Гісторыя сталення на адну дзею

Влада Ольховская

АВАТАРЫ

Гісторыя сталення на адну дзею

                                             Сцэна 1

У пакоі цёмна, белы свет гарыць толькі над ложкам, на якім спіць Аля. У цемры чуецца смех Ціны-цян і вельмі ціхае, прыглушанае «Я – Дыназаўрык».

Аля, пабуджаная гэтым, рэзка падымаецца на ложку, спалохана аглядаецца па баках. На Алі – доўгая зачыненая піжама са смешным малюнкам.

АЛЯ. (Насцярожана, спалохана). Хто тут?!

У пакоі выбухае святло, і робіцца ясна, што ложак Алі акружаны аватарамі. Ля дзвярэй стаіць Элья Дзіва. На куфры ўладкаваўся Дыназаўрык. Побач са сталом, скрыжаваўшы рукі на грудзях, стаіць Арчар. Поруч з ім на стале сядзіць, балбочучы нагамі, Ціна-цян. Магда стаіць, упёршы рукі ў бакі, і глядзіць на Алю з сумневам. Фрыдэрык строіць вочкі то Ціні, то Элье Дзіве.

АЛЯ. (Шакіравана). А-бал-дзець…

МАГДА. (З сумневам). Вы ўпэўнены, што гэта яна нас стварыла?

АЛЯ. Ёлкі, вы што, мне не мроіцеся?!

Аля спрабуе саскочыць з ложка, але з войканнем кідаецца тое ад аднаго аватара, то ад іншага. Сцяміўшы, што абмінуць іх не атрымаецца, Аля хаваецца на ложку, накрыўшыся з галавой коўдрай.

ЦІНА-ЦЯН. Аля-сан, вылазь адтуль, гэта несур’ёзна!

АЛЯ. Не!

Элья Дзіва падыходзіць бліжэй да ложка, з цікаўнасцю назірае за ўзгорачкам на ложку, асцярожна дакранаецца  да яго пальчыкам.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Колькі ты збіраешся там сядзець?

АЛЯ. Пакуль вы не сыдзеце! И не тыцкай у мяне сваімі шчупальцамі!

ЭЛЬЯ ДИВА. (Здзіўлена). Якімі шчупальцамі?

АЛЯ. Вы ж монстры!

МАГДА. (Выстаўляючы ўперад руку з бранзалетам). Дзе монстры?!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (Магдзе). Меньш слухай яе, Зена-каралева-трэнажоркі! (Але). Куды мы ад цябе сыдзем? Смешная такая! Мы ж у тваёй галаве!

АРЧАР. (Згодна ківае). Мы – твае персанажы.

ЦІНА-ЦЯН. Мы – твае фантазіі!

ДЫНАЗАЎРЫК. (радасна). Я – Дыназаўрык!

Аля асцярожна выглядае з-пад коўдры. Ціна-цян махае ёй рукой, Фрыдэрык шле паветраны пацалунак, Арчар падміргвае.

Пераканаўшыся, што на яе не нападаюць, Аля выбіраецца з-пад коўдры, але ўсё яшчэ сядзіць на ложку і здзіўлена разглядае сваіх гасцей.

АЛЯ. Афігець… Гэта рэальна вы!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Вядома. Усе персанажы, якіх ты намалявала ў інтэрнэце. А ты як думала? Ты нас усіх ведаеш, успамінай!

ДЫНАЗАЎРЫК. Я – ДЫНАЗАЎРЫК!!!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (раздражнёна закочвае вочы). Ды ўсе ўжо ў курсе!

АЛЯ. Але чаму вы тут?

МАГДА. (Насмешліва). Сама ты як думаеш? Ты наогул думаеш хоць?

АЛЯ. Эй!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Что рабіць – ты сама стварыла яе хамкай!

АЛЯ. Нічого не хамкай! Я стварыла яе для камп’ютарнай гульні! Там свет пасля апакаліпсіса, гіганцкія робаты і ўсё такое. Ёй трэба было заставацца рашучай!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Вось яна і па жыцці вядзе сябе як бульдозер!

МАГДА. Хочаш пагаварыць пра гэта, чэзлая?!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Ды неяк не рвуся!

АРЧАР. Супакойцеся абедзве, красуні! Мы тут па справе.

АЛЯ. Вось і мне хацелася б ведаць, па якой вы справе ў маім пакоі!

ЦІНА-ЦЯН. (сумна). Мы знікаем…

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (паспешліва). Але не ўсе!

АЛЯ. З чаго вам наогул знікаць?

МАГДА. Што, ніякіх здагадак?

ФРЭДЭРЫК. Якая важная падзея набліжаецца, мая прынцэса?

АРЧЕР. Ты не раз аб гэтым сама думала, успамінай.

Аля хмурыцца, спрабуючы ўспомніць. Потым недаверліва абводзіць паглядам аватараў.

АЛЯ. Гэта што… з-за майго дня нараджэння?

АРЧЕР. Бінга.

АЛЯ. Не можа быць!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Добра, спішам гэта на тое, што ты не выспалася! У цябе хутка пачнецца новае жыццё. Дарослае жыццё! Што табе нядаўна сказала старшая сястра?

АЛЯ. Што нельга цягнуць за сабой у дарослае жыццё ўсе свае дурныя дзіцячыя фантазіі…

ЭЛЬЯ ДИВА. Некаму з нас давядзецца пайсці, каб вызваліць месца для новых праектаў. Гэта так працуе.

АЛЯ. Але я не хачу, каб так было!

МАГДА. Збярыся, спонжыкпудровы! Прымі рашэнне!

АЛЯ. (Упарта). Не хачу!

ТИНА-ТЯН. (Грустно). Насамрэч хочаш. Ты ўжо саромеешся нас! Ты нікому не расказваеш пра мяне, не выхваляешся больш гісторыямі пра Арчара… (Паказвае на Дыназаўрыка). А наконт гэтай штукі мы зусім не ўяўляем, адкуль яна вылезла!

ДЫНАЗАЎРЫК. (Абурана). Я – Дыназаўрык!

МАГДА. Усім пляваць.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (ПАГАРДЛІВА). Ды хоць малпачка! (Але). Выбірай, хто знікне назаўжды. Ты нас прыдумала, толькі ты можаш сцерці

АЛЯ. А калі я не хачу, каб так было?

МАГДА. (панура). Мы ўсё роўна знікнем, але табе будзе складаней.

АРЧАР. . Па-мойму, відавочна, каго трэба прыбраць!

ФРЭДЭРЫК. Усіх, апроч цябе, мужлан?!

АРЧАР. А хоць бы і так!

МАГДА. Хопіць на яе ціснуць!

ЦІНА-ЦЯН. (Але). Выбірай, пакуль яны тут касмічныя баі не наладзілі!

АЛЯ. Але я не хачу, каб маё мінулае… Маё дзяцінства... Знікла вось так!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (Паціскае плячыма). А толькі так звычайна і бывае.

Сцэна 2

Аля падымаецца з ложка і абыходзіць пакой па кругу, уважліва аглядаючы кожнага аватара. Яны ўсміхаюцца, падміргваюць ёй, чмыхаюць, але не спрабуюць напалохаць.

Святло ў пакоі з белага змяняецца на фіялетавы, з-за гэтага ўсё вакол здаецца бэзавым. Аля спыняецца каля Дыназаўрыка.

ДЫНАЗАЎРЫК. (Узрадавана). Я – Дыназаўрык!

АЛЯ. (Задуменна). Хоць я цябе ледзь помню…

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (Кпліва). Як наогул можна было прыдумаць такую каракаціцу?

ДЫНАЗАЎРЫК. (Пакрыўджана). Дыназаўрыка!

АЛЯ (Збянтэжана). Вой, ды колькі мне тады было? Гадоў дванаццаць!

МАГДА. (Суха). То бок, усяго тры гады таму.

АЛЯ. Тры гады – гэта цэлае жыццё!

АРЧАР. Усё адно не зразумець, навошта табе гэта невядомы звярок!

АЛЯ. Я толькі вучылася рабіць камп’ютарных персанажаў, спрабавала стварыць тое, ну… Нешта, чым я тады была.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (Кпліва). Дыназаўрыкам?

