Sermo lXXIV. De VIsitationibus Verbi спонси , quam occulte fiant ad animam sanctam, idque bernardus sui ipsius exemplo ad aedificationem suorum demisse ac verecunde declarat. 1139a

1. Revertere, inquit (Cant. II, 17). Liquet non adesse quem revocat; adfuisse tamen, idque non longe ante: quippe qui dum adhuc abiret, revocari videtur. Intempestiva revocatio, magni unius amoris, magnae alterius amabilitatis indicium est. Qui sunt isti charitatis cultores, amatoriique tam indefessi sectatoresgotii, quorum alterum prosequitur, alteram urget tam inquietus amor? Et mihi quidem, ut memini meae promissionis, incumbit assignare hunc locum Verbo et animae; sed ad hoc ut digne vel aliquantisper fiat, ipsius adjutorio Verbi 1139B egere me fateor. Et certe sermo iste decuerat magis expertum, magisque Sovium sancti et arcani amoris; sed non опоссум officio deesse meo, non vestris omnino votis. Periculum meum video, et non caveo; vos me cogitis. Prorsus cogitis ambulare in magnis et in mirabilibus super me. Эй! quam vereor ne subinde audiam: Quare tu enarras delicias Meas, et assumis sacramentum meum per os tuum? Audite me tamen hominem qui loqui trepidat, et tacere non potest. Excusabit forsitan ausum trepidatio ipsa mea; magis autem vestra, si provnerit, aedificatio. Et forte hae lacrymae pariter videbuntur. Revertere, айт. Бене. Abibat, revocatur. Quis mihi Reseret hujus mutabilitatis sacramentum? Quis mihi digne explicet ire, et 1527 redire Verbi? Nunquid 1139C левитирует utitur спонсус? Unde, quo venire seu denuo ire queat, qui totum Implet? Quem denique motum habere localem possible qui spiritus est? Aut quem postremo vel cujuscunque generis motum das illi qui Deus est? Est quippe omnino incommutabilis.

Verum haec qui potest capere, capiat. Nos autem в expositione sacri mysticique eloquii caute et simpliciter ambulantes, geramus morem Scripturae, quae nostris verbis sapientiam в мистерио absconditam loquitur; nostrisffectibus Deum, дум фигурат, инсинуат; notis rerum sensibilium similitudinibus, tanquam quibusdam vilioris materiae poculis, ea quae pretiosa sunt, ignota et invisibilia Dei, mentibus propinat humanis. Sequamur proinde et 1139D nos eloquii casti consetudinem, dicamusque Verbum Dei Deum Sponsum animae, prout vult et venire ad animam, et iterum dimittere eam: tantum ut sensu animae, non Verbi motu, ista fieri sentiamus. Verbi causa, cum sentit gratiam, agnoscit praesentiam: cum non, absentiam queritur, et rursum praesentiam quaerit, dicens cum Propheta: Exquisivit te facies mea; faciem tuam, Domine, Requiram (Псалом XXVI, 8). Quidni Requirat? Neque enim, subducto sibi tam dulci sponso, временный aliquid aliud non dico desiderare, sed nec cogitare libebit. Restat igitur ut absentem studiose Requirat, revocet abeuntem. Ita ergo revocatur Verbum, et revocatur desiderio animae, sed ejus animae cui semel indulserit suavitatem sui. Nunquid non desiderium vox? Et 1140A, валида. Denique: Desiderium pauperum, inquit, exaudivit Dominus (Псалом IX, 17). Verbo igitur abeunte, una interim etcontina animae vox, континуум desiderium ejus, tanquam unum continumque Revertere, donec veniat.

Et nunc da mihi animam, quam frequenter Verbum Sponsus invisere soleat, cui knownitas ausum, cui gustus famem, cui contemptus omnium otium dederit: et ego huic incunctanter assigno vocem pariter et nomen sponsae; nec ab ea penitus locum, qui in manibus est, censuerim alienum. Talis nempe inducitur hic loquens. Quem enim revocat, ejus absque dubio probat se meruisse praesentiam, etsi non copiam. Alioquin non revocasset illum, sed вокассет. Porro revocationis verbum 1140B revertere est. Et forte ideo subtraxit se, quo avidius revocaretur, teneretur fortius. Nam et aliquando simulabat se longius ire, non quia hoc volebat, sed volebat audire: Mane nobiscum, Domine, quoniam advesperascit (Люк. XXIV, 28, 29). Et rursum alia Vice super mare ambulans, cum apostoli navigarent et labrarent in remigando, quasi volens praeterire eos, nec tunc quidem istud volebat, sed magis probare fidem, et elicere prevem. Denique, sicut ait evangelista: Turbati sunt, et clamaverunt, putantes phantasma esse (Марк VI, 48, 49). Ergo istiusmodi piam Simulationem, imo salutarem dispensationem, quam tunc corporaliter Verbum corpus interdum Exposuit, non cessat identifdem Verbum spiritus, modo suo spiriti, cum devota sibi anima sedulo 1140C actitare. Praeteriens teneri vult, abiens revocari. Neque enim hoc irvocabile verbum. Это, et redit pro beneplacito suo, quasi visitans diluculo, et subito probans. Et ire quidem illi quodam modo dispensatorium; redire vero semper voluntarium est: utrumque autem plenum judicii. У penes ipsum horum ratio.

