Прыпавесць Э. Хэмінгуэя «Стары і мора». Падтэксты і ключавая фраза твора.

«Стары і мора» выйшла ў 1952 г. Распавядае гісторыю старога Сант'яга, кубінскага рыбака, і яго барацьбу з гіганцкай рыбай, якая стала самай вялікай здабычай. Аповесць "Стары і мора" па глыбіні і сіле нагадвае невялікі раман.

У аповесці поўна рознага роду матываў,сімвалаўГалоўнага героя аўтар амаль заўсёды называе "стары", хоць у яго ёсць імя - Сант'яга. Сам стары таксама так сябе называе. Такое найменне падкрэслівае, што гаворка ідзе пра "нейкім старым".сраты-гэта ўзрост, хлочык-гэта дзіця,моладасць. Таму хлопчык і стары, як сімволіка слабасці, дзяцінства, залежнасці, пакоры. Хлопчык плача па старым, і праўда, старога шкада, і плакаць хочацца. Але ўсё ж здаецца, што потым усё будзе добра, спакойна. спакойнае шчасце.

Важнымі элементамі творы з'яўляюцца загадкавыя лейтматывы. Хаціна старога:Яе сцены ўпрыгожаны малюнкамі з выявамі Хрыста і Маці Божай, а пад ложкам ляжыць газета з вынікамі бейсбольных матчаў.У падтэксце твора больш чым далёкія паняцці - "вера" і "бейсбол" - аказваюцца супастаўленні і супрацьпастаўленне. Нават у рыбы, ва ўяўленні старога, вочы падобныя на "лікі святых падчас хроснага ходу", а меч замест носа - на бейсбольную біту. Тры разы малітва - размова з Богам - змяняецца гутаркай з Дзі Маджыа. У душы старога змагаюцца, з аднаго боку, пакорліва жаданне папрасіць Бога аб дапамозе, а з другога боку - ганарлівая патрэбнасць зверыць свае ўчынкі з высокім чынам Дзі Маджыа.

Для твора хар-ны:

- Матыў любові да прыроды (выбудоўвае карціну цэласнага чароўнага свету, у якім чалавек не проста гаспадар, але і залежнае істота.Вялікая ўвага Х. надае такім старажытным чалавечым рытуалам, як лоўля рыбы. Прыкладам годнага і сумленнага стаўлення да жыцця становіцца стары Сант'яга з яго пазіцыяй цярплівага пакоры, якому ён вучыць і свайго вучня.

- матываў, які праходзіць праз усесь твор- ёсць упартая вера ў заўтрашні дзень, вера ва ўдалы ўлоў, не гледзячы на папярэднія 84 дня беспаспяховых выхадаў на рыбную лоўлю

Асаблівым сімвалам з’яўляецца сон старога-яму сніцца леў.Па-першае, леў - сімвал шчасця. Гэта гарманічнае моцнае жывёла. Па-другое, леў - сімвал сілы. Па-трэцяе, леў - адно з чатырох жывёл-знакаў у Апакаліпсісе..

- прынцып айсберга. На паверхні айсберга - стары і мора, іх паядынак. У нябачнай падводнай частцы айсберга хаваюцца разважанні аўтара пра найважнейшыя праблемы жыцця: чалавек і прырода, чалавек і грамадства, чалавек і Сусвет.

Ключавая фраза твора: І я победил. Не потому, что был сильнее, а потому, что безгранично верил в свою победу. И потом уже, когда мы вновь столкнулись, победить вновь оказалось куда быстрее, потому что дух его был сломлен еще в первом поединке.

 

 

Пластычны тэатр» Т. Уільямса (п»еса «Шкляны звярынец»).