АЛЯ. (Нясмела). Мне гэта здавалася мілым… І працаваць над ім было весела!

МАГДА. Па-мойму, ад гэтай яшчаркі трэба пазбаўляцца найперш.

АРЧАР. Гады ў рады падтрымліваю бой-бабу.

МАГДА. Гэй!

ЦІНА-ЦЯН. Ён мае рацыю, Магда-кун, ты як хлопчык…

МАГДА. Я вось цяпер ператвару некага ў чароўны зорны пыл!

ФРЫДЭРЫК. Непараўнальныя дамы, не адхіляйцеся ад справы!

АРЧАР. Пакутнік-рамантык слушна кажа. Гэтага пульхнага трыцэратапса трэба гнаць адгэтуль першым!

МАГДА. Націснуць «дэліт» – і няма яго!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Гэта дакладна. Якія ёсць прычыны яго пакінуць?

ДЫНАЗАЎРЫК. (Абурана). Я – Дыназаўрык!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. А я – не, рахунак адзін-адзін.

ЦІНА-ЦЯН. Без крыўд, Дыназаўрык-цян, але што ў табе асаблівага?

АЛЯ. (Нерашуча). Ён – першы персанаж, якога ў мяне атрымалася прыдумаць…

ЦІНА-ЦЯН. (Хіхікае). Першы блін – камяком!

АРЧАР. Ну сапраўды, на рэдкасць пустая штука атрымалася. Дыназаўрык – ну і што? Што далей? Каму ён наогул патрэбен?

Дыназаўрык абурана сапе, але не адказвае. Саскоквае з куфра, на якім сядзеў, адкрывае накрыўку і паспешна дастае адтуль старыя цацкі, якія перадае Алі.

ДЫНАЗАЎРЫК. Воть, і воть, і воть… Дыназаўрык!

АЛЯ. (Здзіўлена, з замілаваннем). Трэба ж, а я думала, яны страціліся ў нуль!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. (Грэбліва). Што гэта за анучы?

Пад яе пагардлівым паглядам Аля бянтэжыцца, адступае ад яе на крок, хавае цацкі за спіну.

АЛЯ. Гэта ўсё, што я любіла ў дзяцінстве… Калі я рабіла Дыназаўрыка, мне хацелася захаваць вось гэта, гэта ж падарункі… Гэта ад мамы, а гэты мішка зусім застаўся ад бабулі… Ён…

МАГДА. (Перабівае Алю). Гэта хлуд!

АРЧАР. Смецце.

ЦІНА-ЦЯН. Гэта лішняе, Аля-сан!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Калі хочаш бывць паспяховай, адкінь гэты дзіцячы сад! Ну, а’кей, ты стварыла гэтага дыназаўра без мазгоў, аддала яму свае бірулькі, віншую. Вось разам з імі хай і валіць. Слухай, павінен застацца адзін аватар з сямі, а ты трымаешся за нейкіх патрапаных плюшавых мішкаў!

ФРЫДЭРЫК. Ты ўжо сталая, прынцэса!

ЦІНА-ЦЯН. Праўдзівая сіла магіі  не ў мішках!

АРЧАР. Ты ж не хочаш вечна быць малалеткай!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Сталей!

Аля разгублена аглядаецца на кожнага з аватараў, не вытрымвае, адкідае ад сябе цацкі. Дыназаўрык тут жа кідаецца збіраць іх, абурана глядзіць на Алю. Аля адводзіць пагляд.

Сабраўшы цацкі, Дыназаўрык адыходзіць з імі ў бок, больш не падыходзіць да Алі.

МАГДА. (Узрадавана). Бачыш! Табе не патрэбныя ўсе гэтыя бразготкі, ты больш не дзіця! Калі ўжо пакідаць, то некага такога, як я!

Сцэна 3

Магда пстрыкае пальцамі, і святло ў пакоі з фіялетавага змяняецца на цёмна-чырвоны. Іншыя аватары абурана аглядаюцца па баках.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Гэй!

Магда не звяртае на іх увагі, падыходзіць да Алі, абдымае за плечы, прыцягваючы да сябе.

МАГДА. Ты толькі ўспомні, як крута ўсё было, калі ты стварыла мяне! Ты хацела быць моцнай, і вось яна я – хто круцей?

АРЧАР. Я, увогуле.

ЦІНЯ-ЦЯН. А я чараваць умею…

МАГДА. А ну маўчаць, пародыі! Мяне стварылі першай, а вы – так, варыянцікі…

АРЧАР. Палепшаныя версіі.

МАГДА. Гэта пад вялікім пытаннем! Хто ты там, касманаўт-каўбой? Клас спалучэнне! Тостар-кенгуру, фікус-канапа! А я была сапраўднай.

ЦІНА-ЦЯН. Яна прыдумала цябе, калі ёй было сумна! То ж праўда, Аля-сан?

ФРЫДЭРЫК. Ад суму нічога добрага не прыдумаеш!

АЛЯ. Увогуле, мне ўжо не было тады сумна. Я стварыла Дыназаўрыка (ківае на Дыназаўрыка)…

ДЫНАЗАЎРЫК. (Ганарлівае, прыціскаючы да сябе плюшавыя цацкі). Я – Дыназаўрык!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (Дыназаўрыку, раздражнёна). А ну цыц, рэптылія!

АЛЯ. (Магдзе). А цябе я прыдумала, калі мне стала нудна. Я зарэгілася у камп’ютарнай гульні, дзе можна ствараць сваіх персанажаў, і панеслася…

МАГДА. Бачыш, дробязь? Я была патрэбна табе!

АЛЯ. Вы ўсе мне былі патрэбныя…

МАГДА. Але я – больш за іншых! Помніш, як гэта было крута?

ЦІНА-ЦЯН. Што – крута, жыць у разбураным свеце без магіі? Фу!

МАГДА. Каму патрэбна магія, калі ёсць робаты? А там былі робаты – і якія! Помніш, Аля? (Пакуль Магда расказвае, на заднім плане чутныя паступова нарастальныя шумы: гуд лятаючых самалётаў, стрэлы лазера, цяжкія крокі некага вельмі вялікага. Іншыя аватары занепакоена аглядаюцца па баках, Дыназаўрык спрабуе атуліцца мяккімі цацкамі. Магду ўсё гэта не турбуе). Мы з табой праходзілі ўзровень за ўзроўнем. Уся гэта шпана ў тваёй новай школе не хацела мець зносіны з табой, таму што ты занадта ціхая. Але ведалі б яны, якая ты насамрэч! Магда-Заваёўніца, вось якую нам далі мянушку! Шкада, што ты не магла ім расказаць, як ты пераадолела радыёактыўныя балоты, як прайшла праз дом, поўны зомбі, як перамагла кібарга дзясятага ўзроўня! Хто з іх такое мог?

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Вой, ды ўсім было без розніцы зусім!

МАГДА. Гэта зайздрасць!

ФРЫДЭРЫК. Занятак, няварты дамы!

МАГДА. Якая дама? Ты была ганарлівым ваяром!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. І што, усё жыццё ганарлівым ваяром быць? «Мам, тата, вы хочаце, каб я вучылася на праграміста, але я буду дроідаў узрываць!»

МАГДА. Гэта свет прыгод!

ЦІНА-ЦЯН. Кожны свет сілы кахання – нудны свет!

АЛЯ. Тады гэта было весела…

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Ты рэальна хочаш гуляцца ў вайнушку, як пацан нейкі?

АРЧАР. (Насцярожана аглядаецца па баках, прыслухоўваецца да гукаў). Па-мойму, затрымлівацца ў гэтым свеце – дрэнная ідэя! Некаторыя прыгоды трэба адпускаць, а не ісці ў іх з галавой!

МАГДА. Ты з якой пары мудрай цётачкай заладзіўся?

Гукі бітваў нарастаюць. Святло ў пакоі некалькі разоў міргае. Нечакана з акна з'яўляецца велізарная, ледзь прымітыўная з пункту гледжання прамалёўкі рука робата – выяўна са старой кампутарнай гульні.

Аватары кідаюцца ад рукі.