4. Nunc vero constat in anima fieri hujusmodi vicissitudines euntis et redeuntis Verbi, sicut ait: Vado, et venio ad vos (Joan. XIV, 28); пункт: Хоть et non videbitis me; et iterum modicum, et videbitis me (Joan. XVI, 17). О хоть эт хоть! o хоть долго! Pic Domine, хоть dicis, quod non videbimus te? Salvum sit verbum Domini mei: longum est, et multum valde nimis. Verumtamen 1140D utrumque verum: et modicum meritis, et longum votis [ псевдоним, non modicum votis]. Habes utrumque in propheta: Si moram fecerit, inquit, exspecta eum, quia veniens veniet, et non tardabit (Habac. II, 3). Quomodo non tardabit, si moram fecerit, nisi quia quod ad meritum satis est, non est satis ad votum? Porro anima amans votis fertur, 1528 trahitur desideriis, disimulat merita, majestati oculos claudit, aperit voluptati, ponens in salutari, et fiducialiter agens in eo. Intrepida denique et inverecunda revocat Verbum, et cum fiducia repetit delicias suas, solita libertate vans, non Dominum, sed dilectum: Revertere, dilecte mi: et addit: Similis esto capreae, hinnuloque cervorum super mentes Bethel. At istud postea.

A 5. Nunc vero sustinete modicum quid insipientiae meae. Volo dicere, nam et hoc pactus sum, quomodo mecum agitur in ejusmodi. Non Expedit quidem. Sed prodar sane ut prosim: et, si profeceritis vos, meam insipientiam consolabor; si non, meam insipientiam confitebor. Fateor et mihi adventasse Verbum, in insipientia dico, et pluries. Cumque saepius intraverit ad me, non sensi aliquoties cum intravit. Adesse sensi, adfuisse recordor, interdum et praesentire potui introitum ejus, sentire nunquam, sed ne exitum quidem. Nam unde in animam meam venerit, quove abierit denuo eam dimittens; sed et qua vel introierit vel exierit; etiam nunc ignorare me fateor, secundum illud: Nescis unde veniat, aut quo vadat (Жанна. III, 8). Nec mirum tamen, quia 1141B ipse est, cui dictum est: Et vestigia tua nonognoscentur (Псалом LXXVI, 20). Sane per oculos non intravit, quia non est coloratum; sed neque per aures, quia non sonuit; sed neque per nares, quia non aeri miscetur, sed menti; неконтролируемые инфекции, эрем, сед фекит; neque vero per fauces, quia non est mansum vel haustum; nec tactu comperi illud, quia palpabile non est. Qua igitur introivit? An forte nec introivit quidem, quia non deforis venit? Neque enim est unum aliquid ex iis quae foris sunt. Porro nec de intra me venit quoniam bonum est, et scio quoniam non est in me bonum. Ascendi etiam superius meum: et ecce supra hoc Verbum eminens. Ad inferius quoque meum curiosus explorator sizes; et nihilominus infra inventoryum est. Si foras aspexi, extra 1141C omne exterius meum comperi illud esse; si vero intus, et ipsum interius erat. Etognovi verum quidem esse quod legeram, quia in ipso vivimus, movemur et sumus (Закон XVII, 28): sed ille beatus est, in quo est ipsum, qui illi vivit, qui eo movetur.

