў Англію. Па-пятае, бітва пад Масквой рашаючым чынам падзейнічала на паскарэнне працэсу фарміравання антыгітлераўскай кааліцыі. 12 ліпеня 1941 г. у выніку перагавораў у Маскве было падпісана савецка-англійскае пагадненне, па якому бакі абавязваліся аказваць адзін аднаму дапамогу і падтрымку ў вайне супраць Германіі. 29 верасня па 1 кастрычніка 1941 г. у Маскве праводзілася канферэнцыя трох краін - СССР, ЗША і Англіі, на якой абмяркоўваліся пытанні аб дапамозе СССР з боку саюзнікаў і аб узаемных пастаўках. ЗША і Англія абавязваліся з 1 кастрычніка 1941 г. да 30 чэрвеня 1942 г. штомесячна пастаўляць у СССР 400 самалётаў, 500 танкаў, 200 супрацьтанкавых ружжаў, матэрыялы ваеннага прызначэння. Савецкі ўрад абавязваўся пастаўляць сыравіну для вытворчасці ваеннай прадукцыі. Савецкаму Саюзу быў прадастаўлены беспрацэнтны крэдыт на суму 1 млрд долараў. Канферэнцыя паскорыла прыняцце амерыканскім урадам рашэння аб распаўсюджанні на СССР закона аб «ленд-лізе» - сістэме перадачы ў арэнду ці ўзаймы іншым дзяржавам розных матэрыялаў, неабходных ім для абароны. 14 жніўня 1941 г. на нарадзе, якая праводзілася на ваенна-марской базе Арджэнцыя (в. Ньюфаундленд) была падпісана англа-амерыканская дэкларацыя аб мэтах вайны, атрымаўшая найменне «Атлантычная хартыя». Пры гэтым Савецкі Саюз як рэальная сіла на сусветнай арэне саюзнікамі не разглядаўся, таму ў тэксце дакумента не было ніводнага слова ні аб ім, ні аб савецка-германскім фронце. Па сутнасці, англа-амерыканская хартыя насіла сепаратны характар, была свайго роду палітычным кампрамісам, выражала прэтэнзію дзвюх дзяржаў на захаванне сусветнага панавання. 7 снежня 1941 г. Японія без аб'яўлення вайны напала на амерыканскую ваенна-марскую базу Пёрл-Харбар, размешчаную на Гавайскіх астравах. 8 снежня ЗША аб'явілі вайну Японіі. Тое ж самае зрабіла і Англія. 11 снежня Германія і Італія аб'явілі вайну ЗША. 1 студзеня 1942 г. у Вашынгтоне 26 дзяржаў антыфашысцкай кааліцыі, у тым ліку СССР, ЗША, Англія і Кітай, падпісалі «Дэкларацыю Аб'яднаных Нацый», па якой абавязваліся выкарыстоўваць усе свае ваенныя і эканамічныя рэсурсы для барацьбы супраць фашысцкага блока. Гэтыя дзяржавы, а таксама краіны, якія далучыліся пазней (у канцы вайны ў антыгітлераўскай кааліцыі налічвалася больш 50 краін), сталі называцца «Аб'яднанымі Нацыямі». СССР падпісаў 26 мая 1942 г. дагавору з Англіяй і 11 чэрвеня 1942 г. пагаднення з ЗША аб саюзе ў вайне супраць фашысцкай Германіі. Гэтымі дакументамі быў канчаткова аформлены саюз СССР, ЗША і Англіі ў вайне. Працэс утварэння антыгітлераўскай кааліцыі завяршыўся. 18) Ваенна-эканамічныя і палітычныя пераўтварэнні фашыстаў на захопленных тэрыторыях Беларусі. Акупацыйны рэжым. На акупіраваных тэрыторыях СССР хутка ўсталёўваецца германскі «новы парадак» - нацысцкая сістэма ваенных, палітычных, ідэалагічных і эканамічных мер у адносінах да мясцовага насельніцтва. Мэта акупацыйнага рэжыму на Беларусі - татальная эканамічная эксплуатацыя, паступовая каланізацыя яе тэрыторыі, германізацыя, высяленне і ў значнай ступені знішчэнне карэннага насельніцтва. Ідэалагічная падстава палітыкі акупантаў - тэорыя аб «расавай выключнасці» нямецкай нацыі ў параўнанні з іншымі народамі. Яна сцвярджала неабходнасць пашырэння «жыццёвай прасторы» для немцаў, іх «правы» на сусветнае панаванне. Планам «Ост» прадугледжвалася 75 % насельніцтва Беларусі знішчыць ці высяліць за Урал, 25 % анямечыць і прымусіць працаваць на немцаў-каланізатараў. Для рэалізацыі плана ў рэйху было створана асобнае міністэрства па пытаннях усходніх тэрыторый на чале з А.