Года полит. система выглядла так:

Молдавия:

v Wojna o Naddniestrze (12.1991 – 7.1992)

Przyczyna: konflikt polityczno-językowy w Mołdawii, secesja Naddniestrza

Wynik: przegrana Mołdawii, zawieszenie broni oznaczające przyzwolenie na dalsze istnienie nieuznawanej Naddniestrzańskiej Republiki Mołdawskiej

Strony konfliktu: Mołdawia + наднестше, РФ.

 

v Wojna w Osetii Południowej (1991–1992)

Причина: Dążenie Osetyjczyków do uniezależnienia się od Gruzji

Итог: Podział Osetii Południowej na strefy kontrolowane przez Gruzinów i Osetyjczyków

Стороны Грузия; Северная Осетия + РФ

 

v Rewolucja Róż (2-25 listopada 2003)

Причина: sfałszowanie wyborów prezydenckich

 Итог:

• odsunięcie od władzy Eduarda Szewardnadze,
• przeprowadzenie nowych wyborów prezydenckich, które wygrał Micheil Saakaszwili

 

„Pomarańczowa rewolucja” – protesty po wyborach prezydenckich na Ukrainie w 2004 w których w II turze zwyciężył Wiktor Janukowicz.

 

„Dżinsowa rewolucja” (васильковая) – wydarzenia, które miały miejsce na Białorusi w marcu 2006, w kontekście wyborów prezydenckich 2006. Termin został wymyślony, gdy jeden z przywódców ruchu młodzieżowego Żubr, Mikita Sasim, ogłosił swoją dżinsową koszulę, flagą protestów przeciwko Alaksandrowi Łukaszence. Wystąpienia społeczne nie przyniosły zmian na białoruskiej scenie polityczne

 

v Tulipanowa rewolucja w Kirgistanie (22 – 29 марта 2009)

Причины: autorytarne rządy w kraju, niezadowolenie z sytuacji materialnej, domniemane sfałszowanie wyborów parlamentarnych

Итог: ucieczka z kraju prezydenta Askara Akajewa, upadek rządu Nikołaja Tanajewa, przejęcie władzy przez Koordynacyjną Radę Jedności Narodowej, Kurmanbek Bakijew wybrany nowym prezydentem kraju

 

v Zamieszki w Mołdawii (2009)

– demonstracje i zamieszki w stolicy Mołdawii, Kiszyniowie, rozpoczęte 6 kwietnia 2009, po ogłoszeniu i z powodu wygranej Partii Komunistów Republiki Mołdawii (PKRM) w wyborach parlamentarnych.

 

 

Молдавия

WOJNA 5-MIESIĘCNA (1.03-21.07.1992)

1) Pierwotny plan sił mołdawskich – zajęcie miasta Dubossary, następnie Tyraspolu

2) Operacja Koń trojański

3) 21.07 – zawarcie rozejmu – usankcjonowanie obecności rosyjskich sił zbrojnych na obszarze Naddniestrza

 

Przyczyny niechęci elit i społeczeństwa Naddniestzra wobec reintegracji z Moldaawią

 

1) brak wspólnej tożsamości

2) Lepsza sytuacja spoleczno-gpspogarcz w Naddniestrzu niż pozpstałych częściach Mołdawii – ze względu na wydatne wsparxie FR. (np dotacje celowe, rosyjski rynek pracy i subsydia gazowe)

3) utrzymywanie pamięci o wojne z 1992 r)

 

 

Политическая система. Зарубежная политика.

Года полит. система выглядла так:

 

1) республика, как;

2) позиция президента дощьчь слаба.

3) названичение президента через парламент, а не выбора;

4) высокая ротация власти

5) плюрализм в медиях.

6) медия паньствове;

7) много угрупповань; доступ был в мьяре захованы;

8) Молдавия важна

9) потом появилась партия коммунистов.

доминацья в парламенте (принаки доминации).

-

 

В 2009 – появление пророссийских сил.

 

 

Мамы экпипы прозаходне.

Борьба с коррупция.

Модернизация структуральна.

2010 - негациация с унией европейской.

Отсутствие реформ,

Появление новых структур власти – Влад один и второй.

 

Использование доминации в различных структур.

Выкожистание афияр (потерпевших) в банковской сфере и других.

 

Партия либерально-демократична.

 

Прездиент – проросийский.

Парламент – прозаходний.

 

Реакция РФ:

1) в начале не реаговала

2) после – санкции.

 

— Заужение стартегичне.

— Президент поддерживает контакты с РФ.

— низкая интенсивность

— проблемы

— кооперация

— ФР – кооперация на пожьеме президнта

— первша визита додона в РФ – была ифна, что визит приносит положительные скутки

— корцель

— брак подставовых услуг – вплыв призису демографичнего

— высокий уровень православия

 

 

ГРУЗИЯ

Грузия. Конфликты 2009 – до революции руж.

 

Przyczyny niechęci elit i społeczeństwa Naddniestrza wobec reintegracji z Moldawią

1) brak wspólnej tożsamości

2) lepsza sytuacja społeczno-gospodarcza w Naddniestrzu niż pozastałych częściach Mołdawii – ze względu na wydatne wsparcie Federacji Rosyjskiej (np. dotacje celowe, rosyjsk rynek pracy i subsydia gazowe)

3) Utzymanie pamięci o wojnie z 1992

4) Tworzenie obrazu wroga przez elity naddniestrzańskie (охрана комбатантов войн)

 

 

Dwutorowość Kiszyniowa względem problemu Naddniestrza

— Президент Додон: prorosyjskość, nie wykluczanie federalizacij Mołdawii

— Parlamenr i rząd z Pavlem Filipiem na czele: odrucznie modelu federalizacyyjnego, postulowanie wycofania sił rosyjskich z Naddniestrza

Wpływ Naddniestrza na bezpieczeństwo Ukrainy:

1) Naddniestrze jako bardzo ważny komponent trwającego konfliktu ukraińskiego

2) Nieuregulowany status Naddniestrza ułatwia nielegalny przerływ towarów przez granicę mołdawsko-ukraińską (kooperacja władz ukraińskich i mołdawskich w kwestii rozwiązania problemu)

 

 

• Estonia,

Президент — Керсти Кальюлайд (2016 —...)