Quaeris igitur, cum ita sint omninovestigabiles viae ejus, unde adesse norim? Vivum et efficax est: moxque ut intus venit, Expergefecit dormitantem animam meam; movit, et mollivit, et veloravit cormeum, quoniam durum lapideumque erat, et male sanum. Coepit quoque evellere et destruere, aedificare et plantare, rigare arida, tenebrosa illuminare, clausa Reserare, frigida excmare, nec non et mittere prava in direct, et aspera in vias 1141D planas; ita ut benediceret anima mea Domino, et omnia quae intra me sunt nomini sancto ejus. Ita igitur intrans ad me aliquoties Verbum Sponsus, nullis unquam introitum suum indiciis innotescere fecit, non voce, non specie, non incessu. Nullis denique suis motibus compertum est mihi, nullis meis sensibus illapsum Pentenralibus meis: tantum ex motu cordis, sicut praefatus sum, intellexi praesentiam ejus; et ex fuga vitiorum, carnaliumque сжатие, аффектуум рекламы, потенцииам, виртутис, эйус; и т. д. обсуждение редаргутион оккультирум меорум адмиратус сумма профундитатем сапиентий эйус; et ex Quantulacunque emendatione morum meorum expertus sum bonitatem mansuetudinis ejus; et ex Renovatione ac reformatione spiritus mentis meae, id 1142A est interioris hominis mei, percepi utcunque speciem decoris ejus; et ex contuitu horum omnium simul expavi multitudinem magnitudinis ejus.

7. Verum quia haec omnia, ubi abscesserit Verbum, perinde ac si ollae bullienti subtraxeris ignem, quodam illico lagore torpentia et frigida jacere incipiunt; atque hoc mihi signum abscessionis ejus tristis sit necesse est anima mea, donec iterum revertatur, et solito recalescat cor meum intra me; idque sit reversionis indicium. Tale sane Experimentum de Verbo 1529 habens, quid mirum si et ego usurpo mihi vocem спонс ae in revocando illud, cum se absentaverit, qui etsi non pari, simili tamen vel ex parte desiderio feror? Familiare mihi erit, quoad vixero, pro Verbi revocatione revocationis 1142B verbum, quod utique revertere est. Et quoties elabetur, toties Repetetur a me; nec cessabo clamitare quasi post tergum abeuntis ardenti desiderio cordis ut redeat, et reddat mihi laetitiam salutaris sui, reddat mihi se ipsum. Fateor vobis [ псевдоним, dico vobis], filii, nil aliud interim libet, dum non praesto est quod solum libet. Et hoc oro, ut non vacnum veniat, sed plenum gratiae et veritatis (Joan. I, 14): more utique suo, sicut heri et nudiustertius. In de mihi similitudinem capreae et hinnuli Expositum iri posse videtur, cum veritas capreae oculos habeat, gratia hinnuli hilaritatem.

Utraque res needaria mihi: et veritas quidem, cui abscondi non posim; gratia autem, куи нолим. Alioquin sine alterutra visitatio plena non 1142C erit, cum et illius severitas absque hac onerosa, et hujus hilaritas absque illa disoluta Possit videri. Amara est veritas sine condimento gratiae; sicut absque veritatis freno levis et nesciens modum, plerumque et insolens ipsa Devotio. Quam multis non profuit gratiam percepisse, pro eo quod temperamentum de veritate pariter non accept? Ex hoc enim plus quam oportuit Complacuere sibi in ea, dum veriti non sunt veritatis obtutus, dum non respexerunt ad capreae maturitatem, magis autem se totos hinnuli levitati hilaritatique dederunt. Inde factum est, но in qua privatim exsultare voluerant, gratia privarentur, quibus vel sero dici potuerit: Euntes ergo discite quid sit: Servite Domino in timore, 1142D et exsultate ei cum tremore (Псалтирь II, 11). Dixerat denique sancta anima quaedam в изобилии суа, Non movebor in aeternum: cum subito sensit aversam a se faciem Verbi, seque non modo motam, sed etiam conturbatam (Псалом XXIX, 7, 8); et sic in tristitia didicit opus fuisse sibi, cum munere quidem devotionis, etiam pondere veritatis. Ergo non in sola gratia plenitudo gratiae est, sed ne in sola quidem veritate. Quid prodest scire, quid te oporteat facere, si non detur et velle facere? Quid, si velis quidem, sed minime Possis? Quantos expertus sum agnita veritate tristiores, et ideo magis, quod jam confugere ad ignorantiae excusationem non liceret, scientes, et non facientes quod Veritas hortaretur?