АРЧАР. Вось з такіх пор я цётачкай заладзіўся! Не вылезеш у час са сваёй цацкі – цацка сама прыйдзе за табой!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Ненавіджу кампутарныя гульні! (Алё). Вечнае ты ў іх з галавой танула – і вось вынік! Мамачкі!

Рука робата ўсляпую шукае, каго б злавіць у пакоі. Магда спрабуе стрэліць, але на яе касцюме проста міргаюць лямпачкі – і ўсё.

МАГДА. (Раздражнёна). Глядзі, што ты нарабіла!

АЛЯ. У гэтым таксама вінавата я?!

МАГДА. Ты зусім не помніш, якім персанажам ты мяне зрабіла! І зараз нічога не працуе, ніякая зброя! Успамінай хутчэй!

АЛЯ. (Спалохана). Я не магу! Дапамажыце мне!

Рука цягнецца да Алі. Аля спрабуе ўцячы, але спатыкаецца, валіцца, рука навісае проста над ёй.

Наперад падаецца Ціна-цян, спрытна круціць чароўным жазлом.

ЦІНА-ЦЯН. Затое мяне Аля-сан помніць вельмі добра! (Гучна, урачыста, у тыповым для анімэ стылі). Чароўная энергія зорак, дай мне сілу!

Ціна-цян дакранаецца чароўным жазлом рукі робата. Гукі бою кампутарнай гульні змяняюцца гукам, якіх у казках суправаджаюць загаворы.

У пакоі згасае святло, рука знікае.

Сцэна 4

У пакоі зноў загараецца святло, гэтым разам – зялёнае. Ніякіх робатаў больш няма. Аватары напалоханы, пакуль застаюцца там, дзе хаваліся. Магда выглядае змрочнай і панурай.

Ціна-цян падыходзіць да Алі і дапамагае той устаць.

Магда аглядае свае бранзалеты.

ЦІНА-ЦЯН. Як добра, што ты пайшла з гэтага, так?

АЛЯ. У мяне проста больш не было часу на камп’ютарныя гульні…

МАГДА. (Помсліва). Таму што ты стала слабой!

ЦІНА-ЦЯН. (Магдзе). Вось ты цяпер дужай сябе выявіла, Магда-кун! (Але). Не зважай, Аля-сан, мы ж ведаем, чаму ты пайшла!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Вось тут проста заінтрыгавала. Чаму? Раскажы, некаторых з нас тады яшчэ не было!

АРЧАР. Ды нікога не было, апроч гэтых дваіх і яшчаркі!

ДЫНАЗАЎРЫК. Я – Дыназаўрык!

АРЧАР. Да лямпачкі.

Ціна-цян прымае прыгожую паставу, сочыць за тым, каб стаяць правільна, каб адзенне было абцягнута і г. д. Пазіруе ўвесь час, і гэта заўважна.

ЦІНА-ЦЯН. Аля-сан была самотная, калі хадзіла па ўсіх гэтых вайнушках! А значыць – няшчасная!

АЛЯ. Увогуле, я не была няшчасная…

ЦІНА-ЦЯН. Насамрэч, так! Але потым у яе з'явіліся сябры!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. (Кпліва). Хутчэй, гэта ў клуб аматараў анімэ яна ўступіла, каб з ёй хоць нехта меў зносіны!

АЛЯ. Гэй! Усё было не так! Мне там сапраўды падабалася!

МАГДА. А са мной, значыць, не падабалася?

АЛЯ. Мне стала самотна!

МАГДА. Проста выдатна! Табе стала самотна, таму ты мяне кінула там адну!

АЛЯ. Ды нікога я не кідала! Я… я проста прыдумала вас і мне здавалася, што гэтага досыць… Хіба не?

ЦІНА-ЦЯН. (Змоўніцку падміргвае Алі). Але ж мяне ты не проста прыдумала! Я была персанажам вашага агульнага з сяброўкамі анімэ клуба! Пра мяне вы рабілі мультык, у мяне была цэлая гісторыя!

Ціна-цян змяняе адну прыгожую паставу на іншую.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Вось жа позерша…

МАГДА. (Элье). Хто б казаў!

ЦІНА-ЦЯН. (Не звяртае на іх увагі). Мая гісторыя была пра сяброўства, бітву і магію. Пра каханне і прызначэнне! Пра адплату ў імя вялікіх зорак і падарожжы без межаў! (Са столі пачынаюць сыпацца маленькія ружовыя пялёсткі). І быць можа, гэта быў няпросты шлях, але ты прыдумала яго, Аля-сан, і прайшла са мной да канца, як і належыла праўдзіваму самураю…

Дыназаўрык радасна ловіць пялёсткі, як сняжынкі. Арчар перахапляе пялёстак у паветры.

АРЧАР. Гэта што, пялёсткі сакуры?

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (Ціне-цян). Ты такая стэрэатыпная, што мне за цябе сорамна!

ЦІНА-ЦЯН. Ты проста зайздросціш, таму што я была самай сапраўднай з вас! Аля-сан не проста малявала мяне, яна нават пераапраналася мной!

ЭЛЬЯ ДЗІВА.  Не, ад гэтай каламуты з анімэ таксама трэба пазбаўляцца!

АЛЯ. Але я гэта люблю…

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Сталыя людзі такога не любяць! А ты ж хочаш стаць сталай?

ЦІНА-ЦЯН. Ты на яе ціснеш!

МАГДА. Як быццам ты не ціснула, калі трэба было мяне выпхнуць!

ЦІНА-ЦЯН. Так а чаго за цябе трымацца? Каб гіганцкія кавамолкі за ёй ганяліся па радыёактыўных балотах? Мой свет быў куды ярчэй і мілей!

МАГДА. З кветачкамі і пялёстачкамі, я бачу!

ЦІНА-ЦЯН. А вось і не толькі!

Ціна-цян падыходзіць да акна і асцярожна нешта дастае з таго боку. Вяртаецца да іншых, трымаючы ў руках вялікую плюшавую цацку – пацешнага маленькага монстрыка.

АРЧАР. Гэта яшчэ што за падушачка для вялізных іголак?

ЦІНА-ЦЯН. (Але, з надзеяй). Але ты павінна помніць!

АЛЯ. Гэта Тофу!

ЦІНА-ЦЯН. Так! Гэта мой адданы монстрык-памагаты ва ўсіх прыгодах!

МАГДА. (Іранічна). Нешта ён не выглядае занадта жывым…

ЦІНА-ЦЯН. Твае супер-бранзалеты ў гэтым свеце таксама не спяшаюцца працаваць! (Але). Помніш, які гэта быў прыгожы свет? Смарагдавыя лясы, чароўныя азёры, я, Тофу, і эльфы, і магі…

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (З нудным выглядам). Ізноў казачкі пайшлі!

ЦІНА-ЦЯН. Гэта былі класныя казкі!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. А потым яна навучылася рабіць класнай рэальнасць, так што ты састарэла.

МАГДА. Гэта так, каму патрэбныя гэтыя казачныя смаркачы? Калі ўжо каго і пакідаць, то мяне!

ЦІНА-ЦЯН. Так, толькі хто яе абараніў ад твайго ж свету?

МАГДА. Ды табе проста пашанцавала, ты ў жыцці мацней за мяне не будзеш!

ЦІНА-ЦЯН. Давай праверым, чаго прыкідаць!

Ціна-цян прымае маляўнічую баявую стойку.Магда спрабуе напасці на яе, па-мядзведжаму нязграбна, але наважна. У яе атрымліваецца толькі забраць у Ціны монстрикаТофу, сама Ціна ўхіляецца.

АЛЯ. Вы з глузду з'ехалі?! Спыніце зараз жа!

АРЧАР. А што, гэта таксама варыянт вырашыць, ад каго пазбыцца!

АЛЯ. Гладыятарскія баі?!

МАГДА. Ды цяпер усё і скончыцца!

Магда меціцца на Ціну монстрыкам, збіраючыся шпульнуць у яе плюшавай цацкай. Гэта бачыць Дыназаўрык.

ДЫНАЗАЎРЫК. Не, не, не, не!