Премьер-министр — Юри Ратас (2016 —...)

 

• Litwa,

Президент — Даля Грибаускайте (2009 —)
Премьер-министр — Саулюс Сквернялис (2016 —)

 

• Łotwa.

Президент — Раймондс Вейонис (2015 —)

Премьер-министр — Марис Кучинскис (2016 —)

 

• Kazachstan,

Президент — Нурсултан Назарбаев (1990 —)
Премьер-министр — Бакытжан Сагинтаев (2016 —)

 

• Kirgistan,

Президент:
Сооронбай Жээнбеков (2017 —...)

 

Премьер-министр:
Сапар Исаков (2017 — 2018)

 

 

• Tadżykistan,

Президент — Эмомали Рахмон (1992 —...)
Премьер-министр — Кохир Расулзада (2013 —...)

 

• Uzbekistan,

Президент — Шавкат Мирзиёев (2016 —...)
Премьер-министр — Абдулла Арипов (2016 —...)

 

• Turkmenistan.

Президент — Гурбангулы Бердымухамедов (2006 —...)

 

• Armenia,

Президент — Серж Саргсян (2008 — 2018)

Премьер-министр — Карен Карапетян (2016 — 2018)

 

• Gruzja.

Президент — Георгий Маргвелашвили (2013 —...)
Премьер-министр — Георгий Квирикашвили (2015 —...)

 

• Białoruś,

Александр Григорьевич Лукашенко (с 94 года)

 

• Mołdawia,

Президент — Игорь Додон (с 23 декабря 2016)

Премьер-министр — Павел Филин

prez

y-dencko-

parlamentarnym systemem rządów

 

• Ukraina.

Президент — Пётр Порошенко (2014 —...)
Премьер-министр — Владимир Гройсман (2016 —...)

 

• Rosja

Президент — Владимир Путин (2000 — 2008, 2012 —...)
Председатель правительства — Дмитрий Медведев (2012 —...)

 

 

 

Гражданские войны[править | править код]

Дважды в регионе происходили гражданские войны, не связанные с сепаратизмом.

· Гражданская война в Грузии (1991—1993), между силами Звиада Гамсахурдиа и Эдуарда Шеварднадзе. Война закончилась после того, как российские войска поддержали правительство Шеварднадзе в обмен на вступление Грузии в СНГ^{[ источник не указан 267 дней ]}.

· Гражданская война в Таджикистане (1992—1997).

Государственные перевороты[править | править код]

· Государственный переворот в Грузии (1991—1992) — вооружённый мятеж отрядов Мхедриони и Национальной гвардии, завершившийся изгнанием Президента Гамсахурдиа за пределы страны.

· Государственный переворот в Азербайджане (1993) — вооружённый мятеж под командованием Сурета Гусейнова, завершившийся отставкой Президента Эльчибея.

· Разгон Верховного Совета России (1993) — вследствие конфликта между Президентом Российской Федерации Борисом Ельциным и Верховным Советом Российской Федерации.

· Провалившийся государственный переворот в Азербайджане (1995) — вооружённый мятеж под командованием Ровшана Джавадова, завершившийся разгромом ОПОН.

· Провалившийся государственный переворот в Армении (1999) — террористы, осуществившие захват заложников, утверждали, что осуществляют государственный переворот.

Революции[править | править код]

· Революция в Киргизии и последовавшие за ней массовые беспорядки на юге страны (2010) — отстранение от власти Курманбека Бакиева.

Цветные революции[править | править код]

В трёх республиках бывшего СССР после выборов произошли так называемые цветные революции, которые привели к власти оппозицию:

· 2003 — «Революция роз» в Грузии.

· 2004 — «Оранжевая революция» на Украине.

· 2005 — «Тюльпановая революция» в Киргизии.

В других республиках бывшего СССР произошли массовые акции, которые часто квалифицировались как попытки цветных революций:

· 2006 — попытка Васильковой революции в Белоруссии.

· 2008 — попытка цветной революции в Армении^[13].

· 2009 — попытка цветной революции в Молдавии^[14].

· 2011 — революция через социальные сети в Белоруссии.

· 2011 — Снежная революция в Южной Осетии.

· 2011—2013 — попытка Болотной революции в России.

· 2013—2014 — Революция достоинства

Политические кризисы[править | править код]

· Конституционный кризис в России (1992—1993) — конфликт между двумя политическими силами: с одной стороны — Президент России Б. Н. Ельцин, Совет Министров — Правительство Российской Федерации во главе с председателем Виктором Черномырдиным, мэр Москвы Юрий Лужков и ряд региональных руководителей, часть народных депутатов — сторонники Ельцина; с другой стороны — руководство Верховного Совета и большая часть народных депутатов во главе с Р. И. Хасбулатовым, а также вице-президент России А. В. Руцкой и некоторые другие представители законодательной власти. Причиной конфликта стали различия в представлениях сторон конфликта о реформировании конституционного устройства, о новой Конституции, а также о путях социально-экономического развития России. Результатом кризиса стал государственный переворот, в результате которого Съезд народных депутатов и Верховный Совет были распущены, а Советов народных депутатов ликвидирован — Россия стала президентской республикой.

· Конституционный кризис в Чечне (1992—1993) — конфликт между двумя политическими силами: с одной стороны — Президент ЧРИ и Кабинет министров ЧРИ; с другой стороны — Парламент ЧРИ, Конституционный суд ЧРИ и Грозненское городское собрание. В результате в республике вводится прямое президентское правление, комендантский час, а Парламент, Конституционный Суд и Грозненское городское собрание были распущены.

· Межвоенный кризис в Чечне (1997—1999) — конфликт между светскими националистами и ваххабитами в Чеченской Республике Ичкерия. Причиной кризиса стала активизация ваххабитов в соседнем Дагестане, расколовшая правительство ЧРИ на светских националистов, которые хотели проводить политику невмешательства, и радикальных исламистов, которые выступали за оказание помощи «братьям по вере». Результатом конфликта стало вторжение чеченских исламистов в Дагестан.