Упершыню гэта паняцце было ўведзена Ульсам у прадмове да своёй п’есы “Шз”(1945).яна прымусіла Амерыку загаварыць аб новым драматурга. За ёй рушылі ўслед «Трамвай«Жаданне»(1947),«Арфей спускаецца ў пекла "і" Котка на рас-каленое даху»(1955),«Ноч ігуаны»(1961). У гэтых п'есах ярка, шчыра і таленавіта паказаны людзі, якія атачаюць нас кожны дзень паўсюль. Яны пакідаюць ўражанне нейкі згубленасці, выклікаюць жаль. У іх характарах амаль няма яркіх фарбаў, суцэльныя пераходы, нюансы, паўтоны, супярэчлівыя хар-кі.Рэаліст.тэатральнага маст-ва ў яго разуменні адрознівалася,ад стандартнай: спектакль ўдалы тады, калі людзі сыходзяць з тэатра з адчуваннем, што толькі што пражылі чужое жыццё, калі яны напоўнены клопатамі і журботамі выдуманых герояў, пераносяць іх перажыванні на сябе. А для дасягнення гэтай мэты ён прапаноўваў шырока выкарыстоўваць ўмоўнасць тэатральнага прасторы. П'есы У. адрознівае абсалютная завершанасць. Ці не сюжэтная, а менавіта, сцэнічная, што вельмі адрознівае яго ад большасці іншых драматургаў.у адрозненні ад папярэднікаў У.звяртаецца да сучаных тэм,не звятраецца да глабальных тэм,а апісвае паўсядзенныя праблемы і блізкія тэмы. рэмаркі аўтара маюць такое жа, а часцяком большае значэнне, чым тэкст. Яны не проста кажуць нам, дзе адбываецца дзеянне, хто прыходзіць і гд,а разгортваюць поўную карціну. Ен адказваўся ад старых форм “рэалістычнай умоўнасці”. Яго патрабаванні да стварэння спектакля былі жорсткімі. Калі тэатр - ўмоўнасць, трэба тварыць яго так, каб глядач забываўся пра гэта, не адчуваў ірэальнасці таго, што адбываецца. экран. Прынцыпы-малюнкі або надпісы праецыююцца чароўным ліхтаром на частку тэатральнай дэкарацыі, якая ў астатні час не павінна нічым вы-якія дзеляцца. Мэта выкарыстання экрана - падкрэсліць значэнне таго ці іншага эпізоду. Вось як тлумачыць гэта сам драматург: «У кожнай сцэне ёсць момант або моманты, якія найбольш важныя ў кампазіцыйным стаўленні. Музыка была неад'емнай часткай п'ес. Ствараючы свае творы з пастаяннай праекцыяй іх сцэнічнай пастаноўкі, ён быў упэўнены, што тэатр павінен выкарыст. усе даступныя яму нелітаратурным сродкі, музыку у прыватнасці, якая аказвае самае моцнае эмацыянальнае ўздзеянне. Асвячэнне ўяўляе сабой дапоўн. Хар-ку персанажа, эпізоду, дзеянні ці дыялогу, мае нейкія собст-венные адметныя прыкметы, нібы гэта не святло бяздушных пражэктараў, а неад’емная частка жывой тканіны п'есы, рэальнасці яе персанажаў.у гэтым і ёсць сутнасць “пласт.тэатр”.У. разумеў, што творчасць - гэта безупынны пошук, дарога без канца. Самазабыўна кахаючы тэатр, ён хацеў, каб ён быў патрэбны гледачу, быў люстэркам грамадства, лекарам нашых змучаных душ.

8.Новы лацінаамерыканскі раман: змест паняцця, асноўныя тэмы, Мастацкая спецыфіка. «Магічны рэалізм» лацінаамерыканскай прозы.

Новы раман або«антыраман»- назва литаратурнага напрамка ў французскай прозе, які склаўся ў канцы 1940-х - пачатку 1960-х гадоў і супрацьпаставіў свае творы сацыяльна-крытым, з разгалінаваным сюжэтам і мноствам персанажаў, раманам бальзакаўскага тыпу, які было прынята лічыць адной з цэласных традыцый французскай літаратуры. Бальзаку «новыя раманісты» супрацьпаставілі Флобера, Кафку, Вірджынію Вулф, «чуму» Альбера Камю, "млоснасць» Сартра. Камю і Сартр падтрымлівалі «новых раманістаў», Сартр выкарыстоўваў для іх характарыстыкі тэрмін «антыраман» (прадмова да рамана М. Саррот «Партрэт невядомага», 1947).

Сам выраз «новы раман» упершыню спажыў крытык Эміль Анрио (газета «Монд», 22 Травень 1957) у рэцэнзіі на раманы «Рэўнасць» Алёна Роб-Грийе і «трапічных умоў» Cаррот.

Лідэр кірунку - французскі пісьменнік і кінарэжысёр Ален Роб-Грийе. Асноўныя прадстаўнікі М. р. - Наталі Саррот, Мішэль Бютор, Клод Сымон.

