Тэма №3 Хрысціанска-палітынча і прававая думка у дасабоный пер’яд (1 і 4 вякі па хрыстову нараджэню

В1. Характарыстыка хрысціанства аб рэлігіі;

    Хрысціанства – гэта рэлігія якая заснавана на гістарыным парце,смерці і васкрашенні ісуса хрыста, як міссія прадказаннага іудейскімі праврокамі.

    Хрысціанства вызначае сабе як

Крцніцы хрыстціанства:

1) Свяшчэннае паданне (преданіе);

2) Свяшчэннае пісаніе;

3) Праца атцоу царквы;

4) Саборныя дакументы;

5) Творы багасловау;

Хрысціанства грунтуеца на дагнматах, а так сама грунтуеца на канонах.

Дагматы – аснова вераучэння;

Каоно- правіла паводзінау, якое адпавядае дагматам.

Дагматычнасць не есць кепська. Дагматы:

1) Ісус хрыстос – сапраудны сын божы, сапраудны чалавек.

2) Траічнасці бога;

3) Аб закрве;

4) Аб пашкоджанні.

Хрысціанства не стварае уластне права.

Мэта хрысціанства – гэта выратаванне чалавека алд граху і ад смерці, гэта магчымасць вечнага жыццы і вечнага збавення.

Смерць хрыста дае магчымасць вечнага жыцця з богам.

Новый завет склауся у 325 годзе ад раждаства хрыстова.

Епіскап касціан Безобразов Хрістос і раннее хрістіанство.

Паданне основа верападання, гэта крытэрый тлумачэння пісання, гэта тое у вашто верачь усе, усюды і пастаянна.

Новы запавет: Івангеле, апосталы, лісты царквы.

Айцамі царукы называюць багасловау, якія распрацавалі царкоуную дарктыну і дагматыку, якія удакладнілі і вывелі формулы хрысціанскага вераучэння. Падзяляюцца на:

1) Усходніх айцоу Царквы;

2) Заходніх айцоу Царквы.

Творы закоуных саборау.

Асноунай праблемай, якая партрэбавала тулмачэння, асобы Хрыста і яго ахвяры.

Хрысціанства аргінезуецца як іерархічная арганізація у начале з епіскапамамі і светарамі, аб’ядананая ядынай верай і олетургіей.

Асноуный закон хрысціанства – гэта закон любовь.

Хрысціанства меняе залатое правіла маральнсці – рабі іншаму тое, чаго хочаш, каб рабілі табе. (іудаізм другое).

Хрысціанства разглядае новы запавет – як дзетавадіцель па хрысту, як закон.

Хрысціанства разглядае сабе, у якасці выкананні ветхага закону. Яно дае закону новае маральнае выварэнне: забараняеца грэх словам, справай, помыслам, думкай.

    Івангеля ад Матвея.

Закон дадзены людзям не дасканальна, парадпакоуваца законам благадаці.

Мэтай хрысціанства з’яуляеца дасягненне царства нябеснага (царства небесная, разглядаеца, як царства ізраілся.

Царства нябеснае не з’яуляеца цымсць бачным. Хрысцянін у сваей дзяржаве прышелец, ен можа быць грамадзянінам люой дзяржавы, так як, ен сын царства божага.

Момант прыхода ісуса хрыста, найвышсйшы час міссіанскіх чаканняу і час прыходыа міссіі.

Царства небеснае – гэта не палітычная улада. Царства нябеснае у сердцы (душы).

Хрысціанская антрапалогія:

Хрысціанства стварае новае вучэнне аб чалавеке і …

Бог прыходзіць, какб выратаваць усіх людей, бо усе людзі сагрышілі у адаме і маюць права на вечнае збаулене.

Хрысціанства убірае уц іудезееу права першародства, бо гбог належіць усім.

Хрысціанства разгляжае чалавек, як асобу, якой даверана кіраваць боэжым стварэнням, якая павінна даць адказ у всваем кіраванні. Кожнаму чалавеку дадзены адпаведныя таленты.

Таму колькі дадзена, с такого столькі і спытаеца.

Чалавек нясе адказасць за свае жыцце і за тую справу якая яму даручана. Бог не дае крыжа не пасілам. Кожны чалавек доужан нясці свій крыж, выконваць свае абавязкі.

Людзі адначасова з’яуляюцца роуным іпаміж сабой у праве і у магчымасць дасягнуць вечнага збауленія, у рыальнам жыцці людзі з’яуляюцца не роунымі, але узаемазвязаннымі.