· Аджарский кризис (2004) — конфликт между центральной властью и властью Автономной Республики Аджария в Грузии. Причиной кризиса стала фактическая узурпация власти в Автономной Республике Аджария Асланом Абашидзе и нестабильная ситуация в Грузии после ряда войн, а также непосредственно «Революции роз». Результатом кризиса стало полное подчинение автономной республики столичным властям.

· Политический кризис на Украине 2006 года — конфликт между исполнительной (Президент, Премьер-министр, кабинет министров) и законодательной властью (Верховная Рада). Результатом стало постановление Верховной Рады об отставке правительства. Правительство тем не менее так и продолжило работу, а постановление Верховной Рады об отставке правительства было отменено уже новым составом украинского парламента.

· Политический кризис на Украине 2007 года — конфликт между Премьер-министром Виктором Януковичем и Президентом Виктором Ющенко. Причиной кризиса стало стремление Премьер-министра Януковича расширить свои властные полномочия и ограничить власть Президента Ющенко. Результатом стал роспуск парламента Президентом и перевыборы парламента, в результате которых Премьер-министром стала Юлия Тимошенко.

· Политический кризис на Украине (2013—2014), связанный с массовыми протестами и с отстранением от власти Виктора Януковича.

· Крымский кризис. Конфликт в Крыму с пришедшим к власти в 2014 году новым правительством на Украине. Результатом кризиса стало провозглашение независимой Республики Крым и присоединение её к России.

· Политический кризис в Абхазии (2014) — конфликт между Президентом и Национальным Собранием, результатом которого стал роспуск Правительства и отставка Президента.

 

 

Zanim przedmiotowo zajmę się omówieniem przykładów konfliktów na obszarze byłego ZSRR trzeba by się zastanowić nad jednym, kluczowym zagadnieniem. Chodzi tu mianowicie o wspólne podłoże, wspólne przyczyny występowania niesnasek. Na wstępie warto zauważyć, iż w Związku Socjalistycznego tłamszony był problem konfliktów nacji. Komunizm zakładał bowiem odrzucenie kryterium podziału według narodowości zakładając solidarność klasy robotniczej z całego świata. Co więcej, zwaśnione nacje nie miały możliwości rozwiązania swych problemów, choćby w drodze walki zbrojnej. W ten sposób podziały rosły i wybuchły z wielką siłą po roku 1991. Problemom sprzyjał również kryzys gospodarczy w nowych krajach, które borykając się z problemem transformacji ustroju gospodarczego, marginalizowały problemy mniejszości etnicznych etc. Sama Rosja, aby zapewnić sobie pozycję hegemona w regionie również sprzyjała podziałom.

Konflikty w Górnym Karabachu

Po odzyskaniu suwerenności przez Azerbejdżan i Armenię odżył konflikt o Górny Karabach. Była to ormiańska enklawa na terenie Azerbejdżanu. Warto wspomnieć, że dwie nacje od lat pozostawały ze sobą we wrogich stosunkach. Można w tym miejscu wspomnieć o niechlubnych wydarzeniach z lat 1915-1916, kiedy to Azarowie wraz z armią turecką dokonali masowych mordów na wrogiej nacji. Dane sugerują, że śmierć poniosło wówczas do 1,5 mln ludzi. Po interwencji Armii Czerwonej w 1990 r. chwilowo ustały ruchy separatystyczne Ormian na tym terenie. Jednakże jeszcze w tym samym roku Armenia dokonując niespodziewanej ofensywy zajęła region. W 1994 r. doszło do podpisania układu, w wyniku, którego Górny Karabach pozostał autonomią i jest rządzony przez lokalnych Ormian. Stacjonują tam jednak siły ONZ zapewniając bezpieczeństwo miejscowej ludności. Dziś Górny Karabach ma status nieuznawanego, demokratycznego państwa.

Konflikty w Gruzji

Gruzja to kraj leżący na Kaukazie Południowym. Składa się z trzech okręgów: Adżarii, Abchazji i Osetii Południowej. Po 1992 r. krajem tym rządził żelazną ręką Edward Szwardnadze. W wyniku tzw. różanej rewolucji stracił on władzę w 2003 r., a jego urząd przejął Michaił. Saakashvili. Ponadto ten biedny kraj borykał się z problemami regionalnymi. W latach 1991-1992 doszło do walk na terenie Osetii Płn., która stanowiąc część terytorium Rosji, pragnęła połączyć się z Osetią Płd. W Abrudży, która zamieszkana jest przez ponad 100 tys. muzułmanów, pełna władza Gruzji została przywrócona dopiero w 2004 r. Do dziś okręg ten cieszy się szeroką autonomią. Abchazja stanowi od 1994 r. strefę buforową pomiędzy Gruzją, a Rosją i stacjonują w niej liczne jednostki spadkobierczyni ZSRR. Ponadto w listopadzie 2007 r. światem wstrząsnęła wiadomość o wprowadzeniu przez prezydenta stanu wyjątkowego w Gruzji. Miało to związek z licznymi strajkami, których uczestnicy oskarżali Saakashvili’ego o zapędy autorytarne. Pod naciskiem rodaków rozpisał on nowe wybory, które odbyły się w styczniu 2008 r. Prezydentem powtórnie został wybrany Saakashvili. W sierpniu 2008 r. wybuchła wojna gruzińsko - rosyjska w związku z nasileniem tendencji separatystycznych wyżej wymienionych regionów. Rosja szybo rozbiła siły gruzińskie i przeszła do okupacji części terytorium. Ruch ten został powszechnie skrytykowany na arenie międzynarodowej.