Дыназаўрык пераскоквае праз ложак, спрытна выхоплівае ў Магды Тоффу, прыціскае да сябе, баронячы. Дыназаўрык робіцца паміж Магдай і Цінай.

ДЫНАЗАЎРЫК. (рашуча). Не!

МАГДА. Ты куды лезеш?!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Я, калі сумленна, і дзвюх баявых спадарынь лічу лішнімі. Але гэта дзіва з каптурком дакладна павінна зваліць!

ФРЫДЭРЫК. Нікому не падабаюцца цацкі-пераросткі!

МАГДА. (Але). Так, дзяцінства чыстыя вачаняты няхай цешаць бабулю з дзядулем успамінамі, табе яны навошта?

ЦІНА-ЦЯН. Гэта так, аднаго Тофу для мілаты хопіць!

АРЧАР. А я адразу казаў, што выкапень тут лішні.

ДЫНАЗАЎРЫК. (Разгублена глядзіць на Алю) Дыназаўрык?

Аля адводзіць пагляд.

АЛЯ. Ты ўжо прабач, але паспяховыя людзі сапраўды не чапляюцца за дзяцінства… А ты ўсягож толькі маё дзяцінства! Дзякуй, я найгралася! Ты ідзі лепш, дзівак…

ДЫНАЗАЎРЫК. (Сумна, пакрыўджана). Дыназаўрык!

АЛЯ. Усё адно ідзі. Калі я буду цябе помніць, буду такой, якой была, ствараючы цябе… Я назаўжды застануся дзіцём, ці не так? Гэта нікуды не варта!

ДЫНАЗАЎРЫК. Але… Але…

АЛЯ. (Падвышае голас). Знікні!

Дыназаўрык сціскаецца, абдымаючы Тофу. У пакоі згасае святло.

Сцэна 5

У пакоі павольна загараецца святло, гэтым разам – сіняе. Дыназаўрыка і Тофу больш нідзе няма.

Аля разгублена аглядаецца па баках.

АЛЯ. Ён што… і праўда, знік?

МАГДА. Абрусам дарожка!

ЦІНА-ЦЯН. І Тофу пацягнуў… Вось жа шкодная яшчарка!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (З задаволеным выглядам). Працэс пайшоў, далей будзе лягчэй!

АЛЯ. (Разгублена). І ён больш ніколі не вернецца?

АРЧАР. А навошта ён табе, калі ёсць я?

АЛЯ. (Разгублена). Ну, параўнаў!

АРЧАР. Так, дарма параўнаў, я адназначна ж лепш! Прытым усіх вас.

ФРЫДЭРЫК. (Скрушна). Хамло – яно заўсёды хамло!

МАГДА. Чым гэта ты нас лепш, цікава, напамаджаны?

АРЧАР. Я – гэта ўсё, што можаце даць вы, і нават больш. Мой свет – гэта свет прыгод. Аля, помніш, як яно было? Усюды космас, зоркі, туманнасці… Пагоні на караблях і планеты, якія ні на што не падобныя!

Пакуль Арчар кажа, сярод цёмна-сіняга асвятлення з'яўляюцца праекцыі агеньчыкаў, падобных на зоркі.

АРЧАР. Новыя сусветы! Вось колькі ў сусвеце планет? Хто ведае?

ЦІНА-ЦЯН. Затое ў мяне ёсць магія!

АРЧАР. Так можа, на гэтых планетах і магія ёсць! Усё, што хочаш!

ЦІНА-ЦЯН. (Абурана). Хм!

АРЧАР. І гіганцкія робаты, і атрутныя балоты, хоць я зусім не разумею, як можна гэтым ганарыцца!

МАГДА. Варты жалю пераймальнік!

АРЧАР. Карацей, што б ты ні прыдумала для іх – гэта можа быць у маім свеце! Вышпурні іх, і застануся толькі я!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (Кпліва). Вось мы і пайшлі па коле! Яшчэ адзін выхваляецца сваімі выдатнымі прыгодамі!

АРЧАР. (Элье). Не толькі! Так што пазбыцца мяне табе будзе не так проста, вядзьмарка віртуальная!

ЭЛЬЯ ДЗІВа. Вой, як грозна прагучала! Чым здзівіш? Чаму гэта ад цябе не патрэбна пазбаўляцца?

Фрыдэрык падыходзіць бліжэй да Эльі Дзівы. Заўважна, што адно з адным ім камфортней, чым з іншымі.

АРЧАР. Ды таму што мяне яна прыдумала адразу для прэстыжу!

ФРЫДЭРЫК. Ты – і прэстыж? Я цябе малю!

АРЧАР. (да Алі).Ты рабіла мяне, ведаючы, што мяне ўбачаць юзары. Там былі тысячы клікаў!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Ад нейкіх гікаў, якія нікому не важныя!

АРЧАР. Не толькі! Я – гэта вам не проста прыгоды ці ўдалы персанаж. (Ганарліва). Я – пачатак яе партфоліа! А што? Я ўсім падабаўся. За такіх персанажаў і на працу запрашаюць!

МАГДА. Ну, разагнаўся, касмічны гоншчык!

АРЧАР. Чаму б і не?

АЛЯ. (Збянтэжана). Ды я нават не думала пра працу, калі малявала цябе…

АРЧАР. Чаму не, калі я такі добры?

ФРЫДЭРЫК. Усе мы ведаем, пра што яна думала!...

МАГДА. Я, прыкладам, не ведаю!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Таму што ў цябе эмацыйная адчувальнасць бервяна.

МАГДА. Я зараз з цябе бервяно зраблю…

ЦІНА-ЦЯН. Суніміцеся ўжо, усё адно прыстойнай бойкі не будзе!

АРЧАР. (Фрыдэрыку, з выклікам). Пра што ж яна думала? Давай, патлумач усім, разумнік!

ФРЫДЭРЫК. Ды яна проста запала на таго мужыка, які пісаў пра цябе гісторыі, вось яна і хацела яму спадабацца. Вось пра што яна думала, а не пра партфоліа, працу і папулярнасць, як варта было б! Але ён потым пайшоў, і ўсё натхненне на цябе скончылася!

Аля заўважна бянтэжыцца, зачыняе твар далонямі.

Арчар разгублена глядзіць на яе, бачыць, што ад яе падтрымкі не атрымае. Ізноў пераводзіць пагляд на Фрыдэрыка.

АРЧАР. Ну і што? Так, яна не планавала скарыстаць мяне як квіток у вялікую будучыню. Я – два ў адным!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. (Са здзекам). Бальзам-паласкальнік?

АРЧАР. Прыгоды і магчымая кар'ера!

МАГДА. Як і ўсе мы!

АРЧАР. Ды ўжо ў тую гульню ніхто не гуляе, для якой цябе намалявалі! А космас будзе заўсёды! Значыць, і сусветы, якія прыдумляюцца для яго, таксама!

З боку чуецца строкат, падобны на крыкі кажаноў, адлюстраваныя рэхам. Аватары разгублена аглядаюцца па баках.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Гэта яшчэ што? Чарговы гіганцкі робат?

АРЧАР. (Здымаючы з пляча лук). Горш.

ЦІНА-ЦЯН. Што вы ўжо сюды прыцягнулі?!

АЛЯ. Я помню гэты гук… У гісторыях, якія мы прыдумлялі, так крычалі касмічныя монстры-паразіты!

Строкат нарастае.

АРЧАР. Спакойна! У мяне ёсць лазерны лук…

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (З'едліва). Які страляе лазернымі цыбулінамі?

АРЧАР. Не мудрагель, а то будзеш сама сябе бараніць!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Ды ўжо давядзецца, таму што ваша зброя ў гэтым свеце нерэальна! Марна! Сюды пераносяцца толькі вашы праблемы, а мы ўсе іх змушаны вырашаць!

ЦІНА-ЦЯН. (Спалохана). Здаецца, я нешта бачыла! Яны ўжо тут!

АЛЯ. Не дазваляйце ім крануць вас! Яны рухаюцца толькі па падлозе, усе наверх!

Сіняе святло свеціць няроўна, міргае. Па падлозе раз-пораз праслізгвае нешта маленькае, цёмнае, хуткае.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Чаму вашы монстры падобныя на брудныя шкарпэткі? Нічога разумней не маглі прыдумаць для сваіх фанфікаў?