Розенбергам. Фашысты знішчылі дзяржаўнасць беларускага народа і нават тэрытарыяльную цэласнасць рэспублікі. Тэрыторыя Літвы, Латвіі і Эстоніі, а таксама значная частка Беларусі (53 % ад перадваеннай тэрыторыі) былі ўключаны ў склад рэйхскамісарыятаў «Остланд» і «Украіна». Тэрыторыя Беларусі была падзелена на 5 частак: 1. Тэрыторыя Віцебскай, Магілёўскай, амаль усёй Гомельскай, усходнія раёны Мінскай і некалькі раёнаў Палескай абласцей былі аднесены да вобласці армейскага тылу групы армій «Цэнтр». Улада на гэтай тэрыторыі знаходзілася ў руках камандавання ваенных і паліцэйскіх органаў. Вышэйшым органам на гэтай тэрыторыі быў штаб тылу групы армій «Цэнтр». 2. Паўднёвыя раёны Палескай, Пінскай і Брэсцкай абласцей з абласнымі цэнтрамі Мазыр, Пінск, Брэст былі далучаны да рэйхскамісарыята «Украіна», граніца якога праходзіла прыкладна за 20 км на поўнач ад чыгункі Брэст - Гомель. 3. Беластокскую, паўночныя раёны Брэсцкай, частку раёнаў Баранавіцкай абласцей гітлераўцы ўключылі ў склад Усходняй Прусіі. 4. Паўночна-заходнія раёны Вілейскай вобласці былі далучаны да Генеральнай акругі Літва. 5. У склад уласна Беларусі, ці, як яе акупанты называлі, Генеральнай акругі Беларусь (ГАБ), было ўключана 68 раёнаў з агульным лікам 192 сельскіх і 9 гарадскіх раёнаў, якія ўваходзілі ў склад БССР напярэдадні вайны. Агульная плошча ГАБ складала прыкладна чацвёртую частку тэрыторыі Беларусі з насельніцтвам 3,1 млн чал. (на 04.12.41 г.), і была ўключана ў склад рэйхскамісарыята «Остланд» з рэзідэнцыяй у Рызе. Генеральная акруга Беларусь падзялялася на 10 акруг (гебітаў): Баранавіцкую, Барысаўскую, Вілейскую, Ганцавіцкую, Глыбоцкую, Лідскую, Мінскую, Слонімскую, Слуцкую, Навагрудскую. Мінск з' яўляўся цэнтрам Генеральнай акругі Беларусь і выдзяляўся ў асобную акругу. Вышэйшым выканаўчым органам тут з' яўляўся Генеральны камісарыят Беларусі, які ўзначальваў Вільгельм Кубэ, а з верасня 1943 г. - групэнфюрэр войск СС Курт фон Готберг. Яму падпарадкоўваліся гебітскамісарыяты, штатскамісарыяты (гарады), артскамісарыяты (раёны). У воласцях прызначаліся валасныя старшыні, а ў вёсках - старасты. Узброенай апорай створанага рэжыму з' яўляліся акупацыйныя войскі вермахта - ахоўныя дывізіі. Яны забяспечвалі ахову камунікацый і ваенных аб' ектаў, лагераў ваеннапалонных, вялі барацьбу супраць партызан і насельніцтва. Для падтрымкі акупацыйнага рэжыму быў прыдадзены значны паліцэйскі апарат. Ён ствараўся з мясцовых людзей, якія перайшлі на бок немцаў. Пры гэтым пастаянны недахоп паліцэйскіх на Беларусі акупацыйныя ўлады кампенсавалі ўкраінскімі, літоўскімі і латышскімі паліцэйскімі батальёнамі. На працягу ўсяго перыяду акупацыі фашысты планамерна ажыццяўлялі палітыку генацыду - планамернага знішчэння цэлых груп насельніцтва па тых ці іншых матывах: з-за прыналежнасці да савецкіх актывістаў, камуністаў, яўрэяў і г.д. Пры гэтым акупацыйныя ўлады выкарыстоўвалі сістэму мер: заложніцтва, аблавы, турмы, лагеры смерці, карныя аперацыі і інш. Акупанты стварылі на тэрыторыі Беларусі сістэму турмаў і канцэнтрацыйных лагераў. Больш за 260 лагераў смерці, іх філіялаў і аддзяленняў дзейнічалі на акупіраванай тэрыторыі: для ваеннапалонных, для цывільнага насельніцтва, жаночыя лагеры, перасыльныя лагеры СС, штрафныя, гета. Адзін з першых лагераў смерці быў створаны ў в. Дразды каля Мінска, дзе ў ліпені - верасні 1941 г. ўтрымліваліся ваеннапалонныя і цывільныя асобы ва ўзросце ад 15 да 60 гадоў. Самым буйным не толькі ў Беларусі, але і на ўсёй захопленай савецкай зямлі з' яўляўся Трасцянецкі лагер смерці. Тут было знішчана больш за 206 тыс. чал. Адным з буйнейшых гарадскіх лагераў смерці было мінскае гета, створанае гітлераўцамі 19 ліпеня 1941 г. У выніку тут было знішчана каля 100 тыс. чал. Усяго на Беларусі існавала больш за 100 яўрэйскіх гета, у якія фашысты сагналі сотні тысяч яўрэяў - жыхароў рэспублікі і іншых краін. Сродкам рэалізацыі планаў па знішчэнні насельніцтва былі карныя аперацыі - тэрарыстычныя