Хрысціансвтва робіць с жанчыны чалавека. Хрысціанства вызначае узаемные парвы і абазязкі па між рознымі катыгорыямі людзей.

Хрысціанства дала жанчыне дадатковую ступень свабоды, вывядшае яя із пад улады сямьі і мужа.

Суадносіны бацькоу і дзяцей;

Суадносіны рбоу і гаспадароу. Людзі у хрысціанстве апазіцінуецца як раб божі.

    Хрысціанства не забараняя рбства. Але яно маралесна падрывае рабства. Раб такі жа чалавек, як гаспадар, ен мае збауленне як і усе.

Хрысціанства дае закону новае мараліснае вымяренне.

Хрысціанства непарыуна звязвае роунасць халавека перад богам, яго не роунае сацыяльнае становішча.

Чалавек гэта вышэйшая каштоунасць перад богам, гэта малодшы брат хрыстовы.

Адносіны да чалавека, эстрапаляція алносін да хрыста. Енвангеля да матвея 24 глава (страшный суд).

 

 

В2. Аб чалавеку;

ваа

В3. Аб уладзе;

    Улада пазглядаеца як над’едная з’ява у супольніцтве.

Улада мае тры паявы:

1) Гэта патрэбны элімент, які вызначае правільную іерархію, як у сусвеце, так і у любым грамадстве;

2) Улада, як элімент развіцця грамадства, забяспяценне правільнага рэгулявання; улада лзяржавы, бацькоу і гэтак далей.

3) Улада як пэуны выпадак у якім адна асоба вызначаеца, як пануюўчая над інышымі.

Хрысціанстыва грунтуеца на наступных нормах: Пасланне Апостала Паула да рымлянам гл10 сціхі з 1: улада шжта патржбны інстытут каб забяспецыць патрэбнае кіраванне, улада даецца для выхавання (якасць улады залежыць ад якасці начальніка, начальнік есць божы слуга, які не дарэмна пносіць меж. Уладзе трэба падпаракоуваца не на страх а на сумленне). Улада так сама мае пашкоджаны характар, улада мае сваю мэту і свае абмжаванне. Пдпарадкоуваца трэба любой уладзе, як суровай, так і добрай, за выключэннем аднаго выпаду, калі улада парушае божыя запаветы.

Хрыцьансва адзельная рэлігія, якае падзяляе чалавека на:

1) Свецкія

2) Сакоральныя;

Хрысціанства падзяляе існаванне чалавека на публічную сферу, дзе чалавек падпарадкоуваеца дзяржаве і сферу дзе чалавек знаходзіца сам на сам са сваім сумленням, дзе дзяржава не мае права умешывацца.

Асноуная праблема хрысціанства – унутранай свабоды чалавека і правлема межау дзяржаунага прымусу.

Хырстос  заклякае не быць вінным нікому нігога.

Хысціанства падлязяе  зарства зямное і царства нябенсае. Падзяляе царкву і дзяржаву.

Хрысціанства заклікае маліцца  за начальнікау, каб жыць ціха і безмяцежна (маліцца не толькі аза доюрых, але і за злых)

Улада разглядаецца як адна  з умоу збаулення чалавека!

Калі чалавек пакутуе непсправяділа, гэта нармальна, таму што ісус пакутау несправядліва.

Хрысціанства фармуліруе маральнасныя партабаванне да улады – начлаьнік павінен служыць так, як ен бы служыу богу.

Улада зяжкае брэмя і існуюць пэуныя патрабаванне да посьбітау улады:

1) Чалавек павіен быць настаулены у веры;

2) Чалавек павінен быць адно йонкі муж, які добра кіруе сваім домам і выхоувае сваіх дзяцей і мае добрае свеччане аб знешніх.

3) Улада мае права на збор вызначыных падаткау;

4) Улада павінна захоуваць сваю кампітэнцыю.

5) Улад гэта інструмент служэння.

Хто хоча быць больш усіх, той будзе усім слугой. Улада – гэта служэнне.

Анархія разглядаецца, як нэгатыуны момант.

Падзяляюцца нозбіт улады і прынцып улады.

Хрысціанства дае новую трактоуку натуральнаму праву і атасамляе яго з сумленнем.

Закон павінен імець маралістае вымярэнне, і мэтай закона з’яуляеца міласэрднаць (міласэржнаць мае большь значэнне чым суд).