АРЧАР. Давай, скажы гэта ім, і ўбачыш, небяспечней яны, чым шкарпэткі, ці не!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Я не буду з гэтым паскудствам гаварыць! Ай!

Аля залазіць на ложак, Фрыдэрык заскоквае на куфар.Арчар збіраецца выстраліць з лука, але яму на рукі з піскам заскоквае Элья Дзіва, якая спалохалася чарговага монстра. Зараз Арчар змушаны трымаць яе, больш нічога зрабіць пакуль не атрымваецца.

АРЧАР. Ды адчапіся ты!

Элья чапляецца за яго шыю, адмаўляецца адпускаць.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Ратуюся, як магу!

АРЧАР. Уцячы ты ўжо куды-небудзь!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Куды? Па тваёй літасці, мы адны ў космасе!

АРЧАР. Ды яны цяпер зжаруць нас!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Не нас, а цябе, калі я не злезу!

Адзін з цёмных монстраў рухаецца да іх.

МАГДА. Вось жа бездапаможныя…

Магда забірае ў Ціны-цян чароўнае жазло і скарыстае яго, як клюшку, каб закінуць монстра найдалей. Скрыгат спыняецца. Святло выраўноўваецца, але яно па-ранейшаму сіняе.Аля і аватары напружана аглядаюцца па баках.

АЛЯ. Яны пайшлі?

АРЧАР. Думаю, так.

Аля і Фрыдэрык асцярожна спускаюцца на падлогу. Элья Дзіва сама адштурхвае Арчара. Ціна-Цян абурана забірае ў Магды чароўнае жазло. Аватары імкнуцца трымацца найдалей адзін ад аднаго.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Атрымаў, «два ў адным»?

АРЧАР. Я ў чым вінаваты?

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. А з табой заўсёды так будзе!

ФРЫДЭРЫК. Таму што нельга ўседзець адразу на двух крэслах!

АРЧАР. Не зразумеў… Якіх яшчэ двух крэслах?

ФРЫДЭРЫК. Яно і бачна, што не зразумеў! (Падыходзіць бліжэй да Арчара, насядаючы на яго, паступова падвышае голас). «Ах, як я круты, са мной і прыгоды, і сталая будучыня!» Але так не бывае! Ці бывае, але ты для гэтага недастаткова добры. Усе твае «касмічныя прыгоды» будуць адцягваць яе. Заміж таго, каб жыць у рэальным жыцці, яна будзе лунаць у паднябессі… А дакладней, у касмічных туманнасцях! У тваіх бясконцых, прыдуманых сусветах!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (Са смяшком). Хлопчыкі, не сварыцеся!

ЦІНА-ЦЯН. То бок, дзяўчынкам сварыцца можна?

ФРЫДЭРЫК. Нікому «не можна». Дый наогул, сэнс з вамі сварыцца? І так зразумела, што вы не патрэбныя!

АЛЯ. (Нясмела). Гэта я, увогуле, сама вырашу…

ФРЫДЭРЫК. (Чароўна ўсміхаецца Алі). Але ж падтрымка ад добрага сябра ніколі не перашкодзіць, праўда? Па-мойму, я адзіны, каму ўсё ясна!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Наконт адзінага – я б паспрачалася, але пакуль не буду. Давай жа тады, раскажы іншым, раз ты зараз самы разумны!

Сцэна 6

Сіняе святло ў пакоі паступова змяняецца на ружовае. Арчар здзіўлена глядзіць на столь.

МАГДА. Ну, ты, ружавы персік, даводзь, чаму гэта мы не патрэбныя!

ФРЫДЭРЫК. Ды таму што вы – пройдзеныя этапы!

ЦІНА-ЦЯН. Мы – такія ж аватары, як і ты!

ФРЫДЭРЫК. Нават блізка не. Вы – гэта такія трэнеравальныя колцы на ровары, вы былі патрэбныя, каб вучыцца.

АРЧАР. Добра, калі мы такія непатрэбныя, чым жа добры ты?

МАГДА. Менавіта так, ружачка, з чаго б ёй цябе пакідаць?

ФРЫДЭРЫК. (Ганарліва). Таму што я – яе першае каханне!

АЛЯ. Ну не трэба пра гэта ўсім расказваць!

МАГДА. Ха!

АРЧАР. Ды ты ж дрышч!

ЦІНА-ЦЯН. Ты – персанаж гульні-сімуляцыі, якое з цябе каханне? Ды яшчэ і першае!

ФРЫДЭРЫК. Вось! Вось ваша бяда: вы не бачыце розніцы паміж проста персанажам і рэальным персанажам!

На заднім плане грае павольная рамантычная музыка.

Фрыдэрык падыходзіць да Алі, адважвае паклон, запрашаючы яе на танец.

АЛЯ. (Збянтэжана). Ды не трэба, навошта…

ФРЫДЭРЫК. Калі яшчэ атрымаецца?

АЛЯ. Я не ўмею!

ФРЫДЭРЫК. Вось як раз я і навучу!

Аля прымае яго запрашэнне, Фрыдэрык у танцы адводзіць яе найдалей ад іншых аватараў.

АРЧАР. (Здзіўлена). Так, я не зразумеў… гэта што цяпер было?!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. (Кпліва). А ты не ведаў?

АРЧАР. Чаго не ведаў?

ЦІНА-ЦЯН. (Неахвотна). Фрэдзі зроблены па выяве і падабенстве сябра старэйшага брата Алі-сан.

АРЧАР. І што?

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Яе сапраўднага першага кахання, калгаснік!

АРЧАР. Ды ён жа цацка!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Гульня-сімуляцыя – гэта не тая ж няздарная фальшыўка, для якой была зроблена гэта граміла! (Паказвае на Магду).

Элья Дзіва паказальна распроствае плечы, з выклікам глядзіць на Магду, выяўна чакаючы пагроз.

Магда проста махае на яе рукой.

МАГДА. Усё, надакучыла! Так, мяне зрабілі ўсяго для адной гульні. Так, гульні гэтай больш няма. Але ведаеце, што? Я была моцнай! І я не мела патрэбу ні ў сябрах, ні ў «лайках»! І цяпер не буду!

Магда скіроўваецца да выйсця – дзвярэй у левай сцяне.

АЛЯ. Пачакай!

Аля спрабуе падацца да яе, але Фрыдэрык круціць яе ў танцы.

Магда ідзе.

ФРЫДЭРЫК. Я разумею, што адпускаць цяжка, але хай ідзе! Можа, ёсць свет, у якім жывуць забытыя персанажы?

АЛЯ. (Ціха, сумна). І дыназаўрыкі…

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (Са смяшком) Дыназаўрыкі – у музеі! А ён мае рацыю, адпускаць сапраўды трэба. Гэта сталенне!

Аля выбаўляецца з абдымкаў Фрыдэрыка.

АЛЯ. Ды адпусці ты!

ФРЫДЭРЫК. Усё, што хочаш, мая каралева!

Аля паварочваецца да Арчара і Ціны-цян, якія зараз стаяць побач.

АЛЯ. (Выбачлівым голасам). Я б не хацела з вамі расставацца, праўда…

АРЧАР. Ды ты і так пачала нас забываць!

ЦІНА-ЦЯН. І саромецца…

АЛЯ. Не! Ну, то бок, не зусім, але… Калі ўжо сапраўды трэба адпускаць і забываць…

АРЧАР. То гэта будзем мы?

ЦІНА-ЦЯН. Ніякіх больш фестываляў ? Ніякіх касцюмаў? Ніякіх сходаў з дзяўчынкамі за новай серыяй?

АЛЯ. (Хліпае). Так… Я ж ужо сталая…

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (Лісліва). А раз сталая, то здолееш зрабіць слушны выбар!

АРЧАР. Не трэба.

ЦІНА-ЦЯН. Мы самі пойдзем. У свет магіі і дзіваў!

Ціна-Цян і Арчар разам ідуць да выхаду. Аля хоча нешта сказаць, але сама сабе зачыняе рот рукой.