Konflikty w Czeczenii

Czeczenia to rosyjskie określenie obszaru położonego na Północnym Kaukazie. Sami mieszkańcy tej autonomii nazywają siebie Iczkerami. Jest to ludność niemal w całości wyznania islamskiego. Po drugiej wojnie światowej, za współpracę z hitlerowskimi Niemcami wielu przedstawicieli tej nacji zostało zesłanych na Syberię. Przez cały okres po 1945 r. kraina egzystowała pod nazwą Czeczeńsko-Inguska Republika Autonomiczna w ramach ZSRR. Niezmiennie żywe były w niej tendencje separatystyczne. W latach 80’ XX wieku nastąpiło ożywienie tradycji i kultury narodowej. Po rozpadzie Związku w 1991 r. władzę w Czeczenii przejął prezydent Dżohar Dudajew. W związku z odmową podpisania nowej umowy federacyjnej w grudniu 1994 r. wybuchła tzw. I wojna czeczeńska. Kiedy w 1995 r. wojska rosyjskie zdobyły stolicę państwa - Grozne, siły Iczkerów przeszły do działań partyzanckich. W 1995 r. dokonały m.in. głośnego ataku na szpital w Budiondwsku. W związku z niepopularnością i kosztownością wojny, Borys Jelcyn szukając elektoratów wśród przeciwników wojny doprowadził do zawarcia porozumienia w Chasawjurcie (1996 r.), które zakładało ustalenie statusu republiki po 5 latach. W tym czasie nowym prezydentem kraju został Asłan Maschadow. Nie zatrzymało to jednak ruchów narodowowyzwoleńczych. Na terenie kraju zaczęła działać organizacja terrorystyczna prowadzona przez Szamila Basajewa. W związku z agresją jego grup w Dagestanie doszło do kolejnej interwencji armii rosyjskiej. W ten sposób rozpoczęła się II wojna czeczeńska, która oficjalnie trwała do 2004 r. Do dziś jednak aktywne pozostają siły terrorystów, które dokonują aktów dywersyjnych. Do bardziej głośnych należą: atak na Metro w Moskwie (40 ofiar śmiertelnych), atak na Teatr w Moskwie w 2002 r. (170 zmarłych) oraz bulwersujący atak na szkołę w Biesłanie we wrześniu 2004 r. (350 ofiar - w większości dzieci). Szamil Salmanowicz Basajew został zabity przez wojska rosyjskie w lipcu 2006 r.

Konflikty w Republice Naddniestrzańskiej

Republika Naddniestrzańska to nazwa nieuznawanego na arenie międzynarodowej państwa powstałego z oderwania się części Mołdawii, usytuowane pomiędzy Dniestrem a Prutem. Samodzielny status utrzymuje ona od 1990 r., a jego niezmienność gwarantuje obecność armii rosyjskiej, kraju, który jako jeden z nielicznych uznaje ten twór polityczny. Obecnie prezydentem kraju jest Igor Smirnow.

Konflikty na Krymie

Krym to historyczna kraina zamieszkała przez Tatarów w Średniowieczu, a w XVIII wieku włączona do terytorium Carskiej Rosji. Na znak przyjaźni pomiędzy narodami w 1954 r. teren ten został oficjalnie włączony do Ukraińskiej Republiki Sowieckiej. Kiedy Ukraina odzyskała niepodległość na Krymie rozkwitły tendencje separatystyczne rosyjsko - języcznej mniejszości. W 1997 r. doszło do porozumienia pomiędzy Ukrainą, a Rosją zakładając utrzymanie statusu quo w kwestii przynależności Krymu, ale rozciągniecie nań szerokiej autonomii. Mieszkańcy Krymu odegrali dużą rolę po tzw. pomarańczowej rewolucji na Ukrainie wspierając pro- rosyjskiego Wiktora Janukowycza.

Konflikty w Tadżykistanie

Tuż po odzyskaniu niepodległości wskutek powszechnego niezadowolenia społecznego z funkcji prezydenta zrezygnował Rachmon Nabijew. Jego następca Emomali Rachmonow rozpoczął wojnę domową z młodymi organizacjami islamskimi chcącymi przejąć władzę w kraju. Wyszedł z tego obronną ręką dzięki wsparciu Wspólnoty Niepodległych Państw. Balansując pomiędzy popieraniem Rosji (kazus budowy baz), a USA (sprzymierzeniec w wojnie z Afganistanem) Tadżykistan wyszedł z kredytowego dołka, a jego sytuacja polityczno-społeczna pozostaje stabilna.

Konflikty w Czechosłowacji

Po burzliwych dokonaniach związanych z odzyskaniem niepodległości w nacji Słowaków obudziły się tendencje separatystyczne. Liderem ugrupowań zmierzających do odłączenia Słowacji był Vladimir Meciar. Z czasem otrzymał on poparcie premiera (a od 2002 r. prezydenta) Vaclava Klausa. 1 stycznia 1993 r. powstały dwa suwerenne państwa: Republika Czeska i Republika Słowacka. Wydarzenie to zważywszy na brak rozruchów i bezkrwawy kompromis przeszło do historii pod nazwą aksamitnego rozwodu. Prezydentem nowego państwa słowackiego został Michal Kovacs.

Rozpad Jugosławii i konflikty na terenie byłej Jugosławii

Jugosławia rządzona przez charyzmatycznego Titę posiadała status socjalistycznej republiki związkowej, w której skład wchodziło 6 republik (Słowenia, Chorwacja, Bośnia i Hercegowina, Czarnogóra, Serbia i Macedonia) oraz dwa obszary autonomiczne (Wojwodina i Kosowo). Od lat 80’ na terenie państwa w siłę zaczęły urastać spory na tle narodowościowym. Powszechnie znienawidzoną nacją byli Serbowie, którzy stanowili trzon korpusu oficerskiego i politycznego. W 1987 r. nowym przewodniczącym państwa został Slobodan Milosevic. W 1991 r. doszło do rozkładu Jugosławii i ogłoszenia niepodległości przez kolejne kraje bałkańskie.

Konflikty w Chorwacji i Słowenii

Te dwa kraje już w 1990 r. wyraziły chęć wystąpienia z federacji. W wyniku przeprowadzonych referendów ogłosiły niepodległość 25 czerwca 1991 r. Na wieść o tym Serbowie przeprowadzili nieudaną ofensywę przeciwko Słowenii. Po rychłej klęsce siły skierowano przeciwko Chorwacji. W tym samym czasie na terenie tego kraju doszło do secesji - Serbowie zamieszkujący w Chorwacji ogłosili niepodległość istotnej części macierzystego państwa - Krainy. Siły młodego kraju musiały ulec podziałowi i walczyć na dwóch frontach. Chorwacja jednak utrzymała niezależność i do 1995 r. odbiła wszystkie swoje terytoria. W tym samym czasie niepodległość ogłosiła również Macedonia.