Перхапачаткова хрысціанства існуе у рэдлігійнай абшчыны, якая існуе у межах варужай дзяржавы. Па троху, па меры распаусюджанню хрысціанства узнікае правлема суадносіну хрыціанскай абшчыны з дзяржавай.

Узаемаадносіны хрысціанства і дзяржавы з’яуляюца пралемай, таму што адсутнічае правільная мадэдь суданосін.

Уземадзеянне адзяржавы і царквы пагляжаеца праз хрыціалагічный дыскусіі (праз спрэчкі а пыроде Хрыста).

Узамадзеінне хрысціанства царквы і дзяржавы фарміруеца праз пераадолінне ерасу, каторы адмауляе адзін з аспектау пыроды хрыса і спрашчае адносіны дзяржавы і царквы.

Царква- сгладаны элімент, які мае адзачэнне толькі да хрысціанства.

Царква можа маць некалькі вызначэнняу:

1) Будынак;

2) Абшчына;

3) Бога-часавечы арганізм у якім дух святы дае магчымасць людзям набыць вечнае жыцце.

4) Цела хрыстова;

5) Столп і утвержденіе ісціны.

Глава царквы- гэта хрыстос, усе еуніхі члены сям’і

Людзі з’яуляюцца роунымі да збаулення і не роунымі па выкананні дзяржаунай функціі.

Царква прапануе абараняць больш слабых і непамерных, кожны доужен выпалняць свае функціі. (калі настаунік учы).

Царвка разглядаеца як царвка:

1) Нябесная;

2) Зямная.

Цаква мае наступныя характарыстыкі:

1) Адзіная;

2) Святая;

3) Сабоная;

4) Апостальская.

Зямная царква – можа хварэць, можа парушаць запавядзі (дамауляццца ад канонау і далей);

Царква святая – царвка не грашыць, грачаць яе члены.

Глава царквы – хрыстос, які выбрау 12 апосталау, якія потым праз ускладанне рук іншых епіскапау і світароу.

Адной з важный правблем хрыцсіанства з’яуцляеца – праблема бачнага главы царквы. Хрыстос мае усю паунату улады, як нябеснай, так і зямной.

Тэорыя пентархіі – кал іу царкве адсутічае бачны юрыдычны галва, а існуе ядінства у любові (адзіная дагматыка, адыныя абрады, але главы няма).

Сабонасць – гэта каталічнасць (у каталікоу). Саборнасць – адзіная узгода і правільная вера. Як усямінры характар (каталіцства).

Раскол каталікоу і праваслауных акрамя іншым вызвана розніцай свктапогляду рымлян і грэкам, Рымлян (будучы каталікоу) Уарква –выяунічая, якае вядзе змаганне с дзьяблам. Для гэжтага патрэбна жесткая іерархія іпадпарадкаванне папе, як ваіводзе, шэтага патрабуе арганіцацмя.

На Захаде царква панімаецца – як бальніца (царква ужываеца) – дзе абльне атрысліваюць лекі.

Грахі хрысціанства:

1) Смяротныя грахі (забойства, блуд, хулан святгда духа). (самы страшны грэх – себялюбіе); Раздзяляюць – вапіют отмўенія на небе (забочтва (брата забойства, бацькі, дзіцяці, цара, як носбіта улады) 2) Блуд; 3) невыплата З.П. своевременно.

Западная мадэль тры маделі закона, у залежнасці ад парушальніка:

1) Акрывія – гэта больш жорсткае выкананне закона, чым пазначана (упарты у сваіх дзеях, можам выйсці па межы закона і больш даць яму);

2) Ікономія (ніжэй нішшага).

Хрысціанства падзяляе грэшніка і грэх. Кожны чалавек падпарадкоуваеца грахоунасці граха. (Грэх не любі гржшніка любі).

Дзярава разглядаеца дзяржавай, як інтрумент паскоджанакга чалавечства, які не дае магчымасць панаваць злу. 9Мэта улады – караць зло, але дзяржава не можа забяспечваць царства нябеснае не можа атныхрысціанскай і грахоунай).

Хрысціанства шэта адзтная рылігія, якая кажа аб сваей гістарычная паразе – другое прышесціе хрыста адбудзіца тады, калі усвеце будзе панаваць антыхрыст 42 месяца, каліамаль усе адвярнуцца ад хрысціанства.

Хрысціанства не ліцычб, што дзяржава і пашкоджаннае чалавечства не можа дасягнуць царства нябежнае, яно дасягаеца асобна.

Дзяржава і права знікнуць пался другога прышэствія, у іх не будузе сэнсу, усем будзе правіць бог.