Quae cum ita se habeant, Neutrum sine altero, 1143A достаточно. Parum dixi: не срочно. Unde id scimus? Scienti, inquit, bonum, et non facienti, peccatum est illi (Jac. IV, 17); элемент: Servus sciens voluntatem domini sui, et non faciens digna vapulabit multis (Люк XII, 47). At istud pro parte veritatis. Pro gratiae quid? Scriptum est: Et post buccellam introivit in eum Satanas (Иоанна XIII, 27). Judam loquitur, qui accept munere gratiae, quia in veritate non ambulabat cum veritatis Magistro, vel potius cum magistra Veritate, locum in se diabolo dedit. Audi adhuc: Cibavit illos ex adipe frumenti, et de petra melle saturavit eos. Quos? Inimici Domini mentiti sunt ei (Псалом LXXX, 17, 16). Quos melle cibavit et adipe, hi mentiti sunt ei facti inimici; quia veritatem gratiae non junxerunt. De quibus alibi habes: 1143B Filii alieni mentiti sunt mihi; filii alieni inveterati sunt, et claudicaverunt a semitis suis (Псалом XVII, 46). Quidni claudicarent, uno pede gratiae contenti, et non apponentes veritatem? Erit igitur tempus eorum in saecula (Псалтирь LXXX. 16), sicut et Principis ipsorum, qui et ipse in veritate non stetit, sed fuit mendax ab initio (Joan. VIII, 44), ideoque audivit: Perdidisti in decore tuo sapientiam (Erit igitur tempus eorum). XXVIII, 17). Nolo decorem, qui mihi sapientiam tollat.

10. Quaeris quis ille tam noxius, tamque perniciosus decor? Туус. Adhuc forte sine intellectu es? Planius audi. Privatus, proprius. Non culpamus donum, sed usum. Denique si Advertisti, non in decore, sed in suo decore dictus est ille perdidisse sapientiam. Et, in fallor, un angeli animaeque decor 1143C ipsa est. Quid enim vel haec vel ille absque sapientia, nisi rudis deformisque materia est? Ea ergo ille non modo formatus, 1530 sed et formosus fuit. Sed perdidit eam, cum fecit suam: ut non sit aliud in decore suo quam in sua sapientia perdidisse sapientiam. Proprietas in causa est. Quod sibi sapiens fuit, quod non dedit gloriam Deo, quod non dedit gloriam Deo, quod non retulit gratiam pro gratia, quod non secundum veritatem ambulavit in ea, sed ad suam eam retorsit voluntatem: istud est cur eam perdidit; imo istud est quod eam perdidit. Etenim sic habere, perdere est. Et si Abraham, inquit, ex operibus justificatus est, habet gloriam, sed non apud Deum (Рим. IV, 2). Et ego: не эго [ псевдоним, ergo] in tuto, inquam. Perdidi 1143D quidquid habeo non apud Deum. Nam quid tam perditum, quam quod extra Deum exsulat? Quid mors, nisi privatio vitae? Ita nihil perditio, nisi alienatio a Deo est. Vae qui sapientes estis in oculis vestris, et eoram vobismetipsis prudentes! (Исай. V, 21.) de vobis dicitur: Perdam sapientiam sapientium, et prudentiam prudentium reprobabo (I Cor. I, 19). Perdiderunt sapientiam, quia sua sapientia perdidit eos. Quid non perdiderunt, qui et ipsi perditi sunt? An vero non perditi, quos nescit Deus?

11. Porro autem virgines fatuae, quas quidem non aliunde fatuas puto, nisi quia dicentes se esse sapientes, stultae factae sunt; hae, inquam, a Deo audire habent: Nescio vos (Матф. XXV, 12). Et item illi, qui gratiam miraculorum ad suam usurpaverunt 1144A gloriam, nihilominus audituri sunt, quia non novi vos (Матф. VII, 23): ut liquido ex his clarescat, gratiam non prodesse, ubi veritas non est in intente; sed obesse magis. Et quidem penes subsum utraque res. Деник: Gratia et veritas per Jesum Christum facta est, ait Joannes Baptista (Joan. I, 17). Si ergo cum una quavis harum sine altera pulsaverit ad ostium meum Dominus Jesus Christus (ipse est enim Dei Verbum, animae sponsus), intrabit sane non tanquam спонсус, sed tanquam judex. Absit, nequaquam fiat hoc! Non intret in judicium cum servo suo. Intret pacificus, intret jucundus et hilaris: maturus tamen et serius intret, qui severiori quodam veritatis vultu in me, dum insolentiam rerimit, purget laetitiam. Intret quasi hinnulus saliens, 1144B quasi caprea circumspectus, qui culpam disimulando transiliat, poenam miserando respiciat. Intret quasi descendens de montibus Bethel, festivus et splendidus, et quasi Progress a Patre, suavis et mitis, qui non dedignetur dici et fieri sponsus animae quaerentis se, cum sit super omnia Deus benedictus in saecula. Аминь.