Сцэна 7

У пакоі па-ранейшаму гарыць ружовае святло.

Аля засмучана, сядае на край ложка, горбіцца, глядзіць сабе на ногі, каб не сустракацца паглядам з астатнімі аватарамі.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Ну хіба не дзіва? Тое, што спачатку здавалася неразвязным заданнем, пачынае наладжвацца само па сабе! Нас тут засталося ўсяго трое!

АЛЯ. Не… гэта зусім не дзіва…

Фрыдэрык падсаджваецца поруч з Аляй. Асцярожна апускае руку ёй на плячо.

АЛЯ. (Панура). Абдымацца не лезь. Я не настроена.

ФРЫДЭРЫК. Не буду. Забылася, душа мая? Я – твой ідэал!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Сціпла…

ФРЫДЭРЫК. Усё будзе так, як ты захочаш!

АЛЯ. А я хачу зразумець, навошта мне забываць іх, калі гэта так… цяжка.

ФРЫДЭРЫК. Знайшла, чым загружаць сваю найпрыгожую галоўку! Пайшлі і пайшлі, абрусам дарожка! Яны былі шкодныя для цябе, дый навошта яны, калі ёсць я? Ты ж помніш, як стварыла мяне?

АЛЯ. Я не люблю ўспамінаць пра гэта…

ФРЫДЭРЫК. Дарма!

Пакуль Фрыдэрык кажа, з шафы, кніжных паліц, куфра з'яўляюцца кветкі, над імі – бабачкі. Аля разглядае ўсё гэта з несхаваным здзіўленнем. Працягвае гуляць ціхая рамантычная музыка.

ФРЫДЭРЫК. Ты ўбачыла яго, які выглядаў, дакладна як я цяпер, у вас дома – і адразу прапала. Як там яго звалі?

АЛЯ. (Нясмела, неахвотна). Іван…

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Іван – жудаснае імя для рамантычнага героя!

АЛЯ. Нармальнае імя!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Табе яно таксама не надта спадабалася, раз ты свайго сіма Фрыдэрыкам назвала!

ФРЫДЭРЫК. І я ва ўсім лепш за яго! Я разумней, культурней, рамантычней за яго! Я вяду тое жыццё, якое табе падабаецца, і раблю тое, што цябе цешыць! Я гатоў застацца з табой назаўжды, і гэта будзе ідэальны свет!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. У цябе і выбару няма…

АЛЯ. (Са здзіўленнем глядзіць на ўзніклыя ў пакоі кветкі). Я ніколі не ставілася да той гульні так сур'ёзна! Проста хацелася падняць сабе настрой!

ФРЫДЭРЫК. І ў цябе атрымалася, каханне маё! Зараз ужо я буду ратаваць цябе ад нуды! Я куды рэалістычней, чым усе тыя няўдачнікі, якіх ты прагнала! Якая чароўная сіла? Які космас? Які апакаліпсіс? Вось сапраўднае жыццё – са мной!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Увогуле, не.

ФРЫДЭРЫК. Ты куды лезеш?

Элья Дзіва павольна абыходзіць пакой, аглядае кветкі. Робіць выгляд, што змены ў інтэр'еры хвалююць яе куды больш, чым гутарка з Фрыдэрыкам, усе рэплікі кідае нядбайна, штодзённа.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Ты не тое каб ратавальнік. Ты для яе гэтак жа шкодны, як тыя, пайшоўшыя. Можа, нават больш!

АЛЯ. (Здзіўлена). Чаму ён – больш?

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Якраз з-за таго, чым ён так ганарыцца, падабенства яго праграмы і рэальнага жыцця. Ты перастанеш бачыць розніцу!

АЛЯ. Не ўпэўнена, што так будзе…

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Затое я ва ўсім упэўнена! Ты ж і намалявала яго таму, што твой Ванька ў твой бок не глядзеў.

ФРЫДЭРЫК. Так, Элька, спыняй!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (Не звяртаючы на яго ўвагі). Затое зараз у цябе быў твой Фрэдзічка. Які цябе не кіне. Які будзе паводзіць сябе ідэальна. Але не таму, што гэтага хоча ён, ён зусім нічога не хоча. Таму што гэтага хочаш ты!

ФРЫДЭРЫК. Вось жа зараза…

АЛЯ. (Сумна ўсміхаецца). У гэтым і сутнасць сімуляцыі.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. У гэтым – яе небяспека!

АЛЯ. Так ужо і небяспека?

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Вядома! Калі гэта – выдатны свет, то які сэнс жыць у сучаснасці, які з ім ніколі не параўнаецца? У гэтым плане нават толькі што адчаліўшы цырк не так небяспечны, як наш дарагі Фрэдзі!

Фрыдэрык падскоквае з ложка, сціскае кулакі.

ФРЫДЭРЫК. Элька! У нас было дамаўленне!

АЛЯ. Якое яшчэ дамаўленне?

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Не слухай яго, ён проста хоча адцягнуць цябе ад галоўнага. Звар'яцелы дыназаўр, гром-дзявуха, падпылаваная чараўніца і хлопец з непрацоўным лукам – усе яны ніяк не прымусілі б цябе пераблытаць рэальны свет і прыдуманы. Вось ён (паказвае на Фрыдэрыка) будзе замінаць табе сустракацца з нармальнымі хлопцамі. З сапраўднымі! Таму што яны ніколі не стануць такой жа напамаджанай дасканаласцю!

ФРЫДЭРЫК. Не тыкай тут на мяне сваім крывым манікюрам!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Бачыш? А нармальны хлопец і не падумаў бы пра тое, крывы ў мяне манікюр ці не! Насамрэч, ён не крывы, Фрэдзі проста зайздросціць.

ФРЫДЭРЫК. Якая ж ты вядзьмарка! Мы з табой дамовіліся разам пазбыцца блазнаў і застацца ў яе памяці ўдвух!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. (З нявінным выглядам). Упершыню чую. Мне б і ў галаву не прыйшло дамаўляцца пра нешта за спінай у Алечкі!

ФРЫДЭРЫК. Я гэтага так не пакіну!

Фрыдэрык рухаецца да Элье. Элья і не думае адыходзіць. Аля бездапаможна глядзіць на іх.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Ну і што ты мне зробіш? Пачакай, не кажы, я ўжо ведаю адказ!

ФРЫДЭРЫК. Сур'ёзна?

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Нічога – вось што! Ты каханак, а не ваяр. Ты мяне ў жыцці не кранеш, каб не параніць сваіх пульхных ручак!

ФРЫДЭРЫК. Гэта абуральна! Гэта немагчыма! (Алё). Я не застануся з ёй!

АЛЯ. Гэта яшчэ што павінна азначаць?

Рамантычная музыка цішэе.

ФРЫДЭРЫК. Павінен застацца толькі адзін з нас! Ці яна, ці я!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. (З паказальным абурэннем). Ты шантажуеш Алечку?!

ФРЫДЭРЫК. Я спрабую дастукацца да яе, каб яна ўбачыла тваю праўдзівую істоту!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Я – яе сучаснасць і будучыня!

ФРЫДЭРЫК. (Але). Яна цябе не будзе кахаць так, як я! Яна зусім кахаць не ўмее, ёй трэба, каб яе кахалі!

АЛЯ. Ад мяне ты чаго хочаш?

ФРЫДЭРЫК. Пазбаўся яе! Выдалі паўсюль, пачынаючы са сваёй памяці!

АЛЯ. (Абурана). Яна мае рацыю, гэта і ёсць шантаж! Самы сапраўдны!

ФРЫДЭРЫК. Я табе дабра жадаю!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Хутчэй, сабе!

АЛЯ. Я не буду табе проста так падначальвацца! Я не збіраюся выдаляць яе, таму таму што табе так захацелася, я яе толькі-толькі стварыла!

Фрыдэрык навісае над Аляй, якая сядзіць на ложку.

ФРЫДЭРЫК. Але выбар трэба зрабіць! Яна ці я!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Заўваж, я цябе ні перад якім выбарам не стаўлю, са мной ты можаш быць вольная!