акцыі ваеннага, палітычнага і эканамічнага характару. За гады акупацыі фашысты правялі больш як 140 карных аперацый, у ходзе якіх спалілі 5 454 населеныя пункты разам з усімі ці часткай жыхароў. Трагічны лёс Хатыні падзялілі 627 беларускіх вёсак. Адной з праяў акупацыйнай палітыкі быў вываз насельніцтва на прымусовыя работы ў Германію. У рэйху такіх людзей называлі «ўсходнімі рабочымі» («остарбайтэрамі»), пазбавіўшы іх не толькі імя, але і нацыянальнасці. За час акупацыі з Беларусі ў Германію было вывезена 380 тыс. чал., у тым ліку больш за 24 тыс. дзяцей. Эканамічная палітыка акупантаў мела каланіяльны характар. Дзеля грабяжу і падрыву гаспадарчага патэнцыялу Беларусі існаваў спецыяльны штаб «Ольдэнбург», які каардынаваў збор прадукцыі. Усе захопленыя матэрыяльныя і людскія рэсурсы аб' яўляліся ўласнасцю рэйха. У Германію вывозілі каштоўнае абсталяванне з прадпрыемстваў, прадукты харчавання, лес, лесаматэрыялы. Разам з тым акупацыйныя ўлады ў інтарэсах Германіі арганізоўвалі работу часткі прадпрыемстваў прамысловасці, транспарта, гандлю. У першую чаргу наладжвалася дзейнасць прадпрыемстваў, якія працавалі на патрэбы германскага вермахта. Насельніцтва гарадоў рабавалі рознымі падаткамі і паборамі. Харчовыя і прамысловыя тавары вывозіліся ў Германію. Немцы аддалі загад аб наладжванні «свабоднага гандлю». Хутка ўзніклі дробныя гандлёвыя прадпрыемствы. На рынку пераважаў натуральны тавараабмен: прадукты сельскай гаспадаркі абменьваліся на прамысловыя тавары. Цэны на ўсе тавары былі надзвычай высокімі. Акупацыйныя ўлады катэгарычна забаранілі продаж на рынках буйной рагатай жывёлы, коней. У заняпадзе знаходзілася камунальная гаспадарка гарадоў і сістэма аховы здароўя. Медыцынскую дапамогу аказвалі толькі за высокую плату. Таму ў акупіраваных гарадах была вялікая смяротнасць. Людзей ва ўзросце ад 14 да 65 гадоў прымушалі працаваць на будоўлі абарончых аб' ектаў, мастоў, дарог. Пры гэтым у кожнай частцы Беларусі аплата працы была розная. У цэлым жа яе памеры не задавальнялі нават элементарныя патрэбы людзей. У сувязі з правядзеннем аграрнай палітыкі акупанты аб' явілі ўсю калгасную маёмасць уласнасцю Германіі. Яны не дапускалі падзелу зямлі, не распускалі праўленні калгасаў, пакінулі іх старшынь і брыгадзіраў. У завяршаючы перыяд акупацыі (чэрвень 1943 - ліпень 1944) фашысты дазволілі перадачу зямлі ва ўласнасць сялян. Аднак з фактычнай рэалізацыяй гэтага плана акупанты не спяшаліся. Эканамічны прыгнёт суправаджаўся духоўным. Фашысты знішчалі ці вывозілі ў Германію культурную і гістарычную спадчыну беларускага народа. На акупіраванай тэрыторыі дзейнічала сістэма школьнай адукацыі. Вучэбны працэс меў яскравую прагерманскую накіраванасць і нацыянал-сацыялістычную сутнасць. На тэрыторыі акупіраванай Беларусі выходзілі газеты і часопісы. Вынікі акупацыі. За гады акупацыі (1941-1944 гг.) Беларусь страціла палову свайго нацыянальнага багацця. Амаль поўнасцю былі знішчаны энергетычныя магутнасці, 90 % станочнага парку, на 40 % скараціліся пасяўныя плошчы, без даху над галавой засталося амаль 3 млн чал. Пасля вызвалення ў рэспубліцы налічвалася 60 тыс. дзяцей-сірот. Цалкам было знішчана 6 177 і часткова 2 648 школьных памяшканняў, 24 навуковыя ўстановы, 200 бібліятэк, 4 756 тэатраў і клубаў, 1 377 бальніц і амбулаторый, 2 188 дзіцячых устаноў. Ахвяраю фашысцкай палітыкі генацыду стала больш за чвэрць насельніцтва Беларусі.
|
||||
Последнее изменение этой страницы: 2016-08-06; просмотров: 412; Нарушение авторского права страницы; Мы поможем в написании вашей работы! infopedia.su Все материалы представленные на сайте исключительно с целью ознакомления читателями и не преследуют коммерческих целей или нарушение авторских прав. Обратная связь - 3.143.237.203 (0.011 с.) |