Konflikty w Bośni i Hercegowinie

Bośnia i Hercegowina była niejednolitym etnicznie państwem, który jako kolejny ogłosił swą niepodległość. Szybko powstały tam jednak trzy państwa: serbskie, chorwackie i muzułmańskie. Od marca 1992 do 1995 r. nieprzerywalnie trwały krwawe walki, którym nie potrafiły zaradzić organizacje międzynarodowe (Unia Europejska, KBWE etc.) Na terenie młodego kraju dochodziło do czystek etnicznych, co uznawane jest za największą zbrodnię ludobójstwa w Europie po II wojnie światowej. W 1994 r. do wojny wmieszało się NATO. Bombardując serbskie cele wojskowe doprowadziło do zwolnienia kursu przez ten kraj. W 1995 r. doszło do porozumienia w Dayton (potwierdzonego porozumieniem w Paryżu), w którym Bośnia i Hercegowina została podzielona na cześć serbską i chorwacko-muzułmańską. Na terenie tegoż kraju do dziś stacjonują siły porządkowe SFOR.

Konflikty w Kosowie

Kosowo jest historyczną krainą serbską. Wiąże się z nią m.in. bolesne doświadczenie utraty niepodległości na rzecz Turcji w 1389 r. po tzw. bitwie na kosowym polu. Po zajęciu tegoż obszaru przez Imperium Osmańskie, najeźdźcy zaczęli prowadzić tam politykę osadnictwa. W ten sposób obszar ten szybko został zdominowany przez Albańczyków. W związku z tłamszeniem dążeń separatystycznych w 1996 r. powstała Wyzwoleńcza Armia Kosowa. Szybko wybuchła wojna, która przerodziła się w serię masowych pogromów dokonywanych przez obie strony. Aby powstrzymać konflikt znów interweniowało NATO dokonując nalotów powietrznych na wojskowe instalacje Serbii. W czerwcu 1999 r. do Kosowa wkroczyły regularne siły KFOR. W związku z niespotykanym dotąd rozlewem krwi w 1993 r. powstał Trybunał ds. byłej Jugosławii w Hadze zajmujący się osądzaniem zbrodniarzy wojennych. Popularną sprawą stało się poszukiwanie chorwackiego generała, a zarazem bohatera narodowego Ante Gotoviny. Od jego wydania (współpracy z Trybunałem) Unia Europejska uzależniła wstąpienie Chorwacji w jej szeregi. Nieoczekiwanym wydarzeniem było ogłoszenie przez Kosowo niepodległości 17 lutego 2008 r. Młode państwo jak do tej pory zostało uznane jedynie przez część podmiotów prawa międzynarodowego. Ten śmiały ruch zaognił jednak sytuację w Serbii i spowodował falę protestów.

 

Весной 1992 года продолжавшееся уже почти в течение трех лет противостояние Молдавии и Приднестровья переросло в вооруженный конфликт. 19 июня в Бендеры вошли части молдавской полиции и ополченцы. Приднестровские формирования, используя технику базировавшейся в республике 14-й армии, остановили наступление и отбили часть города.
На стороне правительственных войск было заметное техническое превосходство — на вооружении молдавских ВВС находилось порядка 30 МиГ-29 из состава бывшего 86-го истребительного полка Черноморского флота СССР. Однако после того, как один из этих самолетов был сбит зенитчиками 14-й армии, авиация молдавскими войсками больше не применялась.
23 июня вместе с батальоном спецназа ВДВ в Тирасполь прибыл генерал-майор Александр Лебедь. Ему было поручено взять на себя урегулирование конфликта. Российская артиллерия стала наносить удары по молдавским войскам в ответ на обстрелы территорий военных частей. За время конфликта молдаване потеряли 67 человек убитыми и 409 ранеными.
После этого в Приднестровье были введены смешанные миротворческие силы, начались переговоры.

Таджикистан
Движущей силой конфликта в Таджикистане стала многолетняя вражда на межэтнической и межрелигиозной почве, помноженная на обостряющуюся политическую борьбу. К концу лета 1992 года противостояние переросло в столкновения между противоборствующими группировками.
К концу октября 1993 года части дислоцированной в республике 201-й дивизии оказались в окружении и вынуждены были перейти к круговой обороне военных городков. Обе воюющие стороны пытались захватить принадлежащую дивизии технику.
Участились нападения на погранотряды со стороны Афганистана. В ночь на 13 июля 1993 года одна из российских застав была практически полностью уничтожена отрядом исламской оппозиции, были убиты 24 пограничника.
В этот момент было принято решение сформировать в Таджикистане миротворческие силы, доукомплектовать 201-ю дивизию и перебросить в республику 41-ю отдельную вертолетную эскадрилью, штурмовой авиаполк и подразделения обеспечения.
Результатом миротворческой операции в Таджикистане стало прекращение боевых действий и создание условий для достижения мирных договоренностей между противоборствующими сторонами.

Южная Осетия
Осенью 1990 года, после прихода к власти в Грузии Звиада Гамсахурдиа, руководство Южной Осетии взяло курс на создание независимой республики. В ночь с 5 на 6 января 1991 года руководство Грузии ввело в столицу автономии Цхинвали подразделения милиции и национальной гвардии Грузии. После боев с группами осетинских боевиков 26 января грузинские силы оставили город.
В феврале 1992 года грузинская артиллерия и бронетехника начали интенсивные обстрелы Цхинвали. Обстрелы продолжались до 14 июля, когда в Южную Осетию вошли смешанные российско-грузинско-осетинские миротворческие силы. Основу российского контингента составлял 104-й парашютно-десантный полк Псковской дивизии. С ноября 1990-го по июль 1992 года в результате конфликта погибло свыше 3 тыс. мирных жителей.

