Тэма№4. ІППУ У Візантыіі 14-15 стагодзе.

В1. ППП Айцоу царквы;

    Візантыя – Хрысціанская частка рымскай імперыі, якая ахоувае асновуный сужэты рэмскай імперыы:

1) Суалносіны святврства і царства, прававы статус імператар;

2) Маральнастныя паводзіны чалавека у сацыяльнай сферы. Што павінен рабіць чалавек, каб атрымаць безканечнае жыцце,

3) Праблема сутнасці улады і праблема яе мэтанакіраванасці (для чаго існуе улада) іякія якасці павіны быць у кіруючых асоб;

4) Развіцце права і суадносіны канона і закона. Канфлікт паміж імператарам і рымскім папай, які прывеу да раскола у хрысціанскім свеце.

Афіцыйнае прызнанне хрысціансва парадзіла праблему: ці можа царвка утварыць дзяржаву, ці трэба дзяржава у Хрысціанскай дзяржавы, статуса хрысціаніна у хрысціанскім сусвеце.

Хрыстос разглядаеццавышейшай крыніцай любой улады і ен перадае гэту уладу апосталу, каб тыя ішлі і навучылі усе народы.

Візантыя спрабуе аб’яднаць рыскую традыцыю Панціфія і хрысціанскую традыцыю улады.

Дзяржава не разумее” царкву якая з аднога боку падтрымлівае дзяржаву як законную уладу, але не дазваляе уладзе умешвацца у сумленне.

З 4 века царква пацытыуна пачынае развіваь уладу.

Асновай хысціанскай дагматыкі з’яуляецца выцэнне аб прыродзе Ісуса хрыста у якой узаемадзеінічаюць божая і чалавечая прырода, а так сама божая і чалавечая воля.

Развіцце хрысціасказа дагмата, у прыадолене бесау і развіцце…

 Суданосіны чалавека у хрысце адлюстроуваеца 4 пыслоуямі;

1) Не слістна;

2) Не падельна;

3) Не прівращенно;

4) Не ізулчімо

Монафіціз – гэта значыць, што у хрыста есць адна прырода, толькі божая прырода, яна пранікае у чалавека і залкая яго вынішчае.

Александрыйскае багасоуе – божая прырода грунтуеца на Платоне;

Анеакійскае – грунтуеца на чалавеке, дагматыке Арыстоцеля.

Ерасі:

1) Іконабодшая ерась (бога, нельга маляваць);

2) Ерась варлама калабрыйскага (дчкуссія аб сутнасць паворскага сцякла).рырода у хрысце не зліваюца у хрысуе, мы не можам іх разарваць (з дргога бока) бо яны адна без другой існаваць не могуць. Прыроды маюць у хрысце і бозая воля і воля чалавека.

Называе новым адамам хрыста, які аднауляе чалавека.

Хрэсталагічная дыскуссія трансфармуеца на праблемы дзяржавы і царквы, дзе кожны чалавек адначасова і верны і адначасова адданый дзяржаве.

Абмежаванасць хрысціан. Візантыя прызнае абмежаванасць дзяржаў, улад не мае усіх паўунамоцтв да учныенні да чалавека. Царква і улада даужна знаходзіца у пэўнай гаромініі і сімфоніі.

Царква не выступае проціў дзяржавы, яна высупае за яе марльную трансфармацыю. Мэтамі дзяржаы царства божага не дасягнеш.

 Геаграфічня меры царквы і хрысціансва не саупадают,

Узровен першы, усе хрысціансва, які усе хрычціанзаваны, які падзяляюцца на ядро і перыфіры.:

1) Ядро гэта імперыя;

2) Перэфірыя уключаецца у частка прызнаючы агульную веру і царвку, імператар разглядаеца крыніцай сусветнай улады. Улада імператара перавоздізя з рымкага (імперыум) з хысціанскай – рыма, як хрысціанскае царства, глядзі праротсва данііла.

Імператарм можа быць любы свабодна роджаны цалавек, не маюцы хваробы (фізычныя недахопы), і які здлолен захваціць уладу.

Імператарм можна было стаць праз усынауленне, ці праз шлюб з кім небудзь і дачок імператара. Выбар дачок рашыуся справай бога, але імператар доужын быць выбраны сінатам народам, войскам.

Цар у візантыіі доужын быць надзаконе (быць міласэрденым каб папярждзіць парушэнне духа закона) і пдазаконам (павінен падпарадкоуваца закону)

Візантыя распрацавала мадэль сімфніі найбош правільанй формы суадносіны дзяржавы і сям’і. (6 навэла Юсцініана) – бог дау людзям два найвялікшых дара, святарства (клапота аб душах) і святарства (клапаціца аб небаспеке, сям’і).

Статус імпрератара ‘яуляецца свяшчэнным, але асоба, якая мае гэты стутас можа грашыц, можа быць не дасканлай.

Імператарр – гэта інструмент, прахз які бог карае, албо наадварот клапоціпа аб людзях.

Імператра у Візантыіі гэта сакральная фігура, якая мае прва удзельнічаць у літругіі і у некаторых выпадкх яна апазіцаянуеца, як знешняя глава царквы.

Царква прыкладна з пятага стагодзяпачынаецца кафнлік папы рымскага з імператарм (папа рымкі счате сабе вышсшім аутаратэтам у хрысціансвте, другія падпарадкоуваюца папе).

Сарпаудны раскол між усходам і запалам адбываеца у 800 годзе, калі рым стварае заходнюю рымкую імперыю у германскай націіі і карануе Крала вялікага у якасці імператара. Гэта вызначае розныя ПП мадэдлі на захадзе іна усходже. З аднога бога:

1) Праваслауная дзяржаунасць разглядаеца неналежнай і не правільнай, яе трэба пывесці да парадпакавання рыму.

2) Для захада хаакэрны прарытэт духоуны улады над свецкай, свецкая улада з’яуляеца другаснай, у дачыненні першапачаткова да папы, а потым да супольнасці. На усходхе.

Айцы царквы – багасловы якія развілі хрысціанскую дагматыку:

1) Усходныя- маральнае удасканальнецтва чалавека; развіцце дагматкі;

2) Заходнія – актынцубць увагу на правільнай мадэлі сацыяльных адносін, на кампітэнцыю царквы.

Захад існуеца на эдэі – папы- які з’яуляеца бязгрэшным экскатэдра, а усход прытрымліваеца тэорыіі Пентрахіі – патрыархі роўныя паміж сабой і маюць пэўны сувереніцет у межах сваіх патрыархатау, але паміж сабой у мажал любові і азінства.

Патрарх канстанціонапля мае роуную чэсць з рымам (рамлягне не падпісал іу гэай часкі дхеянне).

Найбольш занкамітымі айцам ізацрквы на усходзе: Васіль Вялікі; Рыгор Багаслоу (быу патрыархам канстанцінопаля); Іоан Златауст; Іоан Дамаскім (Візір дамаскага Халіфа).

 

В2. Прававы статус Іператара;

ааы

В3.Ідэя рымскага рпава у візантыі;

ыавыв