ФРЫДЭРЫК. (Падвышае голас). Яна ашукае цябе, як ашукала мяне!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Нікога я не ашуквала, ты сам усё прыдумаў. І наогул, як я магу жадаць Алечцы зло? Яна ж стварыла мяне !

ФРЫДЭРЫК. Каб ты заняла яе месца? Аля, не вер ёй! Я – твой ідэальны каханы, помніш?!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. (У бок, кпліва). Мужык-істэрычка, што можа быць горш?

Аля спалохана глядзіць на іх, заціскае вушы рукамі, зажмурваецца.

АЛЯ. Хопіць!

Фрыдэрык глядзіць на яе з абурэннем і недаверам.

ФРЫДЭРЫК. (Пасля паўзы). Хопіць так хопіць, але я не збіраюся гэта больш трываць ці ахвяраваць сабой у імя кахання!

Фрыдэрык маляўніча прыціскае руку да лба і выбягае з пакоя. Як толькі ён пакідае спальню, ружовае святло згасае. .

Сцэна 8

У пакоі загараецца залатое святло. Усе кветкі, што засталіся пасля Фрыдэрыка, пакрыты тоўстым пластом залатых бліскавак.

Элья Дзіва з задаволеным выглядам падыходзіць да сумнай Алі, якая ўсё яшчэ сядзіць на ложку.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Не тужы, сябровачка, самыя галоўныя людзі засталіся! Тыя, хто трэба!

Элья Дзіва сядае поруч з Аляй, абдымае тую за плечы. Перш, чым Аля паспявае сцяміць, што адбываецца, Элья робіць іх агульнае сэлфі і пачынае важдацца з тэлефонам.

АЛЯ. Гэта яшчэ навошта?

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. (Не адрываючыся ад тэлефона). Як – навошта? Такі важны момант грэх не запосціць! Пачакай, цяпер хэштэгі падбяру…

АЛЯ. Я не хачу гэта посціць…

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Усё трэба посціць!

АЛЯ. Дай хоць фота паглядзець!

Аля цягне руку да тэлефона, але Элья Дзіва адмахваецца ад яе.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Нармальна ты там атрымалася, не зануднічай! Будзеш такой дробнай – вернуцца ўсе твае вырадкі!

АЛЯ. Яны, значыць, вырадкі… А ты – не?

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Не, вядома! Ты стварыла мяне ўжо сталай, ведала, што рабіла! Я – сапраўдная!

АЛЯ. Ты – мая выява для сацсетак.

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. (Спагадна). А сацсеткі, гэта што – не жыццё? Самае што ні на ёсць жыццё! Там цяпер кар'еру будуюць, развіваюцца, знаходзяць партнёраў. Хлопцаў таксама знаходзяць! А не ў тваіх цацках і мульцікавых клубах! Расслабся, сястрычка. Зараз усё скончылася.

Элья Дзіва прахаджаецца па пакоі, аглядаючы ўсё вакол так, быццам гэта яе спальня.

АЛЯ. Так ужо і скончылася? Ці фінальны выбар яшчэ наперадзе?

Элья уздрыгвае, зло глядзіць на Алю, але, апрытомеўшы, ізноў шырока ўсміхаецца.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Не ўяўляю, пра што ты!

АЛЯ. Усё ты выдатна разумееш, ты сама ж сябе выдала… Яшчэ ў самым пачатку!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. (Насцярожана). Чым гэта?

АЛЯ. (Задуменна). Ты сказала, што павінен застацца адзін з сямі аватараў. Але вас было толькі шасцёра! Сем атрымліваецца, калі палічыць мяне.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (З паказальным абурэннем). Што за дурасці! Я б ніколі не падумала, што ты павінна знікнуць!

АЛЯ. Хіба?

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Навошта мне гэта?

АЛЯ. Каб засталася толькі ты. А больш – нікога.

Элья спрабуе ўсміхацца, але ўсмешка атрымваецца зусім ужо ненатуральная. Глядзіць на Алю, Аля ўпэўнена вытрымвае яе пагляд. Элья перастае ўсміхацца.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Ці ёсць сэнс пераконваць цябе, што ты памылілася?

АЛЯ. Не. Ты хочаш, каб я знікла.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (Пяшчотна). Дарагая, ну не выстаўляй мяне нейкім монстрам! Я не хачу, каб ты знікла! Я вельмі-вельмі хачу, каб ты засталася!

АЛЯ. Але?

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Але ты павінна знікнуць.

АЛЯ. Каму вінна? Табе?

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Ды ўсім! Усяму свету будзе лепш, калі я замяню цябе!

АЛЯ. (Абурана). Чаму гэта?!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Таму што я – гэта тая ж ты, толькі палепшаная версія.

АЛЯ. Ты не лепш за мяне!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Але ты сама мяне такой зрабіла! Я – красуня, якую заўсёды хацела бачыць твая мама. Паспяховая разумніца, якую хацеў бачыць твой тата. Я – сястра, за якую не сорамна. Я – сяброўка, сябраваць з якой не ганебна. А ты хто?

АЛЯ. (Збянтэжана, няўпэўнена). Я…

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. (Не дае ёй сказаць, упэўнена). Ты – запуджаная мышка, якая ўвесь час кідаецца паміж рэальнасцю і сваімі фантазіямі!

АЛЯ. Я зусім не павінна браць удзел у гэтым выбары! Я – не аватарка, я – чалавек!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. А кім быць лепш? Хто больш патрэбен свету? Ты сапраўдная, не здольная нават самастойна пасталець? Якая вечна сумняецца? Брыдкая шэрасць?

АЛЯ. Я не брыдкая…

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. (Паказвае на сябе). Вось кім ты заўсёды хацела быць! (Паказвае на Алю). А вось хто ты ёсць!

АЛЯ. Я прыдумала цябе!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Таму я цябе і замяню. Усё лагічна.

АЛЯ. Нічога сабе логіка!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Ды ніхто і не заўважыць! Увесь свет цяпер глядзіць на сацыяльныя сеткі – і ведаюць яны толькі мяне! Цяпер усе вакол аватары, і ты – самы няздарны з прыдуманых табой жа!

Элья насядае на Алю, прымушаючы тую адступіць у кут пакоя.

АЛЯ. (Спалохана, збянтэжана). Няпраўда!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Праўда, яшчэ якая праўда! Мне гэтыя твае блазны не вельмі падабаліся, але калі параўноўваць іх з табой, нават яны будуць лепш!

АЛЯ. Яны не могуць быць лепш, яны ж частка мяне…

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. (Зларадна). Што ж ты раней не схамянулася? Усе цікавыя часткі цябе сышлі, застаўся толькі цень! Дыназаўрык хаця б быў смешным, Магда – моцнай, Ціна – чароўнай, Арчар – упэўненым, Фрэдзі – чароўным. Але вось іх няма, і што засталося ад цябе? Дурная шэрая мышка!

АЛЯ. І ярка бліскучая ты?

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. О так! Хочаш, наладзім галасаванне?

АЛЯ. Якое яшчэ галасаванне?!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Выставім фота цябе і мяне і спытаем, каго трэба пакінуць! Як думаеш, прагаласуе хто-небудзь за цябе? У цябе нават сяброў няма!

АЛЯ. Ёсць у мяне сябры!

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Гэта МАЕ сябры! Мае фрэнды! Яны ведаюць мяне такой і будуць галасаваць за мяне! Ад цябе ўсе толькі ідуць! (Кажа хутка і гучна, цісне на Алю). Зараз надышла пара сысці табе! Ты сапраўдная нікому не патрэбна! Які сэнс табе заставацца і сталець, калі ўсё лепшае ты ўжо зрабіла?

АЛЯ. Не! Я магу больш!

ЭЛЬЯ ДЗІВЫ. Нічога ты не можаш! Затое ў мяне хапае прычын застацца: мае падпісанты, прыхільнікі, мае каналы… Я – славутасць, я ведаю, як адпавядаць чаканням! Я ўпэўнена ў сабе, а ты не ўпэўнена ні ў чым! З нас дваіх, толькі я магу быць паспяховай, так што згінь!