Абхазия
В начале перестройки на сходах абхазского населения стали выдвигаться требования о выходе республики из состава Грузии. 15 июля 1989 года в Сухуми прошли первые столкновения грузин и абхазов, разрастись которым не позволили советские войска.
14 августа 1992 года войска Грузии вошли в Абхазию. С обеих сторон было убито несколько тысяч человек, сотни тысяч покинули свои дома и стали внутренними беженцами.
К началу конфликта ВВС Грузии располагали восемью Су-25 производства Тбилисского авиазавода. У абхазов были достаточно сильные средства ПВО, и уже в первые недели Грузия лишилась половины своего воздушного флота.
Для эвакуации российских граждан и охраны важнейших объектов в Абхазию был направлен 10-й отдельный парашютно-десантный полк. С начала конфликта дислоцированные в Абхазии российские части подвергались постоянным атакам грузинских формирований. 19 марта 1993 года ПВО Грузии был сбит перехватчик Су-27, выполнявший разведывательный полет.
К 26 июня 1994 года российские миротворцы вошли в зону конфликта. Три батальона разместились на территории Абхазии, один — в пограничном городе Зугдиди. Осенью 1994 года российские войска занимались возвращением в Абхазию беженцев.
В ходе конфликта в Грузии российские вооруженные силы потеряли более 80 человек убитыми и несколько сотен ранеными.

Российские войска были непременными участниками локальных конфликтов на территории бывшего СССР

Табжикистан Душанбе	9 сентября 1991 года
Грузия - Тбилиси (административный центр) Кутаиси (законодательные органы)	9 апреля 1991 года
Узбекистан Ташкент	31 августа 1991 года
Киргизия - Бишкек	31 августа 1991 года
Азербаджан Баку	30 августа 1991 года
Туркмения Ашхабад	27 октября 1991 года
Молдова Кишинёв	27 августа 1991 года
Москва	26 декабря 1991
Минск	26 декабря 1991
Таллин	24 февраля 1918 года (от Советской России) 8 мая 1990 года (от СССР)
Киев	24 августа 1991 года
Армения - Ереван	21 сентября 1991 года
Латвия Рига	18 ноября 1918 года (от Советской России) 4 мая 1990 года (от СССР)
литва - Вильнюс	16 февраля 1918 года (от Советской России) 11 марта 1990 года (от СССР)
Казахстан Астана	16 декабря 1991 года

 

Stosunki międzynarodowe na obszarze poradzieckim

 

Ras, Włodkowska, Bezpieczeństwo obszaru WNP

· Obszar Wspólnoty Niepodległych Państw to przestrzeń, na której znajduje się dwanascie sposród piętnastu byłych republik radzieckich. Na skutek rozpadu ZSRR w grudniu 1991 roku, weszły one w skład nowo powstałego ugrupowania integracyjnego – WNP. Poza strukturą od początku jej istnienia pozostawały trzy państwa bałtyckie, tj. Litwa, Łotwa i Estonia.

· Wspólnota Niepodległych Państw to regionalne ugrupowanie integracyjne na obszarze byłego ZSRR utworzone 8 grudnia 1991 roku podczas spotkania w Puszczy Białowieskiej prezydentów Rosji – Borysa Jelcyna i Ukrainy – Leonida Krawczyka oraz przewodniczącego Rady Najwyższej Białorusi Stanisława Szuszkiewicza. Do podpisanej 21 grudnia umowy na mocy protokołu z Ałma Aty przystąpiło jeszcze osiem byłych republik radzieckichŚ Armenia, Azerbejdżan, Kazachstan, Kirgistan, Mołdowa, Tadżykistan, Turkmenistan i Uzbekistan. Gruzja do WNP przystąpiła 9 grudnia 1993 roku.

 

Niebezpieczeństwo proliferacji broni nuklearnej

 

· Państwa WNP, a szczególnie Federacja Rosyjska, odziedziczyły po ZSRR ogromny potencjał broni masowego rażenia, srodków jej przenoszenia oraz związanych z tym technologii i urządzeń służących do prac badawczo – rozwojowych i produkcji tego rodzaju uzbrojenia. Kryzys gospodarczy w państwach poradzieckich i radykalne obniżenie poziomu życia większosci obywateli byłego ZSRR mogły skutkować nieszczelnoscią poradzieckiego kompleksu nuklearnego.

· Do najbardziej skomplikowanych konfliktów na obszarze byłego ZSRR należała wojna domowa w Tadżykistanie (5 мая 1992 — 27 июня 1997). Na walkę polityczną (opozycji demokratycznej i islamskiej z władzą komunistyczną) nakładały się różnice klanowo – plemienne i wyznaniowe. Mimo to tadżycka wojna domowa jest jedynym konfliktem, który udało się zakończyć. Nie powiodło się jednak zlikwidowanie jego źródeł tkwiących w skomplikowanej strukturze społecznej narodu tadżyckiego.

· Do pierwszych niepokojów w Tadżykistanie dochodziło jeszcze w okresie istnienia ZSRR. Po upadku Związku Radzieckiego wojna domowa w niepodległym Tadżykistanie przybierała na sile. Antyrządowe manifestacje w Duszanbe organizowane od marca do kwietnia 1992 roku i demonstracje poparcia dla prezydenta Rachmona Nabijewa groziły eskalacja niepokojów.

· Rachmon Nabijew doszedł do władzy w listopadzie 1991 roku w wyniku sfałszowanych wyborów. Sformowany przez niego tzw. batalion prezydencki brał udział w starciach z opozycja islamsko – demokratyczną i doprowadził do wybuchu regularnej wojny domowej. Na skutek niekorzystnej dla komunistycznych władz przebiegu walk prezydent został zmuszony do opuszczenia Duszanbe. Dzięki pomocy zewnętrznej siły komunistyczne wyparły jednak opozycję i przejęły władzę w Tadżykistanie.