Пісьменнікі Н. р. абвясцілі тэхніку апавядання традыцыйнага мадэрнізму і распачалі спробу выпрацаваць новыя прыёмы апавядання, пазбаўленага сюжэту і герояў у традыцыйным сэнсе. Пісьменнікі Н. р. зыходзілі з ўяўлення пра састарэласць самога паняцця асобы як яно тлумачылася ў ранейшай культуры - асобы з яе перажываннямі і трагізмам.

Асновай мастацкай ідэалогіі Н. р. сталі «вещизм» і антытрагедыйнасць

Магічны рэалізм.

Магічны рэалізм - гэта мастацкі метад, у якім магічныя элементы ўключаны ў рэалістычную карціну свету. «Роля магічнага рэалізму складаецца ў адшукання ў рэальнасці таго, што ёсць у ёй дзіўнага, лірычнага і нават фантастычнага - тых элементаў, дзякуючы якім повседнев ная жыццё становіцца даступнай паэтычным, сюррэалістычны і нават сімвалічным ператварэння.

 

 

Раман Г. Гарсіа Маркеса «Сто год адзіноты»: асаблівасці сюжэта І кампазіцыі, міфалагічныя І літаратурныя крыніцы. «Магічны рэалізм» рамана.

Кампазіцыя

Кніга складаецца з 20 частак, у якіх апісваецца гісторыя, зацыкленая ў часе: падзеі МаКонда і сем'і Буэндиа, напрыклад, імёны герояў, паўтараюцца зноў і зноў, аб'ядноўваючы фантазію і рэальнасць. У першых трох раздзелах распавядаецца аб перасяленні групы людзей і падставе вёскі МаКонда. З 4 па 16 часткі апавядаецца аб эканамічным, палітычным і сацыяльным развіцці паселішча. У апошніх раздзелах рамана паказаны яго заход.

Амаль усе часткі рамана пабудаваны ў ўскоснай прамове і даволі доўгія. Прамая размова і дыялогі амаль не выкарыстоўваюцца. Характэрна прапанова з 16-й часткі, у якой Фернанда дэль Карпаў галосіць і шкадуе сябе.

Рэальнасць і выдумка

У творы фантастычныя падзеі падаюцца праз штодзённасць, праз сітуацыі, якія для персанажаў не з'яўляюцца анамальнымі. Таксама і гістарычныя падзеі Калумбіі, напрыклад, грамадзянскія войны паміж палітычнымі партыямі, масавае забойства работнікаў бананавых плантацый, адлюстраваны ў міфе пра МаКонда. Такія падзеі, як ушэсце на неба Ремедиос, прароцтва Мелькиадеса, з'яўленне памерлых персанажаў, незвычайныя прадметы, привозимые цыганамі (магніт, лупа, лёд)... ўрываюцца ў кантэкст рэальных падзей, адлюстраваных у кнізе, і заклікаюць чытача увайсці ў свет, у якім магчымыя самыя неверагодныя падзеі. Менавіта ў гэтым заключаецца такое літаратурнае працягу як магічны рэалізм, які характарызуе найноўшую лацінаамерыканскую літаратуру

У рамане «Сто гадоў адзіноты» паказаны зараджэнне, росквіт, закат і гібель роду Буэндиа. Гісторыя гэтага роду - гэта гісторыя адзіноты, так ці інакш якое выявілася ў лёсе кожнага з Буэндиа. Адзінота, раз'яднанасць членаў сям'і, іх няздольнасць зразумець і быць панятымі адзін адным набываюць у рамане сапраўды міфалагічны характар. Ды і сама гісторыя некалькіх пакаленняў сям'і Буэндиа набывае характар радавога міфа, а з ім і яго характэрныя рысы - цяга да инцесту і звязанае з ім праклён, зададзенасць і прадвызначанасць лёсу герояў. У рамане яна ўвасоблена ў вобразе цыгана Мелькиадеса, які запісаў на санскрыце летапіс роду, расшыфраваных за некалькі хвілін да гібелі Маконда і ўсіх Буэндиа. Адначасова ў рамане прысутнічае і пародыя на міф. Сродкам пародыі з'яўляецца асаблівы іранічны сьмех пісьменніка, які выяўляецца ў знарочыста міфалагічных пабудовах, штодзённым тоне апавядання, які распавядае часам пра падзеі абсурдных або адкрыта фантастычных. Мифотворящая «рэальнасць цудоўнага», «магічны рэалізм» лацінаамерыканскай прозы выступае ў рамане як найважнейшая сродак стварэння непаўторнага аблічча Амерыкі і адначасова як пародыя на самога сябе.