Пад напорам Эльі Аля сціскаецца, сядае на кукішкі, зачыняе галаву рукамі, быццам і праўда хоча праваліцца праз зямлю. Аля бачыць поруч з сабой на падлозе мяккую цацку, упушчаную Дыназаўрыкам. Бярэ яе ў рукі, глядзіць, прыціскае да сябе.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. (Нецярпліва, раздражнёна). Ну ж! Прэч адгэтуль, шэрасць!

АЛЯ. (Упэўнена). Не!

Аля выпростваецца ў поўны ўзрост, зараз яна вытрымвае пагляд Эльи. Элья ўсё больш нярвуецца.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Што ты сказала?!

АЛЯ. А што, мяне было дрэнна чутна? Тады я паўтару! Я цябе прыдумала. Гэта дзякуючы мне ты ўсяго дамаглася. Таму я рашаю, пойдзеш ты ці застанешся! А ты, па-мойму, затрымалася!

Зараз ужо Аля насоўваецца на Элью, прымушаючы тую адступіць да дзвярэй.

ЭЛЬЯ ДЗІВА. Я пайду, але што тады застанецца?

АЛЯ. Вунь з майго свету!

Элья бяжыць да выйсця. Святло вакол іх міргае, выбухае вельмі ярка, потым – знікае. У пакоі цёмна.

Сцэна 9

У пакоі па-ранейшаму цёмна, але ў лёгкім падсвятленні бачна, як Аля вяртаецца ў цэнтр пакоя і сядае на ложак. У цемры чутны разгублены, няўпэўнены голас Алі.

АЛЯ. Гэй! Ёсць тут хто?

Робіць паўзу, прыслухоўваецца.

АЛЯ. (Жаласна). Адгукніцеся… Калі ласка! Не можа ж быць, што яна мела рацыю і сама я, сапраўдная, нікому не патрэбна… Ну хоць хто-небудзь! (У голасе чутныя слёзы). Вярніцеся да мяне, я не хацела… Я не хачу заставацца адна…

Над ложкам загараецца святло – цьмянае і белае, пакой і Аля выглядаюць чорна-белымі. Аля разгублена аглядаецца па баках, бачыць, што колераў і бліскавак больш няма, пра аватары нічога не напамінае.

АЛЯ. (З гаркатой). Вядома… Сама прагнала, а зараз на нешта спадзяешся? Я б да цябе таксама не вярнулася… Шэрасць яна і ёсць шэрасць! Нічога няма, нікому не патрэбна…

Аля хавае твар у далонях, плача.

Аля не заўважае, як дзверы адзежнай шафы павольна адкрываюцца. З шафы абіраецца Дыназаўрык, які ўсё яшчэ прыціскае да сябе плюшавага монстра Тоффу. Дыназаўрык падыходзіць да Алі, пару секундаў моўчкі глядзіць на яе. На адной са сцен у пакоі загараюцца маленькія бэзавыя лямпачкі – навагодняя гірлянда. Аля гэтага не заўважае.

ДЫНАЗАЎРЫК. Не плач.

АЛЯ. Вой!

Аля спалохана кідаецца ад яго. Дыназаўрык падсаджваецца на край ложка.

АЛЯ. (Недаверліва). Ты?!

ДЫНАЗАЎРЫК. Я – Дыназаўрык…

АЛЯ. Ты ж знік!

ДЫНАЗАЎРЫК. Не-е-е… (Паказвае на адкрытую шафу). Хаваўся.

АЛЯ. (Уражана). Ты не мог вярнуцца!

ДЫНАЗАЎРЫК. (Здзіўлена нахіляе галаву на бок). М-м?

АЛЯ. Таму што ты – маё дзяцінства!

ДЫНАЗАЎРЫК. (Дакорліва). Я – Дыназаўрык!

АЛЯ. Пра тое і кажу! Ты – усё, што мне падабалася ў дзяцінстве… Але дзяцінства ж не вяртаецца, і я павінна адпусціць цябе, каб пасталець!

ДЫНАЗАЎРЫК. (Дакорліва ківае галавой). Вой, дурная…

АЛЯ. Я – дурная?!

ДЫНАЗАЎРЫК. (З задаволеным выглядам). Ага.

АЛЯ. Сказаў той, хто вялікую частку часу напамінае, што ён Дыназаўрык!

ДЫНАЗАЎРЫК. Мне падабаецца. А дзяцінства не ідзе назаўжды.

АЛЯ. Не?..

ДЫНАЗАЎРЫК. Не. Усё, што ты прыдумала, ёсць у табе. А што ёсць у табе, то не сыходзіць Не бойся.

АЛЯ. (З гаркатой). Але ўсе пайшлі ж!

ДЫНАЗАЎРЫК. Мы не можам пайсці ад цябе. Мы ж – ты!

АЛЯ. Добра, але ж усе кажуць, што дзяцінства з часам ідзе!

ДЫНАЗАЎРЫК. (Падкідае Тофу ўгару і ловіць). Ты адштурхваеш – яно ідзе. Ты прымаеш – яно вяртаецца. Я заўсёды з табой буду.

АЛЯ. (Вінавата). Я цябе пакрыўдзіла…

ДЫНАЗАЎРЫК. (Шырока ўсміхаецца). Я не крыўджуся. Я ж Дыназаўрык!

АЛЯ. Але я ўсіх адпіхнула! Я хацела, каб хоць нехта са мной застаўся, калі я стану старэй, а заміж гэтага ўсё сапсавала! Яны зніклі!

ДЫНАЗАЎРЫК. Прыдумай іх ізноў.

АЛЯ. Ты як быццам дакладна ведаеш, што ў мяне атрымаецца!

ДЫНАЗАЎРЫК. (Спагадна). Ведаю. (Ціха, задуменна). Час нястрашны. Ён будзе ісці, і ён зменіць цябе, так заўсёды бывае. Ён, і іншыя людзі, і новыя жаданні, і мода… Але ўнутры ты заўсёды застанешся сапраўднай. Усё, што ты прыдумала, – гэта ты. І што прыдумаеш – таксама ты. Нічога не бойся, мы заўсёды будзем з табой.

АЛЯ. (Хутка выцірае слёзы, хліпае, але ўжо ўсміхаецца). Ты такі добры…

Аля імпэтна абдымае Дыназаўрыка. Адхіляецца, зручней сядае на ложку, заплюшчвае вочы. Адна за іншы на сценах выбухаюць шматкаляровыя гірлянды. У гэты ж час у пакой вяртаюцца аватары – усё, апроч Эльи.

Аля адкрывае вочы і ўсміхаецца ім.

ФРЫДЭРЫК. Я рады, што ты адумалася, каханне маё!

АРЧАР. (Паказваючы на Фрыдэрыка). Баюся, я яго аднойчы ўсё-такі прыдушу, але я рады, што ты вярнула нас.

АЛЯ. Інакш не магла!

ЦІНА-ЦЯН. Так што, ты больш не саромеешся нас, Аля-сан?

АЛЯ. І не павінна была! Вы ж лепшае , што ўва мне ёсць, і я хачу, каб мой свет быў не чорна-белым, а такім, як у вас. (Глядзіць на Магду, Магда спагадна ківае). Я хачу застацца моцнай. (Глядзіць на Ціну, Ціна падміргвае ёй і паказвае пальцамі знак «свет»). Хачу, каб у маім жыцці было свята, а свята – гэта ты! (Глядзіць на Арчара, Арчар ледзь нахіляе галаву). Хай будуць прыгоды, якія і фантазіі, і рэальнасць. Два ў адным! (Глядзіць на Фрыдэрыка, Фрыдэрык падыходзіць да яе і цалуе руку). Хачу захапляцца табой, часам гуляць у ідэальнае жыццё, але не баяцца сапраўднага. (Глядзіць на Дыназаўрыка). І хачу ніколі не саромецца таго, што я…

ДЫНАЗАЎРЫК. (З задаволеным выглядам). Дыназаўрык!

Аля смяецца. Спачатку згасае асноўнае асвятленне, застаюцца гірлянды. Потым згасаюць і яны.

Заслона.

Канец.

Познавательные статьи:



Психологические особенности спортивного соревнования

Приготовление дезинфицирующих растворов различной концентрации

Занятость населения и рынок труда

Социальный статус семьи и её типология