· W wyniku rozmów 17 wrzesnia 1994 roku strony konfliktu podpisały porozumienie o czasowym zawieszeniu broni, które weszło w życie trzy dni później. W dokumencie była również mowa o wyborach prezydenckich i parlamentarnych, z udziałem opozycji. W wyborach prezydenckich 6 listopada 1994 roku zwycięstwo odniósł Emomali Rachmonow. Opozycja zakwestionował wyniki głosowania i kontynuowała walkę zbrojną, która z przerwami trwała do 27 czerwca 1997 roku. Wtedy to na skutek silnych nacisków Rosji i Iranu zawarto w Moskwie porozumienie pokojowe, na mocy którego Zjednoczona Opozycja Islamska otrzymała m. in. 30 procent stanowisk rządowych.

· Pomimo zakończenia wojny domowej, jej doswiadczenia wciąż wywierają silny wpływ na życie polityczne Tadżykistanu. Partie opozycyjne unikają napięć w relacjach w władzami, ponieważ obawiają się ponownego wybuchu konfliktu. W oczach społeczeństwa gwarantem pokoju jest prezydent Emomali Rochmanow, cieszący się dużą popularnoscią wsród Tadżyków. W dniu 6 listopada 2006 roku został ponownie wybrany na prezydenta Tadżykistanu. W 1999 roku, przedłużył prezydencką kadencję z pięciu do siedmiu lat. W 2003 roku przeprowadził referendum, które zatwierdziło zmiany w konstytucji pozwalające mu na ubieganie się o kolejne dwie kadencje. Tym samym zapewnił sobie władzę do 2020 roku.

 

 

· Sposród państw trzecich zaangażowanych w regionie WNP na pierwszym miejscy wymienić należy Stany Zjednoczone, które – jako supermocarstwo – odnajdują swoje interesy we wszystkich subregionach Wspólnoty. Największe znaczenie dla polityki USA wobec WNP ma stabilizacja tego regionu. Ten cel warunkuje pozostałe, a zwłaszcza

·  1) wspieranie demokratycznych reform i transformacji wolnorynkowej;

· 2) zapobieganie proliferacji BMR;

· 3) regulowanie konfliktówś

· 4) ograniczanie wpływu radykalnych ruchów społecznychś

· 5) budowanie koalicji antyterrorystycznejś

· 6) wciąganie państw regionu do współpracy z Zachodem, także poprzez takie instytucje, jak NATOś

· 7) pozyskiwanie dostępu do źródeł surowców energetycznych i zabezpieczanie tras przesyłowych ropy naftowej i gazu ziemnego.

· Najważniejszym partnerem dla USA na obszarze poradzieckim jest główny spadkobierca ZSRR, Federacja Rosyjska. Wynika to z potencjału Rosji i jej znaczenia w swiecie. Jest ona jednoczesnie głównym konkurentem Stanów Zjednoczonych na obszarze WNP. To własnie polityka Rosji w znacznym stopniu ogranicza polityczną i gospodarczą ekspansję USA w tym regionie. Rywalami USA, choć w mniejszym stopniu są również Chiny i Iran.

· Amerykańska interwencja w Afganistanie wymusiła na Waszyngtonie koniecznosć poszukiwania sojuszników w Azji Srodkowej. W tym celu USA pogłębiły więzi z Uzbekistanem i zbliżyły się do Kazachstanu, Kirgistanu i Tadżykistanu, nawiązując z tymi państwami także współpracę wojskową. Posunięcie to zostało ułatwione przez ocieplenie relacji z Federacją Rosyjską. USA i Rosja rozwiązały kryzys związany ze zbrojeniami strategicznymi, zawierając 24 maja 2002 roku Układ o redukcji strategicznych potencjałów ofensywnych (SORT). Rosja nie sprzeciwiła się rozmieszczeniu amerykańskich baz w poradzieckiej Azji Srodkowej i udzieliła Stanom Zjednoczonym wsparcia w tzw. wojnie z terroryzmem.

· Innym aktorem spoza WNP w znacznym stopniu wpływającym na sytuację w regionie jest Unia Europejska. Najważniejszym celem UE w sferze bezpieczeństwa na obszarze WNP jest stabilizacja państw leżących w regionach graniczących z UE. Nawet w skrajnym przypadku redukcji kontaktów politycznych ze wschodnimi sąsiadami, w interesie UE leży działanie na rzecz ograniczenia zjawisk które generowałyby zagrożenia o różnym charakterze dla jej państw członkowskich. Do takich istniejących i potencjalnych zjawisk z pewnoscią zaliczyć można ubóstwo, przestępczosć zorganizowaną i kryminalizację stosunków społecznych, konflikty lokalne, problemy ekologiczne, katastrofy technologiczne. Elementem oddziaływania UE na WNP jest również troska o przestrzeganie praw człowieka, demokratyzację życia politycznego i ochronę wolnosci gospodarczej.

· W ostatnich latach Unia Europejska znacznie zaktywizowała swoją politykę wobec Mołdowy i Ukrainy oraz – w mniejszym stopniu – względem Białorusi. Sprzyja temu rozszerzenie Unii o państwa regionu Europy Srodkowej i Wschodniej, bezposrednio graniczącego z tymi poradzieckimi republikami. Oznacza to pewne odejscie w polityce Brukseli od marginalizowania ich na rzecz stosunków z Rosją.

· W dniu 7 października 2005 roku UE zawarła z Mołdową i Ukrainą trójstronne porozumienie w sprawie ustanowienia z dniej 1 grudnia tego roku misji UE na granicy mołdawsko – ukraińskiej. Misja ta, składająca się z około 50 funkcjonariuszy służb granicznych i celnych z państw członkowskich Unii, pomóc ma w przywróceniu kontroli władz mołdawskich nad wymianą handlową prowadzoną przez separatystyczne Naddniestrze.

· Kolejnym podmiotem, którego zaangażowanie w strefie WNP wzrasta, jest Chińska Republika Ludowa. Również dla Chin – z tych samych względów, co dla USA i UE – najistotniejszym partnerem na obszarze byłego Związku Radzieckiego jest Federacja Rosyjska. Do zainteresowania Chinami rosyjskim potencjałem, głównie energetycznym oraz wojskowo – technologicznym, należy też dodać kwestię uregulowania problemów granicznych. Proces delimitacji granicy chińsko – rosyjskiej udało się zakończyć dopiero w 2005 roku.

 

· Chiny wzmocniły swoje oddziaływanie na WNP także poprzez udział w Szanghajskiej Organizacji Współpracy – członkowieŚ Chiny, Kazachstan, Kirgistan, Rosja, Tadżykistan oraz Uzbekistan. Regionalna organizacja międzynarodowa powołana do życia 15 czerwca 2001 roku. Wczesniej, od 1996 roku, funkcjonowała tzw. Szanghajska Piątka będąca nieformalnym forum konsultacyjnym. Celem SOW jest umacnianie bezpieczeństwa regionalnego oraz wzmacnianie współpracy między państwami członkowskimi.

 

ПРОБЛЕМЫ.

1) СТатус Нанестша

2) Беда и зацофние

3) «близка гаграница» яко натуральна стрефа вплывув Федерации Росыйскей.

 

Обецна ситуация – в 2016 – выборы президентский, Виграл Додон.

Додон – проросийский;

хотел сотр. с РФ, а не УЕ.

 

Жонд (СОЦИАЛИСТИЦЫ, ПРОЕВРОПЕЙСКИЕ) – Пляхотник, богатый и заложил партию демократичны и робил интересы для позыскания шредкув.

 

Низкая попарча (1-2 проц).

 

Парт. социалистов – 50 проц. Конфликт – През – премьер – Пляхотник => и так залатвя интересы

 

литература.

 

язык – из деалиекта..

 

Что посмотреть:

- винница (виноварня)

- кагор

 

 

Кишенев.

 

От преопда.

Общая инфа – не находится. Почти сапог.

 

476 тыс. осуб

Сильна хетегогеничнощьчь сполеченьства (м.ин. Росьяне, Молдавтяне, Украинцы, Гадаузи)

Спис повшехны в 2016 г.

 

Рыс хисточины.

1) Политика РФ вобец эемь наддниестшаньских в 19 в.

2) 1917 – Молдавская Република Демократична.

3) 1918 – заенче Бесарабии пшез войска румыньские (реализация идей Великей Румынии)

4) 1924 – Молдавска Аутономичка СРР в складже Украиньскей СРР   

5) 1940 = Бесарабия в границах СРР

6) Молдавская срр 3 лятапод панование Румынии.

 

Реакция РФ:

3) в начале не реаговала

4) после – санкции.

 

— Заужение стартегичне.

— Президент поддерживает контакты с РФ.

— низкая интенсивность

— проблемы

— кооперация

— ФР – кооперация на пожьеме президнта

— первша визита додона в РФ – была ифна, что визит приносит положительные скутки

— корцель

— брак подставовых услуг – вплыв призису демографичнего

— высокий уровень православия

Aksamitne rewolucje – zastosowanie socjotechniki walki informacyjnej i działań psychologicznych w praktyce (część 1)

Aksamitne rewolucje, które przetoczyły się przez część krajów będących przed 1989 r. w orbicie ZSRR były rewolucją epoki e – mediów. W tym przypadku zamiast typowych dla klasycznych rewolucji zamieszek, demolowania oraz plądrowania sklepów i walk ulicznych mogliśmy obserwować spektakl polityczny na bieżąco transmitowany przez środki masowego przekazu. Wydarzenia te przypominały bardziej prowadzone na żywo swego rodzaju reality show i w przestrzeni medialnej były dalszą, informacyjną sekwencją „zjawiska CNN”.

Aksamitne rewolucje były przewrotami politycznymi charakterystycznymi dla XXI w. – wieku społeczeństwa informacyjnego z wszystkimi tego konsekwencjami. W miejsce – używając leninowskiej nomenklatury – awangardy rewolucyjnej pojawiła się sieciocentryczna organizacja. Zamiast bezpardonowej walki ulicznej z elementami wojny domowej była kampania medialna. Nie było ostrzeliwania siedzib rządowych – co jest częstym widokiem podczas rewolucji – a zamiast tego widzieliśmy zastosowanie elementów wojny psychologicznej: wyśmiewanie przywódców oraz „demoralizowanie” funkcjonariuszy i zwolenników przeciwnika w rozmowie, poprzez fraternizację, czy też wysyłanie na pierwszą „linię frontu” dziewcząt z kwiatami w ręku, które w czasie chłodu, za pomocą herbaty i ciepłych posiłków, z uśmiechem na twarzy miały przekonać do postulatów aksamitnych rewolucjonistów funkcjonariuszy resortów siłowych skrytych za tarczami.

Zjawisko aksamitnych rewolucji ujawniło także nowe trendy w polityce ogólnoświatowej jakim jest użycie wyspecjalizowanych agencji public relations, które działaniami o charakterze promocyjnym wspierają metody stosowane przez młodzieżowe ruchy rewolucyjne stosujące szeroką paletę socjotechniki przekazu informacyjnego: od klasycznego PR-u po agresywną czarną propagandę. Praktyka aksamitnych rewolucji pokazała, że obok funduszy idących z konkretnych rządów państw zainteresowanych obaleniem władzy w danym kraju przekazywanych rewolucjonistom via fundacje i inne organizacje pozarządowe, tysięcy młodych ludzi stanowiących bazę personalną aksamitnych rewolt, istotnym czynnikiem w ich wywoływaniu i przeprowadzaniu są także wyspecjalizowane agencje public relations.

Aksamitne rewolucje, to zjawisko o zasięgu ponadnarodowym. W kwietniu 2005 r., a więc po kilku aksamitnych rewoltach takie organizacje jak: „Pora”, „My”, „Birge”, „Kahar” i „Yox” utworzyły międzynarodową sieć organizacji, które za cel postawiły sobie koordynację na rzecz „wysiłków demokratyzacyjnych na terenie byłego ZSRR”[1]. Kilka miesięcy później, w czerwcu, przywódcy takich organizacji jak: „Otpor” (Serbia), „Gong” (Chorwacja), „KAN” („Kosova Action Network”- Kosowo), „Loja” („Świeczka”- Macedonia), „Mjaft” (Albania), „Unitas” (Czarnogóra), „Pora” (Ukraina), „YHRM” („Y